Paula
Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem., wł. Paula, fr. Paule.
W literaturze hagiograficznej doliczyć się można co najmniej dziesięciu świętych noszących to imię. Niektóre stanowią w zapisach martyrologicznych nudum nomen, są imionami pozbawionymi jakiegokolwiek zarysu osobowości i dokładniejszych danych. Jeśli ponadto nie zapisały się wyraźniej w dziejach kultu, możemy je tu spokojnie pominąć. Inne przedstawimy nawet wówczas, gdy przy braku wiadomości pierwszego zakresu, doczekały się jednak wyrazistszych oznak oddawanej im czci.
Paula, męczennica konstantynopolitańska. Martyrologia wymieniają ją pod dniem 3 czerwca jako męczennicę czczoną w Konstantynopolu. W rzeczy samej znamy ją tylko z dodatku do opisu męczeństwa Lucyliana i towarzyszy. Zginęła rzekomo za to, że ze czcią pochowała ciała tych męczenników. Nic ponadto o niej nie wiemy. Nie przedstawia też większej wartości Passio, która o tym mówi. Była jednak dość żywo czczona w stolicy imperium. Gdy o Lucyliana chodzi, miał pochodzić z Nikomedii. Kiedy wyznał wiarę, uszedł na pustynię. Został tam odszukany, potem skazany na śmierć w ogniu. Ulewny deszcz zgasił jednak przygotowany płomień. Z obawy przed sztuczkami magicznymi przewieziono go wówczas najpierw do Chalcedonu, potem do Konstantynopola. Zginął razem z dziećmi: Klaudiuszem, Hipacym, Pawłem oraz Dionizym.
Paula i Cyriak, męczennicy z Malagi (-) W Martyrologium Rzymskim spotykamy ich pod dniem 18 czerwca. Wedle tego samego zapisu mieli być razem ukamienowani. Wiemy jednak, że w Martyrologium Hieronimiańskim Cyriak występuje kilkakrotnie między dniami 16 a 21 czerwca, i to z różnymi towarzyszami: z Pawłem, to znowu z Pawłem i Paulą albo jeszcze z innymi. Trudno uporządkować to widoczne zamieszanie, powiększone zróżnicowaną lokalizacją domniemanego męczeństwa. Jako taka występuje w zapisach Afryka, Rzym, Tomi, Kordoba, Tremeta itd. Prawdopodobne wydaje się to, że chodzi ciągle o męczenników afrykańskich z czasów Dioklecjana i Maksymiana. Prokonsul Anolinus kazał chrześcijan sprowadzić do Kartaginy. Wśród nich znaleźli się Cyriak oraz jego osiemnastoletnia siostra Paula. Ci czczeni byli potem w hiszpańskiej Maladze i tam też z czasem uznani za świętych lokalnych.
Paula Rzymianka. Kornelia Paula Asinia wywodziła się z możnego rodu Emilianów, uchodziła dzięki temu za potomka Grakchów i Scypionów. Urodziła się około r. 347. W r. 362 poślubiono ją poganinowi Taksocjuszowi, który pochodził z rodu Juliuszów. Powiła mu pięcioro dzieci. Gdy w r. 379 owdowiała, oddała się pobożności, tak jak jej przyjaciółka Marcella. Ta ostatnia wprowadziła ją w r. 383 do kręgu słuchaczek Hieronima. W rok później straciła córkę Blezyllę. Gdy Hieronim poczuł się przynaglony do opuszczenia Rzymu, podążyła z drugą córką Eustochium do Egiptu i Palestyny, a potem w Betlejem ufundowała dwa klasztory, przy czym zakonnice podzieliła na trzy grupy, odpowiadające ich społecznemu pochodzeniu. Zakonnice oddawały się uczynkom miłosierdzia, obsługiwały pielgrzymów, ale też pielęgnowały studium Biblii. Sama Paula umożliwiła Hieronimowi prace nad tłumaczeniami i komentarzami, a potem także podtrzymywała go, gdy walczył z orygenizmem i występował przeciw Janowi Jerozolimskiemu. W r. 402 poważnie zachorowała. W dwa lata później, w dniu 26 stycznia, odeszła do Pana. Hieronim w kilku listach (20, 30, 31, 33, 39, 66, 107 i 108) pozostawił wspaniałe pochwały świętej wdowy.
Paula, ksieni klasztoru Św. Małgorzaty di Cafaggiolo (Florencja). Urodziła się we Florencji około r. 1300. Wcześnie wstąpiła do tamtejszego klasztoru pod wezwaniem św. Urszuli. Przeszła następnie do klasztoru pod wezwaniem św. Hilarego, a w końcu osiadła u Św. Małgorzaty di Cafaggiolo. Została tam ksienią. Sama poddała się kierownictwu błogosławionego Sylwestra, mnicha z Santa Maria degli Angeli. Zasłynęła z doskonałej obserwy, ale obdarowana też była niezwykłymi charyzmatami. Zmarła 6 stycznia 1368 r. Jej żywot w kilka lat później napisał po włosku Zenobiusz de Tantinis. Później zaliczono ją do patronów Florencji. Wspomnienie obchodzono w dniu 8 stycznia.
Paula Montaldo. Urodziła się w r. 1443 na zamku Montaldo pod Mantuą. Od młodości oznaczała się pobożnością. Gdy miała lat piętnaście, przywdziała w Mantui habit klarysek. Zasłynęła wkrótce z cnót i oświeceń. Trzykrotnie obierano ją ksienią klasztoru. Przyjaźniła się z bł. Hosanną z Mantui. Zmarła 18 sierpnia 1514 r. Gdy w r. 1782 powiew józefinizmu zniszczył klasztor, ciało przeniesiono do Volta. Kult zaaprobował w r. 1866 Pius IX.
Paula Gambara Costa. Urodziła się 3 marca 1463 r. w Brescii, w rodzinie szlacheckiej. Od młodości tęskniła za życiem zakonnym, mimo to wydano ją za hrabiego Ludwika Costa. Oddała się wówczas życiu światowemu. Pod wpływem franciszkanina Anioła z Chiavasso powróciła jednak do wcześniejszych aspiracji i została tercjarką. Gdy owdowiała, bez reszty poświęciła się opiece nad ubogimi i nieszczęśliwymi. Na ten też cel obróciła swój majątek. Zmarła 24 stycznia 1515 r. w Binasco, pod Mediolanem. Jej kult Grzegorz XVI zaaprobował w 1845 r.
Paula Elżbieta Cerioli Buzecchi. Konstancja Cerioli - bo takie było jej pierwotne imię i nazwisko - urodziła się 16 stycznia 1816 r. w Sancino (na wschód od Mediolanu), w rodzinie zamożnego ziemianina. Przez osiem lat przebywała na pensji u wizytek. W r. 1835 wydano ją za bogatego posesjonata, Kajetana Buzecchiego, który był wdowcem i miał już sześćdziesiąt lat. Urodziła mu troje dzieci, ale dwoje zmarło bardzo wcześnie, a trzecie, syn, w wieku szesnastu lat. -Nie bój się, mamo - powiedział przed śmiercią - dobry Bóg da ci inne dzieci-. W trzydziestym trzecim roku życia owdowiała. Wkrótce potem miejscowy proboszcz przybył do jej pałacu z zapytaniem, czy nie zaopiekowałaby się dwiema sierotami. Przystała na propozycję. Z czasem sierot przybyło, ale znalazły się także dziewczęta chętne do pomocy. Wróciła wówczas do swego panieńskiego nazwiska, potem sprzedała sporą część luksusowego wyposażenia zamku, aby lepiej zorganizować opiekę nad dziećmi. Tak to niemal niepostrzeżenie powstało Zgromadzenie Sióstr Świętej Rodziny. Ukonstytuowało się ono w r. 1857. Hrabina przyjęła wówczas imiona zakonne, wybierając te, które przypominały święte wdowy: Paulę Rzymiankę i Elżbietę z Turyngii. Zredagowała potem program wychowawczy, który obejmował formację religijną oraz przygotowanie do zawodu. Współdziałała ponadto w zakładaniu paralelnego zgromadzenia męskiego. W dniu 23 grudnia 1865 r. poczuła się źle i wcześniej udała się na spoczynek. Około północy spostrzeżono, że już nie żyje. Nie miała jeszcze pięćdziesięciu lat. Kiedy w r. 1950 Pius XII ogłaszał ją błogosławioną, jej zgromadzenie prowadziło sześćdziesiąt zakładów i liczyło 600 członkiń.
Prace włoskie w Bibl. Ss. 3 (1963), 1138 n. Inne w Vies 12 (1956), 644-646. Dokumenty papieskie w AAS 32 (1940), 54-57; 42 (1950), 154-156. 262 n. 290-294; 46 (1954), 779 n.
Paula Frassinetti. Urodziła się 3 marca 1809 r. w Genui. Na chrzcie nadano jej imiona Paula, Aniela i Maria. Gdy miała dwanaście lat, straciła matkę. Prowadziła odtąd rodzinny dom i troszczyła się o chorego ojca, na skutek czego nie mogła zrealizować swego wczesnego zamiaru: wstąpić do klasztoru. Przebywała następnie u swego brata, Józefa, proboszcza w Quinto al Mare, którego nazwano potem włoskim proboszczem z Ars i który jest kandydatem do chwały ołtarzy. Gorliwy kapłan powierzył jej opiekę nad wiejskimi dziewczynkami. Nigdy nie uczęszczała do szkół, mimo to okazała się dobrą wychowawczynią. Założona przez nią szkółka stała się zalążkiem nowej instytucji zakonnej, oddającej się nauczaniu. Nazwały się Siostrami św. Doroty. Instytucji brakowało środków materialnych, a ustawodawstwo państwowe nie sprzyjało wówczas działalności zakonów. Mimo to zgromadzenie rozwijało się pomyślnie. W r. 1841 miało już swój dom w Rzymie, a w kilkanaście lat później, zaproszone do Brazylii (1865 r.) i Portugalii (1866 r.), przekroczyło granice Italii. W tym imponującym rozwoju wielki udział miała założycielka, niewiasta stanowcza, o trafności sądu zupełnie wyjątkowej. Trafność ta sąsiadowała z darem czytania w sercach ludzkich. Paula zmarła 11 czerwca 1882 r. w rzymskim domu zgromadzenia. Pozostawiła po sobie nieco pism, które jednak opublikowano dopiero po jej śmierci. Beatyfikował ją w r. 1930 Pius XI, kanonizował zaś w r. 1984 Jan Paweł II.