Nasze randki przy kuchennym stole

Po 8 dniach ciszy i braku kontaktu wzięliśmy jakby ślub na nowo. Do patrzenia mu w oczy nie potrzebuję świec, a romantycznym rozmowom wystarcza mały stół i dźwięk prykającej kawiarki.

Jeszcze zanim przyszło nam do głowy wspólne życie, od początku sporo inwestowaliśmy w nasz związek. Pamiętam różne podsumowania, rozmowy o tym, co ważne, spisywanie najważniejszych ustaleń i marzeń. Wyznaczyliśmy sobie specjalny czas - randki raz na miesiąc/dwa, poświęcone tematom, które chcieliśmy przemyśleć i przepracować.

Zwykle spotykaliśmy się w przyjemnych knajpkach, romantycznych restauracjach, szliśmy na spacer w piękne miejsce albo planowaliśmy cały dzień na ciekawe aktywności. Taka randka to było całe wydarzenie: zaznaczony na czerwono w kalendarzu dzień, tak inny od codzienności, planowany i poprzedzony długimi przygotowaniami.

Randki w ciszy

Pół roku po ślubie wyjechałam na ponad tydzień na rekolekcje ignacjańskie. Bez telefonu i jakiegokolwiek kontaktu. Sama, bez M. Dla mnie to był czas randek z samym Bogiem, w ciszy i skupieniu serca. Dla niego normalne aspekty codzienności, tyle że mniej zwyczajnej, bo beze mnie. Kiedy zobaczyliśmy się w końcu po tych ośmiu najdłuższych dniach tęsknoty, to było trochę jak ślub na nowo…

Jeszcze przed wyjazdem umówiliśmy się, że dzień mojego powrotu będzie randką. Też oczekiwaną, zaznaczoną w kalendarzu, no i z ważnymi tematami. A jednak okazała się ona być już całkiem inną niż te przedślubne, specjalne godziny.

Randka przy kuchennym stole

Ten dzień powrotu był najzwyczajniejszym popołudniem na świecie: wspólny obiad, rozmowa, przytulenie się, zakupy, szybkie pranie, podlanie ziół na balkonie, kilka telefonów niecierpiących zwłoki. Spacer i gra w badmintona przy zachodzie słońca. Jak co dzień, przygotowanie jedzenia do pracy. Umycie zębów, naczyń, ułożenie sterty książek. A jednak tę prostotę doceniłam wtedy najbardziej.

To, że jestem w końcu w DOMU - tam, gdzie jest M. Że patrząc mu w oczy nie potrzebuję świec, a do słuchania jego opowieści wystarczy nasz mały kuchenny stół. Że można zatopić się w historii przy pyrkającej kawiarce i dochodzić do głębokich przemyśleń na dywanie w pokoju. Że miłość nie potrzebuje cudowności, ale jest tkana każdego dnia z naszej codzienności.

Między dźwiękiem budzika a latarnią świecącą przez roletę

Od powrotu jeszcze mocniej doceniam nienachalne piękno codziennych gestów, smaków i zapachów, które przeplatają się w normalnych, zwyczajnych dniach. Schematy i nawyki, które składają się na to, co robię po otworzeniu oczu. Przeżywanie i pełna obecność w tym, co wypełnia moje dni, a wcale nie jest sukcesem roku gotowym, by opisać go na kartach mojej historii.

Ten czas uczy mnie pochwały dla zwyczajności. W końcu przez większość mojego życia nie zdobywam nowych szczytów, ale gotuję, śpię, robię pranie, myję zęby, jem; wykonuję mnóstwo tych samych i bardzo prostych czynności. Te zwyczajne rzeczy wypełniają mój czas w większym stopniu niż nawet największe cele i projekty.

A jak smakuje twoja codzienność?

Moja codzienność smakuje warzywami z działki, domową chałwą z mielonego sezamu, ma zapach parzonej kawy i mieszanki męsko-damskich perfum. Czasem to buty, o które się potykam, innym razem wspólne sprzątanie. Wiem już, że nie chcę jej zamieniać na żadną inną.

A Ty co doceniasz w swojej codzienności? Co znajdujesz w niej takiego, że chcesz do niej wracać z niezwyczajnych dni?

Monika Chochla to żona Marcina, psycholog, coach i trener. Mówi, że jej drugie imię to pozytywność, bo jest jak radar wyczulony na nawet najmniejszy  przebłysk nadziei. Prowadzi autorskiego bloga chcemisie.com.pl