Longina

Imię (żeńska forma Longin) pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen rzymskie będące spieszczeniem innego cognomen: Longus lub formą posesyw­ną, wyrażającą 'przynależność do Longusa'. Znane w czasach pogańskich i wczesnochrześ­cijańskich. W Polsce bywa notowane. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Longinus, Longuinus, Longius, ang., niem. Longinus, ros. Łongin, Łogwin. W martyrologiach i innych zapisach hagiogra­ficznych pojawia się dziewięciu świętych, którzy nosili to imię. Większość z nich należy do grup męczenników, pośród których ledwo są wyliczeni. Tych tu możemy pominąć. Kilka słów powiemy o dwóch, występujących w literaturze apokryficznej, która ostatnio na nowo stała się przedmiotem żyw­szych zainteresowań.