Longin

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen rzymskie będące spieszczeniem innego cognomen: Longus lub formą posesywną, wyrażającą 'przynależność do Longusa'. Znane w czasach pogańskich i wczesnochrześcijańskich.

W Polsce bywa notowane.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Longinus, Longuinus, Longius, ang., niem. Longinus, ros. Łongin, Łogwin.

W martyrologiach i innych zapisach hagiograficznych pojawia się dziewięciu świętych, którzy nosili to imię. Większość z nich należy do grup męczenników, pośród których ledwo są wyliczeni. Tych tu możemy pominąć. Kilka słów powiemy o dwóch, występujących w literaturze apokryficznej, która ostatnio na nowo stała się przedmiotem żywszych zainteresowań.

Longin, męczennik z Cezarei Kapadockiej. Mówiąc o Męce Pańskiej ewangelie wymieniają w szczególności trzech żołnierzy rzymskich. - Przede wszystkim tego, który włócznią przebił bok Chrystusowi. Już Acta Pilati (początek V w.) nazywały go Longinem. To imię nadał mu potem (pomiędzy r. 715 a 729) św. German Konstantynopolitański w dziełku Historia ecclesiastica et theoria mystica. Przeszło także do chrześcijańskiej ikonografii, jak o tym świadczą zabytki sprzed r. 586 oraz sprzed pontyfikatu Jana VII (705- -707). - Drugim był setnik, który wyznał wiarę (zob. Mt 27, 64; Mk 15, 39 i Łk 23, 47). - Trzecim natomiast ten, który dowodził strażą u grobu (Mt 27, 65). W apokryficznym liście Piłata do Heroda on także nazwany został Longinem, ale inny apokryf, Evangelium Petri, zwie go Petroniuszem. - Wszystkie te tradycje mimo drobnych różnic utrzymują zgodnie, że Longin po Zesłaniu Ducha Świętego porzucił swój zawód, został uczniem apostołów, potem sam rozpoczął działalność apostolską, a w końcu w Cezarei Kapadockiej poniósł śmierć męczeńską. O tej ostatniej w jednym ze swych listów mówi Grzegorz z Nyssy. Wspomnienie umieszczano pod rozmaitymi datami: 23 października, 22 listopada itd. Najczęściej występowała data 15 marca i ona też znalazła się w Martyrologium Rzymskim.

Longin, Megistus i Acest, męczennicy rzymscy. Mieli być oficerami armii, którzy brali czynny udział w egzekucji św. Pawła apostoła. Wtedy też doznać mieli łaski nawrócenia. Wyznawszy wiarę, sami potem dostąpili męczeństwa. Opowiadają o tym Acta Pauli, z których Florus przejął ich imiona do swego martyrologium. Stamtąd to wywodzi się apokryficzne wspomnienie, które Baroniusz umieścił pod dniem 3 lipca.