Marcin Zieliński: świętość jest mocą, która niszczy ciemność i pokonuje piekło

"Świętość to jest najbardziej męska cecha. Tam, gdzie objawia się świętość Boga, znikają choroby, bo są dziełem diabła. Tam, gdzie objawia się świętość Boga, odchodzą uzależnienia, bo są dziełem wroga. Rozbite rodziny zaczynają się scalać (mamy takie świadectwa), bo Boża świętość niszczy ducha podziałów" - pisze Marcin Zieliński w książce "Chwała Mu. Jak uwielbiać?".

W Drugiej Księdze Kronik, w rozdziale piątym można znaleźć taki oto opis:

"Kiedy wyszli kapłani z Miejsca Świętego - gdyż wszyscy znajdujący się [tam] kapłani oczyścili się, nie przestrzegając podziału na zmiany - wszyscy lewici śpiewający: Asaf, Heman, Jedutun, ich synowie i bracia, ubrani w bisior, stali na wschód od ołtarza [grając] na cymbałach, harfach i cytrach, a z nimi stu dwudziestu kapłanów, grających na trąbach - kiedy tak zgodnie, jak jeden, trąbili i śpiewali, tak iż słychać było tylko jeden głos wysławiający majestat Pana, kiedy podnieśli głos wysoko przy wtórze trąb, cymbałów i instrumentów muzycznych przy wychwalaniu Pana, że jest dobry i że na wieki Jego łaskawość, świątynia napełniła się obłokiem chwały Pańskiej, tak iż nie mogli kapłani tam pozostać i pełnić swej służby z powodu tego obłoku, bo chwała Pańska wypełniła świątynię Bożą". 2 Krn 5,11-14

Autor Księgi Kronik pisze, że gdy Bóg napełnił świątynię swoją obecnością, to kapłani, którzy się tam zgromadzili, nie byli w stanie pozostać na tamtym miejscu! Obecność Świętego Boga przyszła jak obłok.

Nam od małego wmówili, że świętość jest synonimem życiowej nieporadności, że święty to ktoś nierozgarnięty, ktoś, kogo łatwo jest zlekceważyć. Taki obraz świętości, a właściwie świętoszkowatości, sami żeśmy sobie stworzyli. Tymczasem świętość jest mocą Boga (niewielu wie, że świętość z hebrajskiego oznacza ciężar). Bóg przychodzi jako Święty i my na modlitwie uwielbienia chcemy spotkać się z takim właśnie Świętym Bogiem. To jest cel naszej modlitwy.

Święty Paweł w Liście do Hebrajczyków pisze: "Bóg nasz bowiem jest ogniem pochłaniającym" (Hbr 12,29). Świętość jest mocą, która niszczy ciemność i pokonuje piekło. Świętość to jest najbardziej męska cecha. Tam, gdzie objawia się świętość Boga, znikają choroby, bo są dziełem diabła. Tam, gdzie objawia się świętość Boga, odchodzą uzależnienia, bo są dziełem wroga. Rozbite rodziny zaczynają się scalać (mamy takie świadectwa), bo Boża świętość niszczy ducha podziałów.

Jeśli chcemy być ludźmi uwielbienia, mamy zadbać o świętość naszego życia, czyli o życie zgodne ze Słowem, a to znaczy zadbać o życie zgodne z charakterem Boga, z tym, jaki jest Bóg. Gdy stajemy się ludźmi uwielbienia, zaczynamy upodabniać się do Boga i tak jak On stajemy się święci. I tam, gdzie wchodzimy, piekło zaczyna drżeć.

Znam historię człowieka, który był bardzo pogrążony w różnych nałogach. Gdy się nawrócił, Bóg zaprosił go do posługi uwolnienia. Ten człowiek po swoim nawróceniu prowadził naprawdę święte życie i miał ogromny duchowy autorytet. Gdy zaczynał się modlić, demony (szczególnie demony nieczystości) wychodziły z ludzi na wielką skalę.

Ludzie wielu rzeczy mogą nie widzieć, ale Bóg widzi. Diabeł też widzi. Wie dobrze, kto mu rozkazuje. Czy jest to ktoś święty, czy kolega, z którym sporo go łączy. Jeśli diabeł ma w tobie kumpla, to prychnie tylko i będzie miał cię w nosie: "Koledze będziesz rozkazywał?". Ale jeśli żyjesz w świętości, w bliskości Świętego Boga, jedno twoje słowo wypowiedziane w imię Jezusa będzie miało moc nad ciemnością.

Czy to nie jest fascynujące, mieć w sobie taką obecność Boga, taką świętość, że piekło nie jest w stanie wytrzymać? A to jest realne! To jest możliwe! To jest doświadczalne dla tych, którzy żyją w świętości. Im bardziej będziesz święty, tym będziesz bardziej zaradny życiowo i tym skuteczniej będziesz zaprowadzał Królestwo Boga na ziemi. Do takiej zaradności i dojrzałości Bóg każdego z nas zaprasza.