Św. Jadwiga, Królowa. Była wrażliwa na ludzką biedę i krzywdy
Żyła krótko, słynęła ze swej dobroci. Była wrażliwa na ludzką biedę i krzywdy. To jej starania zaowocowały odnowieniem Akademii Krakowskiej, Alma Mater Cracoviensis i powstaniem w Polsce pierwszego Uniwersytetu.
Św. Jadwiga, Królowa, jest pierwszą świętą, która została kanonizowana na ziemi polskiej, w Krakowie. Jan Paweł II w homilii kanonizacyjnej mówił, że „najgłębszym rysem jej krótkiego życia, a zarazem miarą jej wielkości, jest duch służby. Swoją pozycję społeczną, swoje talenty, całe swoje życie prywatne całkowicie oddała na służbę Chrystusa, a gdy przypadło jej w udziale zadanie królowania, oddała swe życie również na służbę powierzonego jej ludu”. Dzisiaj powiemy o świętej królowej Jadwidze.
Jadwiga urodziła się 18 lutego 1374 roku jako trzecia, najmłodsza córka Ludwika Andegaweńskiego, króla Węgier i Polski oraz bośniackiej księżniczki Elżbiety. Już jako czteroletnia dziewczynka została warunkowo zaślubiona z Wilhelmem Habsburgiem. Wysłano ją do Wiednia ze względu na przewidywany w przyszłości ślub.
Kiedy zmarła najstarsza z sióstr, Katarzyna, Jadwiga wróciła na Węgry. Wówczas Węgrzy, w 1382 roku, ogłosili królową starszą siostrę Jadwigi, Marię. Wtedy Polacy zaprosili na tron Polski Jadwigę. Została koronowana 16 października 1384 roku, mając zaledwie 10 lat.
Słynęła z niezwykłej dobroci. Dbała o poddanych. Domagała się od męża ukarania żołnierzy królewskich, którzy bezmyślnie spustoszyli wieśniakom pola i naprawienia im krzywd.
W planach politycznych rysowała się możliwość unii Polski i Litwy. Stała się ona faktem, kiedy Jadwiga poślubiła Władysława Jagiełłę, wielkiego księcia Litwy. Jagiełło przyjął chrzest, a trzy dni później, 18 lutego 1386 roku odbyła się ceremonia zaślubin. Jagiełło miał wówczas 35 lat, Jadwiga 12.
Historycy zgodnie przyznają, że Jadwiga otoczona była dobrymi doradcami, a kiedy rządziła z Jagiełłą miała na celu prawdziwie dobro Polski.
Była zręcznym politykiem. Prowadziła ożywioną korespondencję z Krzyżakami, spotkała się też z wielkim mistrzem krzyżackim. Razem ze swoją siostrą zgodnie omawiały sprawy Węgier i Polski. Nawiązała ścisły kontakt z papieżem Urbanem VI i Bonifacym IX.
Słynęła z niezwykłej dobroci. Dbała o poddanych. Domagała się od męża ukarania żołnierzy królewskich, którzy bezmyślnie spustoszyli wieśniakom pola i naprawienia im krzywd.
Największym dziełem Jadwigi było odnowienie Akademii Krakowskiej.
Wiele kościołów szczyci się, że Jadwiga je fundowała, zlecała renowację, lub uposażała.
Największym dziełem Jadwigi było odnowienie Akademii Krakowskiej. Założył ją Kazimierz Wielki w roku 1364, ale wkrótce potem podupadła. Jadwiga przeznaczyła wszystkie swoje klejnoty na odnowienie krakowskiej Alma Mater. Wystarała się o zgodę papieża Bonifacego IX na założenie i prowadzenie Wydziału Teologicznego. Zabiegała w Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na rozbudowę Akademii. W 1400 r., już po śmierci Jadwigi, król Władysław Jagiełło wydał dokument wznawiający działalność uczelni. Nabył też pierwszy budynek na siedzibę uniwersytetu, co dało impuls do jego rozwoju.
Jagiełło bardzo pragnął potomka. Jadwiga 22 marca 1399 roku urodziła córkę, którą na cześć swojej matki nazwała Elżbieta, a na drugie, na cześć papieża, Bonifacja. Dziewczynka zmarła po trzech tygodniach. Sama Jadwiga zmarła niedługo potem, 17 lipca 1399 roku, mając zaledwie 25 lat. Pochowano ją w podziemiach katedry na Wawelu w Krakowie.
Jej kult rozpoczął się niemal natychmiast. Formalny proces kanoniczny rozpoczęto w 1426 roku. Potem jednak na skutek dziejowych zawirowań nie był doprowadzony do końca. Beatyfikował ją i kanonizował dopiero w roku 1997 Jan Paweł II.
W ikonografii św. Jadwiga ukazywana jest w stroju królewskim. Jej atrybut to buciki.
Skomentuj artykuł