Najświętsza Maryja Panna Królowa

22 sierpnia Kościół wspomina Najświętszą Maryję Pannę, Królową. Liturgiczne wspomnienie zostało wprowadzone przez papieża Piusa XII w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi, w 1954 roku. Kult Maryi Królowej jest jednak obecny w Kościele od starożytności.

Nie mamy wzmianek o przypisaniu królewskiego tytułu Maryi w Piśmie św. Możemy się odwołać do tekstów pośrednich, które w pewnym sensie mówią o tej prawdzie. W raju Maryja jest ukazana jako ta, która zniszczy głowę węża (Rdz 3, 15). Archanioł Gabriel nazywa ją ‘Błogosławiona między niewiastami’ (Łk 1, 48). Apokalipsa mówi o niej, jako Niewieście obleczonej w słońce, z księżycem pod jej stopami i wieńcem z gwiazd dwunastu na głowie. Sam Jezus, kiedy spotyka się z Piłatem potwierdza, że jest królem. Jeśli Synowi przypisać ten tytuł, to i Matkę można określać jako Królową.

Św. Efrem w IV wieku pisze o Maryi: ‘Dziewico czcigodna, Królowo i Pani’, oraz ‘po Trójcy jest Panią wszystkich’. Św. Jan Damasceński nazywa Maryję ‘Królową rodzaju ludzkiego’ i ‘Panią wszechstworzenia’.

Potwierdzeniem wiary ludu Bożego jest także ikonografia chrześcijańska, która od zawsze przedstawiała Maryję na tronie, jako panującą. Od wczesnego średniowiecza przedstawiana jest w otoczeniu aniołów podtrzymujących jej koronę. Przejawem czci oddawanej Maryi Królowej jest także zwyczaj koronowania jej wizerunków i figur, zwłaszcza tych słynących łaskami.

Przejawem kultu Maryi Królowej są także modlitwy, które z upodobaniem odmawia lud Boży, jak choćby Pod Twoja obronę czy Salve Regina – Witaj Królowo. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi jest jedną z tajemnic różańca, odmawianego chętnie przez wielu wiernych na całym świecie.

Witaj, Królowo, Matko miłosierdzia, życie, słodyczy i nadziejo nasza, witaj! Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy; do Ciebie wzdychamy jęcząc i płacząc na tym łez padole. Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć, a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż. O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!

Sobór Watykański II w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele mówi o Maryi, że „z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego”.

Maryja nie jest Królową samoistną. Jest nią, ponieważ jest związana w szczególny sposób ze swoim Synem, Panem panujących i Królem królujących. Jak pisał o tym papież Paweł VI w adhortacji apostolskiej Marialis Cultus: „W Maryi Pannie wszystko odnosi się do Chrystusa i od Niego zależy: mianowicie ze względu na Niego Bóg Ojciec od wieków wybrał Ją na Matkę pod każdym względem świętą, a Duch Święty przyozdobił darami, jakich nikomu innemu nie udzielił”.

Ukoronowanie NMP na Królową - Master of Rubielos-de-Mora - Cleveland Museum of Art, Public domain, via Wikimedia CommonsKrólowanie Maryi jest konsekwencją Jej zjednoczenia z Jezusem – Synem. Maryja ma udział w odpowiedzialności Boga za świat i miłości Boga do całego świata. Papież Benedykt XVI zwraca uwagę, że królowanie Jezusa i Maryi nie odpowiada popularnym obrazom królów i władców. „Królowanie Chrystusa jest utkane z pokory, służby i miłości. Jest to przede wszystkim służenie, pomaganie, miłowanie. Pamiętajmy, że Jezus został ogłoszony królem na krzyżu, gdy Piłat napisał ‘Król żydowski’. Na krzyżu ukazał On, że jest królem i w jaki sposób jest królem – cierpiąc za nas, z nami, miłując aż do końca i w ten sposób rządzi, tworzy prawdę, miłość, sprawiedliwość. Czy też podczas Ostatniej Wieczerzy, pochylając się i obmywając stopy swoim uczniom. Tak więc królowanie Jezusa nie ma nic wspólnego z panowaniem władców tego świata, jest Królem, który służy swoim sługom”. Tak też Maryja jest Królową służby, daru z siebie, uniżenia. Pomaga ludziom i jest Królową kochającą, pokorną służebnicą. Jej królowanie wpisuje się całkowicie w królewską godność i misję Syna, Króla królujących.