"Bardzo bym chciała usłyszeć duszpasterzy młodzieżowych, którzy unikają dzielenia ludzi na my i oni. A w zamian za to zachęcają do otwarcia się na drugich, którzy tak jak my bywają skomplikowani, połamani, ale wciąż kochani przez Boga"
Jeszcze chwilka i wybije nam setka. Podświetlany zegar na kościele Mariackim w Krakowie zawiadomi nas, że do Światowych Dni Młodzieży już tylko 100 dni.
Miast ruszać w poloneza i w radosnych pląsach wyczekiwać wielkiego spotkania, chcę podzielić się z wami interesującym tekstem młodej amerykańskiej protestanckiej blogerki Addie Zierman. Utalentowana autorka, wspominając swój okres intensywnego zaangażowania w chrześcijańskie grupy młodzieżowe, pisze o rzeczach, które najchętniej chciałaby zapomnieć z tego czasu.
Do lektury podchodziłem z dużym spokojem, myśląc, że to przecież Stany, inny kontynent, odmienny kontekst kulturowy i ostatecznie, że to protestanci. Okazało się jednak, że wszystkie te zasieki ustępowały jeden za drugim w momencie, gdy poznawałem narrację Addie. Może aż tak bardzo nie różnimy się i błędom, jakie popełnia się w duszpasterstwach młodzieżowych w odległej Ameryce, my również jesteśmy skłonni ulegać? A może się mylę. Oceńcie sami.
Autorka wspomina o trzech tezach, jakie pozostawiły w niej duży niepokój i z których chce się uwolnić:
1. Wybierając Chrystusa, na pewno spotkasz się z odrzuceniem ze strony twoich najbliższych, przyjaciół, nauczycieli
Addie opisuje, jak wiele sesji i rekolekcji poświęconych było przygotowaniu na walkę z bliskimi, którzy, w nieunikniony sposób, mieli przeciwstawiać się wierze w Chrystusa.
Wspomina, jak w szkole średniej intuicyjnie czuła, że całe grono pedagogiczne to wrogowie Chrystusa, czekający, by powalić na ziemię słabą osóbkę. T-shirty z chrześcijańskim przekazem, które nosiła, traktowała jak swoistą kamizelkę kuloodporną.
Autorka przywołuje wszystkie błyskotliwie obrony chrześcijaństwa, przygotowane na wypadek niespodziewanego ataku wroga, domagającego się uzasadnienia przekonań religijnych. Żaden jednak nie nadszedł.
Rezultatem obranej taktyki była izolacja autorki. Addie pisze: "zaczęłam unikać osób, które myślały inaczej niż ja. Nie chodzi o to, że byłam nielubiana. To moje bojowe nastawienie zniechęcało ludzi do wchodzenia ze mną w relacje. Ostatecznie przestawali się ze mną spotykać i rozmawiać".
Autorka szczęśliwie doszła do przekonania, że 99 proc. nauczycieli i kolegów było osobami, które nie szukały jej duchowej zguby.
Na gruncie tego doświadczenia Addie stwierdza: "Zamiast uczyć młodych, że my mamy Jezusa, a oni nie, zacznijmy wskazywać na obecność Boga w każdej sobie bez względu na to, kim ona jest".
2. Zbawienie twoich przyjaciół zależy od tego, jak skutecznie bronisz Ewangelii
Wspominając młodzieńcze zaangażowanie religijne, autorka opisuje, jak wielkim ciężarem była dla niej presja nawracania swoich przyjaciół i odnawianie "ducha" szkoły. Wiązało się to "z powtarzaniem utartych, ewangelizacyjnych sloganów oraz noszeniem koszulek z chrześcijańskimi motywami".
Powiedzmy sobie otwarcie: "my nikogo nie możemy ocalić". Jezus jest jedynym Zbawicielem i - jak zaznacza Addie - "możemy tylko odgrywać drobne role w wielkiej sztuce, jaką jest wieczne zbawienie danej osoby. I nawet wtedy nasz wkład nie opiera się na doskonale przygotowanej obronie chrześcijaństwa lub zapamiętanych kilku fragmentach Pisma".
Zamiast uczyć młodych skutecznych metod tłumaczenia zawiłości wiary, mówmy im o osobie Jezusa. Nie po to - jak mówi autorka - "by mieli niezawodne narzędzie do polemiki, ale dlatego, że miłość Jezusa jest niezgłębiona i warta poznania.
I gdy przyjdą w życiu momenty prób i wątpliwości, to nie formułki ich uratują, ale Jezus. Również w momencie, gdy zostaną zapytani o swoją wiarę, nie odpowiedzą, wskazując na jakiś wykres, ale na samego Jezusa".
3. Dla Boga musisz zrobić coś wielkiego
Grupy młodzieżowe są pełne optymizmu, nadziei, otwarte na nowe możliwości, dążąc do wielkich rzeczy. Naturalne jest, że duszpasterze, chcąc wykorzystać ten pierwotny, niezmącony zapał, wskazują, że wiara, sama w sobie, jest piękną, ekscytującą, a momentami niebezpieczną przygodą.
Trzeba jednak zachować pewną dozę rozsądku, by nie stymulować młodych do - jak to trafnie określa Addie - "wiary typu Red-Bull - duży zapał, duże wypalenie". Autorka ocenia, że sama należała do takiej właśnie kategorii młodych chrześcijan, którzy spektakularnie się wypalili, dokładnie jak sylwestrowe fajerwerki. Ostatecznie niewiele zostało z tego zapału, poza rozczarowaniem i złością na siebie samą.
Podążanie za Jezusem to długa droga, momentami monotonna i trudna, na której wartością jest proste stawianie kolejnego kroku. Przeżywanie wiary jako rzeczywistości, która zawsze musi dostarczać nam sporej dawki pozytywnych emocji, jest niebezpieczne, szczególnie gdy doświadczymy nieuniknionej prozy życia. Addie poleca, by pamiętać wówczas, że:
"Nie jesteś w stanie zrobić nic, by Bóg kochał cię więcej. Nie jesteś również w stanie zrobić nic ,by Bóg kochał cię mniej. Już jesteś kochany całkowicie".
Tyle chrześcijańska blogerka zza oceanu. A jak jest u nas ?
Jarosław Mikuczewski SJ - redaktor DEON.pl
Skomentuj artykuł