Jestem ateistą. Pójdę do piekła. Po co Bóg mnie stworzył?

Gdy czytam tytuł – nóż w kieszeni mi się otwiera. Tego ateistę, Arka, ewidentnie wymyślono na potrzeby tej dyskusji o rzekomych wątpliwościach ateistów. Bo tak postrzegają ateistów wierni. Ateizm a priori wyklucza istnienie Boga (tym samym piekło i niebo), tak samo jak teizm a priori Jego istnienie uznaje. Nie może więc nazywać siebie ktoś ateistą, jeśli się martwi, że skończy w piekle, lub pyta, po co stworzył go Bóg(?) Arek najwyżej może być silnie wątpiącym wiernym, którego dziś zaliczyłbym do grupy zsekularyzowanych. Dywagacje o tym czy ateista pójdzie do piekła czy nie – to wydumany problem ludzi wierzących, pozornie martwiących się o wieczność dla niewierzących. Ale i tak, według mojej wiedzy, ostatni prelegent się myli. Warunkiem zbawienie ma być uznanie Jezusa za Syna Bożego. Ateizm to wyklucza. Jedynym odstępstwem od tej reguły (zasady, warunku) jest nieświadomość życia i nauczania Chrystusa. Natomiast w kwestii cierpienia, kiedy mowa, że tylko wiara pozwala je przetrwać z godnością, proponuję piękną książkę Christopher Hichensa „Śmiertelność”, gdzie opisuje własne cierpienie w przededniu własnej śmierci. Wynika z niej, że nie tylko wierni mają monopol na godne cierpienie i równie godną śmierć.

Aby pojąć prawdziwy sens cierpienia, trzeba najpierw uwierzyć w Boga. Uwierzyć w Jego męczeńską śmierć i przyjąć tą ofiarę, która była wydana za każdego z nas. Następnie trzeba uwierzyć, iż tamta ofiara Pana Jezusa otworzyła nam drogę do Boga, a Jego Eucharystyczne Ciało jest  bramą do Nieba. Wówczas cierpienie nabierze głębszego sensu i pojmiemy jego znaczenie w indywidualnej formie, czyli aktu dobrowolnego ofiarowania naszych cierpień Bogu.

Bardzo mądre rozważania,  a tematyka bardzo trudna. Sens cierpienia w kontekście zbawienia? Dusza, którą ma każdy człowiek pochodzi z wymiaru Boga. Jednak ciało jest już produktem tego świata który póki co wciąż należy w jakimś większym stopniu do upadłych. Dlatego człowiek z krwi i kości (tego wymiaru) doświadcza wielu tutaj różnych cierpień. Jeśli mówimy o jakimś cierpieniu w kontekście wiary to dobrowolne  ich ofarowanie Bogu ma bardzo głęboki sens duchowy i są za to konkretne dary od Boga w wymiarze duszy. Pozostałe formy cierpiania są głównie skutkiem życia naszego ciała w ziemskim wymiarze. Jeśli ktoś ma problemy z akceptacją Boga, ale dostrzega światełko w jakimś tunelu prawdy i obawia się iż po tym życiu tafi w niewolę upadłych, to ma czego się obawiać. Nie każdy niewierzący trafi do piekieł, czyli wymiarów wiecznych cierpień lub wiecznego potępienia. Jednak jeśli nie wierzył w Boga lub wierzył niedostatecznie to Niebo może być dla niego poza zasięgiem, czyli trafi gdziś pomiędzy, być może w pustkę egzystencji. Czy w takiej pustce nie ma żadnych cierpień? Niestety jakieś są i to bardzo indywidualnie skrojone, niczym garnitur na miarę. W tamtym wymiarze wszystko jest bardzo precyzyjnie ustalone. Do Boga nie trafi ktoś, kto nim tutaj gardził. A Niebo to stan 7 mieszkania (światła) duszy czyli pełnego, lub częściowego zjednoczenia z Bogiem. Do piekła nie pójdzie ten co żył sprawiedliwie, jednak niewierzył w Boga. Niestety do Nieba też nie będzie miał wstępu, bo Bóg go nie będzie znał i dlatego nikt go tam nie wpóści. Każdy z nas zanim umrze otrzyma dar doświadczenia wiary w Boga - dar Miłości. I tylko od nas zależy czy podejmiemy ten dar i pójdziemy za nim, czy może wyrzekniemy się tego daru Milości (jak np matki aborcjonistki) i pójdziemy drogami tego świata, którego królestwa należą do upadłych, a wymiary piekieł są ich domami.

wystarczy tylko uwierzyć w Boga!!! a skoro nie chcesz....

Albo "ateista" albo "piekło". Należałoby sie zdecydować. Albo jestem ateistą i śmieję się z prawd o piekle/niebie/życiu wiecznym albo wierzę w piekło i wtedy nie jestem juz ateistą. Ks. Krzysztof Ciebień