Sakramenty dla rozwiedzionych?

Ojciec Knabit się pogubił koło 4tej minuty. Nawet, jeśli ktoś jest porzucony, nie ważne w jakim wieku, współżycie z nim, jest aktem cudzołóstwa: "kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa".

Rozwodnicy MOGĄ przystępować do komunii pod warynkiem jednak, że nie weszli w związek małżeński  z inną osobą. Jeśli weszli to sprzeniewierzyli się sakramentowi małżeństwa i zatem są winni ciężkiego grzechu uniemożliwiającego przyjmowanie komunii. Oczywisdte Ojcze Leonie.

Fragmentarycznie idealizując literę prawa kościół instytucjonalny chyba niesłusznie marginalizuje wielu wiernych, skazując ich na cierpienia. Obserwowałem i obserwuję z podziwem jak Bóg przemienia ludzi na spotkaniach modlitewnych połączonych z uwalnianiem od zła i darami Ducha Świętego. Zwykle takie spotkania trwają ok 3-4 godzin i są podzielone na cześci. Ku mojemu zdziwieniu Bóg nie zna granic w swoim miłosierdziu dla grzeszników. Jemu wystarcza nasza zgoda, aby nas przemieniać mocą Ducha Świętego i napełniać nas Sobą w niepojęty sposób. Po tych doświadczeniach już nie idealizuję litery prawa kanonicznego dzieląc ludzi na lepszych i gorszych wedle pisma, bo zrozumiałem że dla Jezusa wszyscy jesteśmy tacy sami. On przecież w czasach, gdy nauczał chętnie chodził do domów grzeszników, aby im głosić słowo Ojca o nadzieji dla nich. Dzisiaj również nawraca grzeszników i nie gardzi nimi wedle ich uczynków lecz obdarowywuje Miłością-Miłosierną. Człowiek który w sercu szczerze żałuje i z tym przychodzi do domu Boga (niezależnie od Kościoła) może mieć już odpuszczone wszystkie winy. Jest to tajemnica Boga i trudno ją pojąć z jakiejkolwiek strony. Ludziom wygnanym na margines wiary polecam rozmowy nie z kapłanami lecz "ojcami" z zakonów. Oni są zwykle bliżej prawdy o Bogu i doskonale rozumią problemy ludzi zagubionych. Jezus nie zostawia człowieka samego z jego problemami, trzeba tylko szukać ludzi naprawdę otwartych na Boga wlaśnie pośród zakonników. Nie twierdzę, że pośród Kapłanów nie ma takich ludzi, bo są, ale jest ich naprawdę niewielu dlatego strasznie trudno ich znaleźć. Na drodze do Boga nie powinien stawać żaden biskup, czy jakikolwiek kapłan. Bóg pragnie bezpośrednich relacji z każdym z nas. Szukajcie Boga, a Go znajdziecie. Może być to nawet msza w dowolnym Kościele, gdy On tam jest. Nie zamykajmy Boga w tabernakulum, bo On pragnie żyć w naszych sercach.

Lubię słuchać ojca Leona, ale proszę aby lepiej sobie dopasował protezę u protetyka, bo bardzo niewyraźnie mówi, w istotnych momentach.

Padre Knabit, czas na ciszę przed Panem. Do kaplicy marsz!

Myślę, że nie ma tu nad czym debatować. Wychodząc za mąż, czy żeniąc się podejmujemy decyzję. Ślubujemy drugiej osobie miłość, wierność, uczciwość AŻ DO ŚMIERCI. Jeżeli odchodzi od nas małżonek i rozwód następuje bez naszej winy, to i tak należy zachować życie w czystości do końca - albo nie wiązać się już  znikim, albo pomyśleć o białym małżeństwie. To jest konsekwencja podjetej decyzji. To, ze małżonek nas zostawił nei zwalnia nas z naszej przysięgi. To on zgrzeszył, my usimy pamiętać co ślubowaliśmy. 

Jeden z małżonków bez racjonalnej przyczyny opuszcza drugiego. Oboje mają powiedzmy 25 lat. Porzucony współmałżonek znajduje sobie drugą osobę na dalsze życie i ponownie zostaje udzielony tej osobie sakrament małżeństwa. Ale po jakimś czasie pierwszy współmałżonek opamiętuje się, przeprasza za swój  błąd i pragnie wrócić. I co dalej? 1. Wrócić do pierwszego współmałżonka? (ale będzie to złamanie przysięgi danej drugiemu współmałżonkowi) 2. Powiedzieć pierwszemu "teraz to spadaj"? Chyba wielkimi krokami zbliża się Sąd Ostateczny, bo takiego przekłamania ewangelii (jeżeli wprowadzą) to nigdy nie było......

Uważam ten pomysł za godny rozważenia. Znam taki przykład, jedna osoba jest pokrzywdzona i nie ma szans na zbudowanie związku w realiach kościelnych. Zostaje wiernym drugiej kategorii, bo współmałżonek (abstarchuję od płci) postanowił sobie na zmianę życia. Dlaczego ta osoba ma teraz cierpieć całe życie, że ktoś inny jest zły. Uważam że kwestia choroby to troszkę inna para kaloszy, ponieważ nie jest spowodowana złą wolą drugiej strony. Reasumując ktoś cierpi, bo ktoś inny się bawi.

Proponuję zapoznać się z Ewangelią (św Mateusz - Nierozerwalność małżeństwa) "...kto odda swoją żonę, a bierze inną, popełnia względem niej cudzołustwo...." Myślę, że nie trzeba nam konentarzy i wyjątków. Słowo Boże jest ponad wszystkie komentarze. 

no określenie frajera i frajerki mocno nacechowane miłością

Chrzescijanin powinien sluchac i zyc nauka Kosciola, ktora wyplywa z nauczania Zbawiciela. Jak to mozliwe, ze niemiecki kardynal Kosciola Katolickiego naucza wbrew Objawieniu? Tu nie chodzi o pobozne sugestie, ale o nauke Chrystusa!!!

A więc o wszystkim decyduje to, czy ktoś współżyje, czy nie. Kościół od wieków ma obsesję na punkcie seksu, jad manichejski się wsączył także do Kościoła. Przecież wspólne zamieszkanie to nie tylko seks, tak jak w małżeństwie ludzie nie współżyją na okrągło, jak to się niektórym wydaje.

Mnie również o. Leon nie przekonuje. Wprowadzanie z resztą kwestii czy odchodzący małżonek zachowuje się racjonalnie czy nie, jedynie gmatwa całą sprawą, bo tu raczej o winę powinno chodzić. To w ogóle zabrzmiało tak, jakby jedynie racjonalnie popełniony grzech był grzechem, a popełniony nie - racjonalnie stanowił wybryk, nad którym można przejść do porządku dziennego. Przyjmując punkt widzenia zakonnika, trzeba by uznać że skoro w przedstawionym kazusie opuszczonemu małżonkowi wolno zawrzeć nowy związek małżeński, to również wolno będzie to zrobić temu drugiemu, byleby wyspowiadał się z tego swojego wybryku, wyraził skruchę i obiecał poprawę. W takiej sytuacji wszystko to bardzo przypominałoby nie tyle "kościelny rozwód" (który o. Leon de facto proponuje wprowadzić), ile stwierdzenie nieważności małżeństwa, a to dlatego że małżeństwo rozpadło się nie w wyniku grzechu jednego z małżonków, tylko z powodu postradania przez niego zmysłów (bo co prwda w chwili ślubu był człowiekiem racjonalnie myślącym, a obecnie już takim nie jest). Tyle tylko że właśnie istotą orzeczenia o nieważności małżeństwa jest stwierdzenie że od początku było ono nieważne (nieważnie zawarte), nie można przecież naciągać tego w ten sposób, że nieważność może się pojawić na etapie trwania małżeństwa - bo to absurd, czegoś takiego to nawet w prawie cywilnym nie ma. Na marginesie, ze swojej strony mogę jedynie wyrazić pewne rozgoryczenie, że tyle uwagi poświęca się tej sprawie, natomiast osobami samotnie żyjącymi, nigdy nie będącymi w żadnym związku, ani księża, ani współparafianie - wcale się nie intetersują. Więc znowu powiem - Kościół umiera od dołu.

O. Leon podaje przykład małżeńśtwa, z którego jedno z małżonków opuściło współmałonka bez żadnej racjonalnej przyczyny i zadaje pytanie, czy opuszczony małżonek może zawrzeć nowy związek i przystępować do sakramentów świętych. Powyższa sytuacja jest podobna do innej: jedno ze współmałżonków ciężko zachorowało i nie może współżyć seksualnie. Kontakt z tym współamałonkiem jest trudny lub niemożliwy (śpiączka itp.) i co wtedy? Czy zdrowy współmałżonek może znaleźć sobie partnera/partnerkę i wspólnie żyć oraz współżyć? Jeżeli w drugiej sytuacji współżycie jest grzechem, to w pierwszej również, ojcze Leonie. Pan Bóg poddaje nas różnym próbom, doświadcza niejednego człowieka na różne sposoby, ale to nie usprawiedliwia trwałego grzeszenia. Jeżeli w pierwszym przypadku Kościół unieważnii małzeństwo, to w ddrugim również powinien to uczynić, ale te, który unieważnie śluby, bierze na swoje sumienie grzechy nieczystości uwolnionej od ślubu osoby.