Wojownik z dżungli lub samotny wilk

Nadpobudliwe zachowanie wieku dziecięcego przechodzi u niektórych dorosłych w brak aktywności, który idzie w parze z wewnętrznym niepokojem i nerwowością. Dla takich osób bardzo męczące jest wykonywanie czynności jednakowych i nieciekawych – przeważnie są one przekładane na później.

Jaki jest mężczyzna z ADHD?

Niecierpliwość jest dominującą cechą zachowania osób z ADHD w ruchu drogowym. Mężczyzna z ADHD jeździ szybko, dostrzegając jednocześnie wszystkie szczegóły drogi, po której się porusza. Można odnieść wrażenie, że jego pewność jako kierowcy zwiększa się wraz z rozwijaną prędkością. W ułamku sekundy reaguje na wszystkie zdarzenia. Osoby jadące wolno prowokują go do impulsywnych wypowiedzi.

Kiedy coś jest nowe i interesujące, mężczyzna z ADHD reaguje na to z emfazą. W zależności od stopnia zainteresowania i motywacji jego zaangażowanie może być wręcz bezgraniczne. Prace rutynowe o niskim poziomie aktywności potrafi , z wielkim wysiłkiem, wykonywać jedynie przez krótki czas. Mężczyzna z ADHD bezustannie walczy ze swoimi wysokimi wymaganiami oraz cechującymi go wahaniami nastrojów. Ponieważ jest bardzo czuły na bodźce, a także wrażliwy, nagłą zmianę nastroju mogą wywołać u niego nawet zdarzenia drugoplanowe. Zdarzają mu się reakcje, których potem żałuje. Niecierpliwość oraz duża emocjonalność stanowią dla większości mężczyzn z ADHD poważny problem, nad którym z trudem udaje się im zapanować.

Stosunek kolegów z pracy do osoby z ADHD może być różny – czasami zdarza się, że chętnie wchodzą z nim w dyskusje, zdarza się jednak również, że osoba taka spotyka się z całkowitym odrzuceniem. Pomimo braku koncentracji uwagi osoby z ADHD są często perfekcjonistami, niechętnie też wyjeżdżają w delegacje. Nie interesuje ich przeciętność.

Mężczyźni z ADHD często mają trudności z pracą w grupie. Najchętniej sami decydowaliby o wszystkim i sami określali przebieg pracy, z reguły są też marnymi słuchaczami. W obronie swojej koncepcji potrafi ą walczyć jak lwy, z wielkim trudem przychodzi im jednak akceptować poglądy i uwzględniać zarzuty innych osób. Mężczyźni z ADHD, jeśli tylko stworzą sobie odpowiednie do tego warunki, mogą osiągnąć duży sukces w zawodach, w których mogą się usamodzielnić. Jeśli ktoś może ich odciążyć, biorąc na siebie obowiązki rutynowe i organizacyjne, stają się uroczymi szefami lub wyrozumiałymi partnerami.

Mężczyźni z ADHD, podobnie jak kobiety, są silnie zakorzenieni w „tu i teraz” i reagują spontanicznie, nie oglądając się na skutki swoich zachowań. Istnieje jeszcze jedno podobieństwo kobiet i mężczyzn z ADHD – są szczególnie wrażliwi na głosy krytyki. Po zdecydowanym odparciu zarzutów ogarnia ich niepewność i wątpliwości. W zależności od temperamentu danej osoby oraz jej relacji z partnerem skłonni są raczej przypisywać winę innym ludziom. Jeśli w życiu prywatnym odnoszą wrażenie, że zostali źle zrozumiani (a zdarza się to często), wycofują się, angażując się z jeszcze większą aktywnością w życie zawodowe.

Mężczyźni z ADHD, czując bezwarunkową akceptację, są często czuli i życzliwi. Dla swych partnerek są lojalnymi i uważnymi towarzyszami. Jeśli mężczyzna z ADHD wyrastał w atmosferze zrozumienia i wsparcia, a lata nauki przebiegły bez nadmiernych psychicznych zranień, może, żyjąc z resztkami objawów tego schorzenia, prowadzić zupełnie normalne życie. Utrzymujące się w dalszym ciągu problemy, występujące przeważnie w formie braku dłuższej koncentracji uwagi i impulsywności, mogą ulec kompensacji. Mężczyźni z ADHD mogą odnosić duże sukcesy, pracując na własny rachunek. Zawody takie jak adwokat, lekarz, naukowiec, rzemieślnik prowadzący własną firmę, specjalista informatyk, artysta, polityk i rolnik, dziennikarz, reporter i pisarz, kupiec, kucharz czy przedstawiciel firmy ubezpieczeniowej gwarantują scedowanie monotonnej i rutynowej pracy na innych ludzi. Pracując w tych zawodach, mężczyźni z ADHD mają wolną głowę do nowych pomysłów, wizji i niebanalnych rozwiązań pojawiających się problemów.

Wielu mężczyzn z ADHD angażuje się charytatywnie w pracę społeczną. W ten sposób znajdują uznanie, którego tak bardzo potrzebują, aby przekonanie o własnej wartości utrzymać na stałym poziomie. Czy mężczyźni z ADHD, przy całej swojej spontaniczności i emocjonalności, stają się w gruncie rzeczy dorośli? I czy są tak naprawdę zdolni do życia w związku, mając tak silne tendencje do dominacji oraz tak małe zdolności do pracy w zespole? Myślę, że tak, ponieważ potrafi ą na mocy oceny samego siebie oraz umiejętnego pokierowania sobą posiąść umiejętność przeżycia własnego życia z satysfakcją oraz osiągnięcia poziomu dojrzałego myślenia i działania.

U wielu mężczyzn z ADHD mamy do czynienia z pozostałościami objawów schorzenia. ADHD w takiej formie nie wymaga leczenia. Interesujące i ciągle nowe zadania stawiane przed mężczyzną z ADHD zwiększają jego motywację i mogą pomóc mu w utrzymaniu przez cały czas odpowiedniego poziomu koncentracji uwagi, potrzebnego do wypełnienia zadania.

Mężczyźni z ADHD niewiele mają wspólnego z przeciętnością. Pomimo problemów z koncentracją mają wysokie wymagania i bardzo często są perfekcjonistami.

Mężczyźni z ADHD:

• są otwarci na bodźce

• są wrażliwi

• są kiepskimi słuchaczami

• często zapominają

• są kreatywni i wizjonerscy

• pracują z zapałem

• znajdują nietypowe rozwiązania