#wniebowzięcie matki bożej

Anna Katarzyna Emmerich, córka ubogich chłopów, przyszła na świat 8 września 1774 roku. Już od dzieciństwa cieszyła się zdolnością widzenia rzeczy niezwykłych. Jeszcze jako dziecko myślała, że każdy człowiek obdarzony jest taką łaską. Szybko jednak odkryła, że tak nie jest, dlatego wiele z duchowych przeżyć zachowała wyłącznie dla siebie, nie chcąc narażać się na szyderstwa i zazdrość ze strony innych. Od czasu, gdy otrzymała łaskę stygmatów, pozostała przykuta do łóżka, wtedy też spisano większość swych wizji, które dotyczyły głównie życia Jezusa. Pośród nich znajduje się także kilka opowiadań dotyczących życia świętych oraz Maryi, z których jednym z najciekawszych jest opis jej życia w Efezie, śmierci oraz cud wzięcia jej ciała do nieba.

W Hiszpanii tajemnica wniebowzięcia Maryi była czczona na długo przed ogłoszeniem dogmatu. Asunta, czyli Wniebowzięta obecna była w poezji, muzyce i sztuce. Znani malarze jak np. El Greco, Murillo czy Velázquez przedstawiali Maryję w otoczeniu aniołów w chwili wniebowzięcia lub Jej koronację na królową nieba i ziemi.

Papież Benedykt XVI wyjaśnia, co to znaczy, że będziemy w niebie. "Używając określenia «niebo» nie odnosimy się do jakiegoś miejsca we wszechświecie" - mówi.

W Kościołach wschodnich mówi się o Zaśnięciu i Odpocznieniu, Zachód wspomina o Przejściu i Wniebowzięciu, w Polsce o Pannie Zielnej lub Żniwnej. Teologowie spierali się, czy Matka Boga została dotknięta śmiercią czy też, jako wolna od grzechu pierworodnego, jedynie zasnęła.

{{ article.description }}