Życie jest adorowaniem Boga - Łk 10, 38-42

Niestety, co jakiś czas "wybywa" ze mnie Maria i zaczyna szaleć Marta. Spieszę się, ogarniam nieporzadek z myślą, że aż na niewiadomo jak długi czas, przygotowuję na niewiedzieć ile miesięcy rózne jadło. Dzień przestaje mieć 24 godiny, dzień załatwia problemy całego żywota. W tym samym nastawieniu zmagam się z zaistniałymi kłopotami, trudnymi doświadczeniami. Np zabolało coś w brzuchu zapisuję się do dziesięciu specjalistów na badania, niech zapobiegną wszystkiemu na przynajmniej 10 lat jeszcze. Mąż się nie podjął konkretnego zadania, robię mu wykład, który go ustawi właściwie do końca życia. itd, itp. Koniec takiego dnia: poczucie całkowitego wykończenia się,Psychicznego, fizycznego i najbardziej duchowego. Zdanie sobie sprawy, że straciłam ze swego wzroku Jezusa, że zapomniałam o Nim.   Marta zwraca się do Jezusa ale czy na pewno do Niego? Może do ważnego gościa w swojej chałupie? Także mam świadomość, że nie umiałam przyjąć codzienności ze wszystkimi jej niedoskonałościami, nie umiałam, nie chciałam, żeby działo się z moim czasem nie po mojemu a po Bożemu. Bo przecież wszystkie okoliczności, osoby, nieprzewidziane problemy to wola Boża. Nie uciekać od nich w wymiatanie ich ze wszystkich sił ,ale znoszenie ich z myślą o Jezusie, z nastawieniem, że nieistotne czy się je wszystkie porozwiązuje, czy też nie. Istotne co Jezus mi chce przez nie powiedzieć.