Zagrożenia małżeństwa partnerskiego

Dojrzały człowiek to taki, który chce mieć wpływ na rzeczywistość, a nie biernie poddaje się tej rzeczywistości. Żona podporządkowana mężowi to po prostu duże dziecko. Zapewne najdorzalsze z dzieci, ale jednak dziecko. Małżeństwo partnerskie zakłada dojrzałość obydwojga małżonków.

Ta pani polemizuje z własną, bardzo dziwną definicją małżeństwa partnerskiego,  z niczym więcej. A wydawać by się mogło, że wykształcone osoby przynajmniej podstawowe definicje mają przyswojone...

Co to za wypociny? 1. Czym pani doktor uzasadnia swoje kategoryczne osądy i definicje typu "małżeństwo partnerskie to..." "w małżeństwie partnerskim dzieje się tak i tak..."? Mam wrażenie, że podaje swoje tezy jako "prawdy objawione", w które trzeba po prostu wierzyć. 2. Od kiedy to partnerstwo w małżeństwie polega na równym dzieleniem obowiązków na pół? Zawsze myślałem, że na równym podziale władzy i współdecydowaniu.

Co za bzdura. Zupełne niezrozumienie związku partnerskiego. To nie polega na dzieleniu na pół obowiazków. W domu w takim zwoazku robi ten co akurat wtedy ma czas ( np wczesniej wrócił z pracy itp) Wspólne podejmowanie decyzji.

O wszystkim i o niczym... Spodziewałam się czegos ambitniejszego..

To, co młodzi ludzie obecnie rozumieją pod pojęciem małżeństwa partnerskiego jest zupełnie inne niż zaprezentowano w tym materiale. Chodzi nie o komplementarność zadań (podziału ich po równo w małżeństwie), ale o komplementarność relacji (równość  obciążeń psychicznych i duchowych w małżeństwie, sprzeciw wobec tzw. "wożenia się"). Dawniej role społeczne były bardziej zadaniowe: ja przynoszę pieniądze, ty zajmujesz się domem i dziećmi. Dziś role społeczne, zwłaszcza tak, jak je rozumieją kobiety, są bardziej relacyjne: wnosimy tyle samo pieniędzy, pasji, miłości, zaangażowania, uwagi i troski. Nie wozimy się na czyichś sukcesach, nie ograniczamy czyichś możliwości rozwoju, obciążając go zadaniami wspólnymi. Ponieważ jest to bardzo trudne (wydaje mi się, że aby taki model realizować trzeba być bardzo bogatym materialnie i duchowo) małzeństw partnerskich prawie nie ma. Małżeństwa wspólczesne to przeciąganie liny: kto więcej zyska, niż straci oraz ustawiczne niespełnienie (choroba wspólczesności: niezgoda na szarość, potrzeba ekscytacji i ustawicznych nowych wrażeń, konsumeryzm uczuciowy).