Serafin

Jest to imię pochodzenia hebrajskiego, od słowa ser-phim 'płonący, palący' (liczba mnoga), co pochodzi od czasownika s-r-f 'palić'. W angelologii biblijnej tak nazywają się aniołowie jednego z chórów anielskich.

W łacinie kościelnej zamieniono końcowkę -im (Seraphim) na -in. Od formy męskiej utworzono formę żeńską - SERAFINA.

Imię to w Polsce występuje do dziś. Od niego pochodzą nazwiska: Serafin, Serafiniuk, Serafimowicz, Serafinowicz, Serafiński itp.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Seraphinus, fr. Séraphin, niem. Seraphin, ros. Sierafim, wł. Serafino.

Serafin z Montegranaro. Urodził się w 1540 r. w Montegranaro (Marchia). W 1557 lub następnym wstąpił do kapucynów. Przebywał w rozmaitych klasztorach prowincji Marchii. Wszędzie budował otoczenie surowymi wyrzeczeniami i rozmodleniem. Zasłynął także ze znajomości tajników serc ludzkich oraz uzdrowień. Zmarł w Ascoli Piceno 12 października 1604 r. Klemens XIII kanonizował go w 1767 r.

Serafin z Sarowa. Urodził się 19 lipca 1759 roku w Kursku. Był drugim synem Izydora Mosznina, zamożnego przedsiębiorcy. Na chrzcie nadano mu imię Prochor. Gdy w trzy lata później ojciec zmarł, owdowiała matka kontynuowała budowę cerkwi, zapoczątkowaną przez męża. Mały Prochor spadł tam z rusztowania, ale nic mu się nie stało. Potem ozdrowiał z poważnej choroby, gdy w procesji niesiono ikonę Bożej Rodzicielki. Jakiś jurodiwyj przepowiedział matce, że jej syn dojdzie do wielkiej świętości. Gdy miał dziewiętnaście lat, Dozyteusz z Ławry Pieczerskiej doradził mu, aby wstąpił do monasteru w Sarowie (gubernia tambowska). Zjawił się tam w listopadzie 1779 r. Po długim nowicjacie przyjął w sierpniu 1786 r. habit zakonny oraz zakonne imię Serafin. W 1793 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Celebrował odtąd codziennie, co w ówczesnym prawosławiu było rzeczą niezwykłą. W 1794 r., za pozwoleniem przełożonych zakonnych, usunął się do leśnej chaty, by oddać się modlitwie, lekturze Pisma św. i wielkich Ojców. W 1804 r. napadli go bandyci i dotkliwie poranili. Ostatkiem sił doczołgał się do klasztoru. Uzdrowienie przyszło za sprawą Matki Najśw., która ukazała mu się w otoczeniu apostołów Piotra i Jana. Po kilku miesiącach mógł już udać się do swej samotni. Potem, w 1810 r. otrzymał nakaz powrotu, ale przez pięć lat żył jeszcze w klasztornej rekluzji. Z wolna zaczął się jednak udzielać i służyć innym swoimi radami. W 1825 r. opuścił definitywnie rekluzję i odtąd jako starzec dzielił się z ludźmi, którzy do niego nieprzerwanie przybywali, swymi duchowymi bogactwami. W tym też czasie założył klasztor dla mniszek w pobliskim Diwiejewie. Zmarł w nocy z 1 na 2 stycznia 1833 r., klęcząc przed ikoną Bogurodzicy. Kanonizowano go w Sarowie w obecności cara Mikołaja i jego rodziny w 1903 r. Serafin nie pozostawił po sobie pism, ale Sergiusz z Sarowa, jego biograf, dodał do dziełka o świętym jego Pouczenia udzielane różnym osobom. Zachowała się też Rozmowa z Motowiłowem, którą wielokrotnie tłumaczono. Serafin stał się jednym z najbardziej popularnych świętych prawosławnej Rosji. W 1991 r. jego relikwie, odnalezione w muzeum ateizmu, przeniesiono uroczyście do Diwiejewa.