Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela

Od najmłodszych lat uczestniczyłem w wielu ślubach. Najpierw jako ministrant, później jako gość weselny, w końcu sam stanąłem przed ołtarzem, by zawrzeć związek małżeński.

Pamiętam doskonale słowa, które się w czasie ślubu wypowiada. Pamiętam radość tych, którzy związek małżeński zawierali, pamiętam także radość gości weselnych jak i kapłanów, którzy tych ślubów udzielali.

Wraz z upływającym czasem zastanawiam się, czy w tej szczególnej chwili, jaką jest moment składania przysięgi małżeńskiej, były w kościele osoby, które naprawdę rozumiały sens tych słów. Ceremonia ślubu kończy się słowami kapłana: "Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela, małżeństwo przez Was zawarte błogosławię i potwierdzam…", dodając jeszcze, że wszyscy obecni w kościele są tego świadkami.

Czasami jednak okazuje się, że małżeństwo zostało zawarte nieważnie. Tego typu zdarzenia miały miejsce po wojnie. Zdarzała się sytuacje, gdy kobieta (mężatka) otrzymywała wiadomość, że jej mąż zginął na froncie, jako wdowa wychodziła za mąż po raz drugi. Po jakimś czasie okazywało się jednak, że jej mąż żyje w którymś z zachodnich państw. Była to sytuacja niezbyt komfortowa dla nowego męża, ale całkowicie jednoznaczna. Dla tego typu sytuacji potrzebna była "furtka", dzięki której można było unieważnić co niektóre małżeństwa. Jednak w ostatnim czasie owa "furtka" zamieniła się w wielką "bramę". Co raz częściej się można przeczytać, że rożni celebryci otrzymują unieważnienie swojego małżeństwa, a tym samym mogą powtórnie zawierać ślub kościelny.

Sąd kościelny ma sprawdzić wszystkie okoliczności i na wzór sądów cywilnych na ich podstawie wydać decyzję. Żeby jednak uzyskać unieważnienie, trzeba przedstawić niezbite dowody, w tym zeznania świadków, którzy je potwierdzą. Są jednak takie przypadki, że składający wniosek nie mają takich dowodów, ani świadków, a mimo to ich małżeństwo kwalifikuje się do unieważnienia. Pozostaje im życie w związku cywilnym, ewentualnie w konkubinacie.

W związku z tym nasuwa mi się pytanie, czy sąd kościelny bierze pełną odpowiedzialność za swoje decyzje? Bo przecież one rzutują na całe życie i stawiają tych bez dowodów na nieważność małżeństwa na margines życia kościelnego. Jestem przekonany, że i w sądach kościelnych dochodzi do nadużyć. Bo jak inaczej nazwać np. unieważnienie małżeństwa Wojciecha Cejrowskiego i Beaty Pawlikowskiej."To był dziwny ślub. zawarty w kościele, ale nie przekazany dalej do urzędu stanu cywilnego. To znaczy, że oficjalnie w polskich dokumentach jestem i zawsze byłam panną. Dlatego potem nie było rozwodu, a ślub został po prostu anulowany przez sąd biskupi - mówi podróżniczka Beata Pawlikowska". Ślub zawarli przed Panem Bogiem, czyż nie? Jak można więc taki ślub unieważnić?

Reasumując, zastanawiam się, dlaczego nie stosuje się słów Ewangelii wg świętego Mateusza (18, 15-20): Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie". Nie wiem, dlaczego Kościół chce być mądrzejszy od Pana Boga.