Odnowienie poświęcenia jezuitów Sercu Pana Jezusa

Zakończył się Jubileuszowy Rok Ignacjański. Wspominając 500 lat od nawrócenia św. Ignacego i 400 lat od jego kanonizacji, jezuici na świecie chcieli, inspirując się doświadczeniem założyciela „ujrzeć wszystko na nowo w Chrystusie” i uczyć się wraz z pielgrzymem z Loyoli naśladowania Jezusa.

W Uroczystość św. Ignacego Loyoli, polscy jezuici w krakowskiej Bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa, w łączności z całym Towarzystwem na świecie, odnowili uroczyście poświęcenie siebie samych i polskich prowincji Sercu Jezusowemu.

To jezuickie spojrzenie na „wszystko” miało być podobne do spojrzenia Pana, a wynikające z niego postępowanie i decyzje miały być inspirowane tą samą wolą Ojca, której św. Ignacy niestrudzenie szukał i którą odnajdywał.

Słowa ponownego poświęcenia wypowiedzieli w imieniu współbraci prowincjałowie, o. Zbigniew Leczkowski SJ oraz Jarosław Paszyński SJ.

„Sługa Boży Pedro Arrupe, podczas dnia modlitwy w La Storta (Rzym), napisał te słowa, które my 50 lat później podejmujemy w modlitwie:

Ojcze Niebieski!
Gdy Ignacy modlił się w niewielkiej kaplicy w La Storta, Ty zechciałeś w szczególnej łasce spełnić prośbę, o którą od dawna błagał Cię za wstawiennictwem Matki Bożej: aby mógł być umieszczony przy Twoim Synu. W słowach, które do niego skierowałeś, zapewniłeś go o swoim wsparciu: «Ja będę z tobą». Prosiłeś Jezusa niosącego swój krzyż, aby przyjął Ignacego
za swojego sługę, a On uczynił to, zwracając się do Ignacego tymi niezapomnianymi słowami: «Moją wolą jest, abyś nam służył».

Jako naśladowcy tej garstki mężczyzn, którzy byli pierwszymi «towarzyszami Jezusa»,
my z kolei kierujemy do Ciebie tę samą modlitwę, prosząc, abyśmy znaleźli się przy Twoim Synu i służyli «pod sztandarem krzyża», na którym Jezus został przybity z posłuszeństwa, z przebitym bokiem i otwartym sercem na znak swojej miłości do Ciebie i do wszystkich ludzi.

Ponawiamy dziś poświęcenie Towarzystwa Sercu Jezusowemu, przyrzekamy Ci naszą wierność i prosimy o łaskę, abyśmy nadal służyli Tobie i Twojemu Synowi w tym samym duchu i z tą samą mocą, co Ignacy i jego towarzysze.

Przez wstawiennictwo Maryi Dziewicy, która przyjęła modlitwę Ignacego, i przed Krzyżem, gdzie Jezus Chrystus daje nam skarby swego otwartego Serca, przez Niego i w Nim, mówimy z samej głębi naszego jestestwa:

«Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją,
pamięć moją i rozum, i wolę mą całą,
cokolwiek mam i posiadam.
Ty mi to wszystko dałeś,
Tobie to, Panie, oddaję.
Twoje jest wszystko.
Rozporządzaj tym w pełni według swojej woli.
Dam mi jedynie miłość Twą i łaskę,
a to mi zupełnie wystarczy. Amen».