Ernest (Arnost)
Imię pochodzenia germańskiego, utworzone na podstawie słowa ernust / ernost / ernest 'bitwa, siła, surowość'. Czesi to germańskie imię przejęli jako Arnošt.
W Polsce używane od średniowiecza do dziś także jako nazwisko. Obok formy męskiej w użyciu są też żeńskie: Ernestyna i Ernestynka zapożyczone z francuskiego. Nazwiska pochodzące od tego imienia to: Arnst, Arnest, Ernest, Harnast, Hernast, Hernest, Hernas.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ernestus, ang., niem. Ernest, Ernst, cz. Arnošt, fr. Ernest, wł. Ernesto.
W wykazach hagiograficznych odnajdujemy dwie postacie tego imienia, otaczane ongiś kultem. Jedna z nich znana jest także pod imieniem Arnosta lub Arnesta (Arnost), ale tutaj przedstawiamy obydwie:
Ernest z Zwiefalten. Miał się wywodzić z szlacheckiej rodziny von Steussling. Od r. 1141 był opatem w Zwiefalten. W sześć lat później złożył urząd, aby wziąć udział w wyprawie krzyżowej. Uczestniczył w niej u boku biskupa Ottona z Freising. Ale Turcy zmusili oddział do ucieczki, Ernest zaś dostał się do niewoli. Passio (BHL 2617), ułożona pod koniec XII stulecia, opowiadała, że w okrutny sposób zamęczono go w samej Mekce. Wcześnie czczono go w Zwiefalten, gdzie też 7 listopada obchodzono jego wspomnienie. Kult nigdy nie został zaaprobowany.
Ernest (Arnošt) z Pardubic. Wywodził się z drobnej szlachty czeskiej, ale otrzymał solidne wykształcenie. Przez czternaście lat przebywał w Padwie i Bolonii, gdzie przede wszystkim oddawał się studiom prawniczym. Jego późniejsza działalność przypadła na czas panowania Karola IV, a więc na okres tej świetności, która Pragę wyniosła na piedestał sławnej stolicy cesarstwa. Od r. 1338 piastował godność prepozyta tamtejszej kapituły. W pięć lat później objął rządy w diecezji, którą w r. 1344 uczyniono nową metropolią, oddzieloną od Moguncji. W tym wszystkim Ernest miał swój udział, a podobnie też w innych inicjatywach króla-cesarza, a więc w zakładaniu uniwersytetu praskiego, którego był pierwszym kanclerzem; w reorganizacji administracji kościelnej; w instalowaniu nowych fundacji itp. Był też doradcą Karola IV w sprawach politycznych oraz spełniał z jego ramienia legacje. Przede wszystkim jednak z zapałem oddawał się działalności reformatorskiej wśród kleru. Ułożył dla niego Statuta, De tribus punctis essencialibus christianae religionis, Statuta brevia, poniekąd także Quaestiones, zredagowane przez Stefana z Rudnic. Walczył energicznie z niektórymi prawami patronackimi, które rujnowały kler czeski. W tym wszystkim nie osiągnął wiele, bo kler wyższy tkwił mocno w milczącej opozycji, ubogi zaś kler niższy pogrążony był w apatii i ignorancji. Mimo woli torował natomiast drogę działalności przyszłych kaznodziejów-reformatorów. On bowiem dla wzmocnienia swych wysiłków sprowadził z Niemiec Konrada z Waldhausen, ten zaś miał za ucznia Milicza z Kromieryża, który był prekursorem Jana Husa. Ernest zmarł 30 czerwca 1364 r. w Rudnicach (Roudnice, Raudnitz) nad Elbą. Pochowany został w Kłodzku, w kościele parafialnym, gdzie dziś jest postacią niemal nie znaną. Patrząc na jego grób, z nawy głównej przesunięty do bocznej, rzadko kto wie, że spoczywa w nim mąż czczony ongiś jako święty, bohater dość obfitej twórczości hagiograficznej.