Z zapachem róż

Dwóch mnichów uprawiało róże. Jeden zatapiał się w kontemplacji piękna i zapachu swoich róż. Drugi ścinał najpiękniejsze róże i obdarowywał nimi przechodniów. "Co robisz?" karcił go pierwszy. "Jak możesz pozbawiać się radości z zapachu twoich róż?". "Róże pozostawiają najwięcej zapachu na rękach tego, kto nimi obdarowuje innych" odparł z prostotą drugi.

Niewielu z nas jest tu rolnikami czy ogrodnikami, ale niemal każdy z nas ma jakieś doświadczenie z roślinkami - chociażby tymi w doniczce na okiennym parapecie czy na działkowych rabatach, czy też ze zwyczajnej obserwacji parkowych alejek usłanych kwiatami i krzewami. Jezus, w dzisiejszej Ewangelii - "mówił do tłumów: Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo (por. Mk 4, 26-34).

Jak rozumieć te słowa? Każdy rolnik przyznałby, że ziarno wzrasta za sprawą Boskiej Opatrzności, nie zaś jego własnych zabiegów. Znana jest gorliwość rolników zwracających się do Boga jako Tego, który może dać obfity plon. My mamy siać i podlewać. Od czego zależą efekty tej pracy? Ziemia przynosi owoc sama z siebie. Na wzrost nie mamy żadnego wpływu. Musimy siać - może nie dosłownie ziarno owsa, czy pszenicy - ale nasienie Dobra, Miłości, Wierności, Pokoju - siać Ziarno Słowa Bożego, czy mówiąc inaczej: Ziarno własnego, dobrego Przykładu, bo, jak wiadomo - świadectwa dziś trzeba, a nie świadków. Nie wiemy kto i w jaki sposób narodzi się z Ducha (J 3, 8), bowiem wszyscy oni są dziełem Bożym i to właśnie sam Bóg ich kształtuje (Iz 43, 7; 44, 21). Nie dzieje się to od razu. Nie ma tu też żadnego szablonu. Tu działa Bóg, a Jego działanie trudno nam ludziom zrozumieć. Nie bójmy się jednak siać - a nasze róże niech pięknie pachną w rękach obdarowywanych...