Osoby z ADHD są wspaniałymi rodzicami

Pomimo wszystkich problemów ludzie z ADHD są wspaniałymi rodzicami. Często zdarza się, że mają ze swym potomstwem niezwykłą wewnętrzną więź. Szczególnie wtedy, kiedy w trudnościach swojego dziecka rozpoznają samego siebie sprzed lat.

Osoby z ADHD rozumieją się intuicyjnie, ponieważ nadają na tych samych falach i mogą bezpośrednio odczuwać i przeżywać uczucia drugiej osoby. Zachowują też pewnego rodzaju infantylność i radość z zabawy, które potrafią z powodzeniem i znakomitym skutkiem wykorzystać w kontaktach z własnym dzieckiem. Za to czynności wychowawcze wpajające dziecku zasady zachowania, konsekwencję i wypełnianie obowiązków nie są raczej ich polem działania, chociażby dlatego, że sami mają jeszcze z tym spore problemy. Konsekwencję w wychowaniu, ustanawianie granic i kar zostawiają raczej swemu partnerowi. Zbyt dobrze pamiętają bowiem jeszcze własne niemiłe przeżycia tego rodzaju z okresu własnego dzieciństwa.

Jeśli osoba dorosła z ADHD chciałaby mieć dziecko, można jedynie udzielić jej rady, aby zaplanowała je z partnerem nieobciążonym tym schorzeniem. Jak wiemy, ADHD jest przede wszystkim uwarunkowane genetycznie, stąd też istnieje duże prawdopodobieństwo, że dziecko również będzie nim dotknięte. W przypadku gdy tylko jeden z partnerów cierpi na ADHD, prawdopodobieństwo wystąpienia schorzenia u dziecka jest odpowiednio niższe. Jeśli natomiast obydwoje są nim obciążeni, to przynajmniej jedno z ich dzieci będzie cierpiało na ADHD w jego pełnej postaci.

Dorośli z ADHD powinni wiedzieć, że przekazują swój materiał genetyczny kolejnemu pokoleniu. Być może odkryją ten zespół nawet u swoich wnuków. Jeśli kobieta i mężczyzna - oboje z ADHD - decydują się na dziecko, powinni wiedzieć, że prawdopodobnie mają przed sobą wiele trudnych lat. Dzieci z ADHD zaabsorbują wszystkie ich siły - często nawet już po wkroczeniu w dorosłość. Leczenie medyczne wszystkich osób dotkniętych ADHD może wspierać pozytywny rozwój wszystkich członków rodziny.

Także w latach późniejszych rodzice dzieci z ADHD będą potrzebowali niewyczerpanych wręcz zasobów sił, cierpliwości i pobłażliwości. Dzieci i młodzież z ADHD to dla rodziców prawdziwe wyzwanie. Niestety - z tego właśnie powodu nadzwyczaj często dochodzi do rozpadu rodzin z ADHD: wszyscy zainteresowani dali z siebie wszystko, a mimo to okazało się, że zadanie przerosło ich siły. Jeśli oboje rodzice cierpią na to schorzenie, istnieje szczególnie duże prawdopodobieństwo, że wszystkie dzieci z tego związku odziedziczą ADHD w silnej postaci. Czasami zdarza się, że jeszcze przed narodzeniem dziecka między partnerami pojawia się konflikt. Przyjście dziecka na świat nie tylko go nie rozwiąże, ale nie doprowadzi również do poprawy sytuacji. Wręcz przeciwnie, zajmowanie się 24 godziny na dobę nadpobudliwym niemowlęciem, a potem nadpobudliwym małym dzieckiem może stać się dla obojga rodziców wyzwaniem ponad siły. Zdarza się, że partnerzy nie dorośli do takiej sytuacji i w rezultacie ich związek rozpada się.

Jedyna rada, jaką można dać na drogę odpowiedzialnej parze z ADHD, to ta, aby w przypadku planowania potomstwa krytycznie przyjrzała się granicom własnych możliwości oraz granicom możliwości swojego związku. Wspólne realne planowanie własnego życia i wykluczenie możliwego do uniknięcia ryzyka, w przypadku przedsięwzięcia przekraczającego możliwości partnerów - to właśnie nazywamy odpowiedzialnym i świadomym postępowaniem i podejmowaniem decyzji osób obciążonych tym schorzeniem.

Fragment książki: ADHD u dorosłych. Poradnik - jak z tym żyć - Sabine Bernau