#jak życ z adhd

"Pacjenci z ADHD to osoby, które często cierpią na tzw. depresję lekooporną. Przez kilka miesięcy, czasem lat, przyjmują oni leki - różne, od wielu lekarzy i nie przynosi to efektów. W takich przypadkach przyczyną problemów może być podłoże neurologiczne w postaci ADHD". O wyzwaniach z jakimi mierzą się dorośli z ADHD oraz ich leczeniu opowiada psycholog i terapeuta Karolina Grzywacz, która przygotowała aktualizację nowego wydania książki "ADHD u dorosłych" (Wyd. MANDO).

"Osoby z ADHD żyją wokół nas. Choć tak naprawdę wcale nie podejrzewalibyśmy o to naszego roztargnionego sąsiada i aroganckiej sprzedawczyni. Jeśli jednak tak jest, ci ludzie cierpią!". Przeczytaj fragment książki "ADHD u dorosłych. Jak ułatwić sobie życie i uspokoić myśli" i przekonaj się, że twoje zaburzenie nie musi oznaczać końca świata.

Przyjrzyjmy się sytuacji, w której osoba cierpiąca na ADHD szuka i znajduje partnera, z którym chciałyby się związać. Pomimo uczucia unoszenia się nad ziemią, należałoby jednak zastanowić się nad paroma kwestiami...

Pomimo wszystkich problemów ludzie z ADHD są wspaniałymi rodzicami. Często zdarza się, że mają ze swym potomstwem niezwykłą wewnętrzną więź. Szczególnie wtedy, kiedy w trudnościach swojego dziecka rozpoznają samego siebie sprzed lat.

Wiele osób z ADHD przedziera się przez swoje trudne dzieciństwo i młodość, płacąc za to ogromnym cierpieniem i częstymi frustracjami. Bezwiednie staje się wielkim problemem dla swoich rodziców. A jeśli rodzice również są dotknięci tą chorobą, problemy ulegają zwielokrotnieniu.

ADHD znacznie częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek - przynajmniej jako połączenie braku koncentracji i nadpobudliwości. Właśnie dlatego, że ADHD jawi się jako typowo „męski" problem, na nas, mężczyznach, spoczywa obowiązek szczególnej troski i odpowiedzialności za naszych własnych synów.

Nie każdy mężczyzna z ADHD ma problemy w życiu codziennym czy zawodowym. Młodzi mężczyźni często wykonują zawody odpowiadające ich potrzebie zmiany, potrzebie ruchu i nowych wyzwań, nierzadko odnosząc przy tym wiele sukcesów.

Relacja pomiędzy rodzicami a dzieckiem - wskutek wymagań otoczenia - bywa tak obciążona, że rodzice zgadzają się na wszystko, co daje szansę na wyleczenie, poprawę lub tylko złagodzenie schorzenia.

ADHD ma własną historię, która zaczyna się gdzieś w połowie XIX wieku i chyba długo jeszcze się nie skończy.

Zdiagnozowanie ADHD, zarówno w przypadku dziecka, jak i osoby dorosłej, oznacza przeważnie koniec długiej drogi przez mękę. Przebudzenie nadziei na wyleczenie pomaga osobom cierpiącym na ADHD uruchomić sobie własne, bez wątpienia istniejące, pozytywne zasoby.

Nie potrafi usiedzieć spokojnie w miejscu, kręci się, kiwa na krześle, bębni palcami po stole, nie słucha tego, co się do niego mówi, irytuje się, zadaje nerwowe pytania w środku wypowiedzi - czy to ADHD?

Nadpobudliwy kilkulatek, nastolatek nie do opanowania, wyjątkowo uciążliwy kolega w pracy - brak wychowania czy choroba? Co na temat ADHD mówią specjaliści?

{{ article.description }}