Piękno w Sacrum

Czy pamiętamy, dlaczego kościoły mają być piękne? Czego jest to wyraz i czy warto inwestować w piękno, które obróci się w proch? Świątynia murów w obliczu świątyni z nas samych.

W Ewangelii Łukasza widzimy ciąg znaków, jakie nadejdą przed końcem. Listopad jest bogaty od czytań apokalipsy i zapowiedzi sądu ostatecznego, w tej Ewangelii wyłania się całkiem inny problem do rozważenia.

Ludzie zbudowani pychą wychwalają dzieło własnych rąk. Zapominają, że świątynia jest piękna nie dla nas, ale dla Boga. Rozdmuchiwane są w mediach tematy o przepychu kościołów, a wierni nie potrafią bronić racji piękna. Zdarza się, że sami atakujemy tym argumentem księży.

Częściowo obraz ten jest prawdziwy, bo ścigamy się przed ludźmi w zdobieniu ołtarzy, prezbiteriów. Pamiętajmy jednak, że wszystko to czynimy, żeby wychwalić Boga, by oddać mu chwałę przez to co i tak należy do Niego.

Większość z tych rzeczy ma umownie wielką wartość, podyktowaną wielowiekową tradycją i to, co cenne w naszym życiu, chcemy Mu ofiarować. Za ponad miesiąc usłyszymy Ewangelię o mędrcach, którzy niosą dziecięciu to, co mieli najcenniejszego, na swój ludzki sposób rozumienia przyszli z darem. Dzisiejsze słowo wpasowuje się natomiast we wczorajszą Ewangelię, by dawać to czego, nam nie zbywa. Musimy więc pamiętać, że kwestia piękna kościołów jest tak samo ważna jak bogactwo naszej duszy. Tyle samo ważą kilogramy czystego złota na ołtarzu co wdowi grosz w nas samych.

Przyjdzie czas, że po żadnej świątyni nie zostanie kamień na kamieniu. Kościół będzie czysto duchowy. Nie można tylko pomieszać kierunku, zostawiać dla siebie bogactwo, a Bogu oddać pogardliwy grosz.