Nie muszę być superbohaterką. Mogę być zwyczajna, zmęczona, bez humoru

Czas na oddziale położniczym mierzy się inaczej niż wszędzie. Szybko i sprawnie kładziemy się na hasło: "idzie ordynator". To, że właśnie przystawiłam dziecko do piersi nie ma znaczenia. Teraz nie mieści mi się to w głowie. Wtedy nie pomyślałam nawet, żeby zaprotestować.

Jest luty. Na zewnątrz minus dwadzieścia, w sali zaduch. Czas na oddziale położniczym mierzy się inaczej niż wszędzie. Tutaj ważniejsze od zegarka są pory karmienia i drzemek. Obchód odbywa się o różnych godzinach, zawsze jednak przebiega tak samo. Wprawdzie nie stajemy na baczność przed łóżkami, za to szybko i sprawnie kładziemy się na hasło: "idzie ordynator". To, że właśnie przystawiłam dziecko do piersi nie ma znaczenia, ono może chwile popłakać. Teraz nie mieści mi się to w głowie. Wtedy nie pomyślałam nawet, żeby zaprotestować.

Ojczyznę kochać trzeba i szanować
Nie deptać flagi i nie pluć na godło... - nucę, wspominając tę sytuację.

Bo tak nas wychowano. Nie wiem, ile z Was czuje się podobnie. Nie wiem też, dlaczego tak się dzieje. W przedziwny sposób jednak wdrukowano we mnie mnóstwo komunikatów, które bardzo u ł a t w i a j ą ż y c i e. Ułatwiają życie innym. Tylko i wyłącznie.

Czy przekonanie o tym, że mam być miła i lubiana, wyssałam z mlekiem matki? Czy ukształtowały je we mnie przeróżne doświadczenia przedszkolne i wczesnoszkolne? Spacerowanie pod rękę z koleżanką na przerwie (tak! były takie czasy! i fartuszki granatowe z falbankami!) w czasie, gdy chłopcy kopali piłkę na boisku? Czy może obrazki z telewizji, gdzie uśmiechnięta Miss Świata nie krzywiła się ani trochę mimo butów na taaaakim obcasie i z zaangażowaniem mówiła o tym, że jej marzeniem jest zmieniać świat na lepsze?

Nie narzekać. Brać na siebie więcej, niż spodziewają się inni. Wzbudzać podziw tym, że dźwiga się na swoich barkach cały świat. Pot z czoła ocierać rzadko i dyskretnie. Płakać romantycznie, bez szlochania i smarkania w rękaw. Dawać sobie radę - z uśmiechem, z wdzięcznością, z odwagą. I dostosowywać się do każdej sytuacji, najlepiej w taki sposób, by nie budzić niepokoju czy niechęci innych.

Takie myśli pojawiają się w mojej głowie, gdy jest mi ciężko. Serwuję je sobie jak automat. Nie wiem, jak to się stało, wiem jednak, że była to droga drobnych ustępstw. Słowo "chciałabym" zamieniałam na "wypada". Słowo: "jestem zmęczona" na "dam radę". Słowo "nie chcę" na "powinnam". A słowo "pragnę" wykreślilam ze słownika.

Przestało być ważne.

Od jakiegoś czasu uczę się go na nowo. Trochę jak dziecko, które najpierw ćwiczy szlaczki, a potem odwzorowuje kształt liter, robię to powoli. I równie powoli dociera do mnie absurd tego sposobu myślenia, który sobie przyswoiłam. Bo gdy jestem zmęczona, to mam prawo być zmęczona. Gdy czegoś nie chcę, mogę to głośno powiedzieć. Albo powiedzieć cicho, lecz stanowczo i bez wyrzutów sumienia. A gdy założę buty na obcasach, mogę skrzywić się brzydko, pogrymasić i stwierdzić że wolę jednak trampki. Że je wybieram.

Że wybieram!

I że nie muszę być superbohaterką. Mogę być zwyczajna, zmęczona, bez humoru. Może mi się rozmazać makijaż, może mi się wymknąć niezbyt eleganckie słowo, mogę mieć wszystkiego dość. Mogę być sobą. Słabą, niepoukładaną, wzruszającą ramionami z obojętnością na widok kolejnego wyzwania, które według świata powinno wzbudzać mój entuzjazm. Albo cieszącą się z drobiazgów, których uroku nie dostrzega nikt oprócz mnie.

Cześć, gdzie uciekasz, skryj się pod mój parasol
Tak strasznie leje i mokro wszędzie
Ty dziwnie oburzona odpowiadasz: nie trzeba
Odchodzisz w swoją stronę, bo tak cię wychowali (T.Love "Wychowanie")

Nie da się temu zaprzeczyć. Ale da się to zmienić.

Wpis ukazał się pierwotnie na blogu chrześcijańska mama >>