Niewolnicy demokracji

W październiku tego roku znów zadecydujemy o składzie parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej. Wybierzemy 460 posłów i stu senatorów. Po raz ósmy w historii pookrągłostołowej Polski. Wiadomo już, że przeprowadzenie wyborów będzie nas kosztowało około 100 milionów złotych. Przy tej samej okazji pojawią się także zyski. Zaoszczędzimy aż kilkadziesiąt milionów złotych! A wszystko dzięki politykom.

Po gorących dyskusjach, nasi przywódcy zrezygnowali z pomysłu złamania Konstytucji RP. Zgodnie z prawem, "dzień wyborczy" będzie trwał tylko jeden dzień!

Poza korzyściami finansowymi dostaniemy też szansę na wybranie nowego, lepszego Parlamentu. Może tym razem, nie zagłosujemy na biernych, miernych, ale wiernych aparatczyków partyjnych, ani nawet na sportowców, aktorów, piosenkarzy i pospolitych karierowiczów? Może wybierzemy tych, którzy będą chcieli i potrafili działać dla dobra Ojczyzny?

Doświadczenia ponad dwudziestu lat funkcjonowania "młodej polskiej demokracji" wskazują jednak, że nadzieja na nasze roztropniejsze niż zwykle wybory może być objawem przesadnego optymizmu. Na dodatek, na swoich reprezentantów mamy wybrać partyjnych działaczy, nad którymi nie będziemy mogli sprawować żadnej kontroli. Wielu obywateli naszego kraju zapewne nie zdaje sobie z tego sprawy, ale niezależność polityków od wyborców została im zagwarantowana konstytucyjnie.

Artykuł 104 Konstytucji RP nie pozostawia w tej sprawie żadnych wątpliwości. "Posłowie są przedstawicielami Narodu. Nie wiążą ich instrukcje wyborców".

Czy działający z demokratycznego mandatu parlamentarzyści, już po objęciu stanowisk, będą mogli głosować zgodnie z własnym sumieniem? Teoretycznie tak. W praktyce zarówno posłowie, jak i senatorowie podlegają jednak dyscyplinie partyjnej. Dobrze, że od tak srogiego nadzoru wolni są przeciętni obywatele, którzy w każdym głosowaniu mogą pozwolić sobie na samodzielne decyzje.

A parlamentarzyści? To prawdziwi niewolnicy demokratycznych mechanizmów...