Słowo przyszło na świat

Pewien polski przewodnik opowiadał nam nieco surrealistyczną, choć skądinąd autentyczną historyjkę. Mianowicie na placu przed bazyliką Betlejem zadał kiedyś uczestnikom podobnej wycieczki pytanie: Jeśli ktoś uważa, że Jezus narodził się w żłobie, to proszę na prawo, a jeśli ktoś sądzi, że narodził się w gospodzie, to proszę na lewo. Gdy grupa podzieliła się już na mniej więcej równe podgrupy, on na to: Państwa po lewej stronie zapraszam na drinka do gospody naprzeciw bazyliki, a reszta grupy proszę za mną. I, co ciekawe, tak się też stało!

Bo tak w ogóle to niezbyt pięknie wygląda ta bazylika: kamienna, szara i przyciężkawa. Także w środku panuje mrok i zdjęcia nie za bardzo wychodzą. A do niewielkiej krypty, gdzie według wiarygodnej tradycji narodził się Zbawiciel Świata, wiodą wąskie schodki, na których na ogół trzeba cierpliwie czekać w długiej kolejce. W zasadzie piękne jest w niej tylko światło bijące od zawieszonych na suficie krypty oliwnych lamp, które wprawia w trudny do opisania radosno-podniosły nastrój. Pewne kategorie przybyszów mogą czuć się jednakowoż mocno rozczarowane tego rodzaju scenerią, przegrywającą w wielu detalach z niejedną polską szopką.

I do śpiewania kolęd też jakoś nic szczególnego nie zachęca. Pamiętam dobrze pielgrzymkową Eucharystię sprawowaną w kaplicy w peryferyjnej części bazyliki, w miejscu groty, gdzie przy końcu IVgo wieku św. Hieronim tłumaczył Biblię z hebrajskiego na łacinę. Niskie, kamienne pomieszczenie bez najmniejszego świątecznego akcentu, choć był to przecież styczeń i wciąż jeszcze czas bożonarodzeniowy. Przed mszą św. postanowiliśmy zapalić od płonącej na ołtarzu świecy nasze pamiątkowe świeczuszki, które kupuje się w palestyńskich świętych miejscach w pęczkach na pamiątkę. Zrobiło się od razu mnóstwo dymu i ustał śpiew, bo wszyscy zaczęliśmy się naraz krztusić. Taki to bywa, gdy pomieszczenie jest zbyt małe i nieco duszne.

Dziś patrzę na tę wizytę w Betlejem nieco inaczej. Oto Słowo, które jest przecież światłością ludzi (por. J 1,9), przyszło na świat. Wiemy, że nie wszyscy Je przyjęli (por. J,11). Lecz nawet ci, którzy je w taki czy inny sposób przyjęli (niekiedy dość przypadkowo, bo dali się jako dzieci ochrzcić, a potem przyprowadzić do innych sakramentów), niekoniecznie je jeszcze mają. Bo przecież to Słowo przychodzi najpierw do mrocznej piwnicy kamiennego ludzkiego serca, a nie do sali bankietowej. Nie musi się ono od razu podobać. W pierwszej chwili wydaje się nawet, że raczej przeszkadza, niż pomaga. Łatwiej jest je wtedy szybko zgasić i nie czekać, aż przestanie dymić i da swój ożywczy blask.

Św. Hieronim nie na darmo wybrał takie właśnie miejsce na tłumaczenie Pisma. Ten zdolny erudyta był równocześnie człowiekiem, z którym nikt nie mógł długo wytrzymać, tak bywał złośliwy i zacietrzewiony w dowodzeniu swych racji. Równocześnie wodziły go całe życie za nos najrozmaitsze pokusy, z którymi nie do końca potrafił dawać sobie radę. W kamiennej grocie, wyobrażającej jego własne serce, siedział długie lata i tłumaczył po kolei kolejne księgi obu Testamentów. Wyszedł z tego doświadczenia przemieniony. Nie tylko przybliżył Słowo Boże nieznającym greki chrześcijanom Zachodu, ale też Je w jakiś sposób wewnętrznie zasymilował. Odtąd oświetlało go Ono jakby od środka, w głębi przemienionego serca. Dlatego też został wielkim świętym i Ojcem Zachodniego Kościoła.

Światło Słowa jest najwspanialszym podarunkiem, jaki nasz Ojciec w Niebie daje każdemu z nas pod choinkę. Bo jeśli całe twoje ciało będzie w świetle, nie mając w sobie nic ciemnego, całe będzie w świetle, jak gdyby światło oświecało cię swym blaskiem (Łk 11,36). Dlaczego Go jednak tak rzadko rozpakowujemy? Dlaczego wolimy zmontowane naprędce świecidełka i coraz droższe gadżety, które sobie z okazji Bożego Narodzenia ofiarujemy i które bynajmniej nie sprawią, by światło, które jest w tobie, nie było ciemnością (Łk 11,35)?

Trzeba najpierw dać się obdarować Niebu, aby móc prawdziwie obdarowywać bliźnich. Tylko prezent, który w jakiś sposób wyraża i objawia przemieniające nas od wewnątrz Słowa Życia i Miłości, jest w stanie rozbudzić w obdarowanej osobie coś, co w niej już dawno wygasło.

Czego życzę także wszystkim Czytelnikom.