Abp Światosław Szewczuk odwiedzi Polskę

W dniach 26-29 czerwca odwiedzi Polskę abp Światosław Szewczuk, arcybiskup większy kijowsko-halicki, zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego (UKGK). Jednym z głównych punktów tej wizyty będzie ogłoszenie wspólnej deklaracji Kościoła katolickiego w Polsce, Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz rzymskokatolickiego na Ukrainie z okazji 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej. Celem jego pobytu będą też obchody 1025. rocznicy Chrztu Rusi Kijowskiej. Z tej okazji przedstawiamy zarys dziejów UKGK.

Ukraiński Kościół Greckokatolicki jest jednym z 22 wschodnich Kościołów katolickich, które wraz z Kościołem rzymskokatolickim tworzą jeden apostolski Kościół katolicki. Należy on do tych katolickich Kościołów wschodnich, zwanych "sui iuris", które rządzą się własnym prawem, to znaczy, że wszystkie jego normy prawne określa Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich. UKGK pozostaje w pełnej jedności ze Stolicą Apostolską, zachowując przy tym wschodnią teologię, liturgię, duchowość, dyscyplinę i tradycję.

Głową Kościoła jest arcybiskup większy kijowsko-halicki Światosław Szewczuk z siedzibą w Kijowie na Ukrainie

Początków tego Kościoła należy szukać w IX-X wieku na Rusi Kijowskiej. W 988 r. książę Włodzimierz Wielki przyjął chrześcijaństwo z Bizancjum. Najprawdopodobniej najstarszą diecezją jest eparchia przemyska, której powstanie wiąże się z działalnością uczniów św. Cyryla i Metodego na dzisiejszym pograniczu polsko-słowackim. W tym czasie chrześcijaństwo było niepodzielone, gdyż tzw. schizma wschodnia nastąpiła dopiero w roku 1054. W metropolii kijowskiej wciąż żywa była tradycja chrześcijaństwa niepodzielonego.

Działania na rzecz przywrócenia jedności podejmowano wielokrotnie. Między innymi na Soborze Florenckim w 1439 zawarto unię z Grekami, która jednak nie została wcielona w życie. Ale do wypracowanych tam zasad wrócono pod koniec XVI wieku na ziemiach polskich. Przygotowania do nich odbyły się w dwóch etapach. Najpierw delegaci soboru Kościoła Kijowskiego, władycy: Pociej i Terlecki zawieźli do Rzymu uzgodnione na soborze 33 artykuły, które były gwarancją zachowania ich tożsamości. Tu złożyli wyznanie wiary katolickiej i uznali prymat papieża.

Zgodnie z warunkami unii Kościół Kijowski zachowywał dotychczasową liturgię, hierarchię, kalendarz juliański, dyscyplinę w sprawach sakramentów a władycy mieli otrzymać miejsce w senacie Rzeczypospolitej. Dopiero jednak miejsce to przyznał metropolicie unickiemu Sejm Czteroletni w 1790 r. Papież Klemens VIII z okazji zawarcia unii wydał bullę "Magnus Dominus", w której ogłosił pojednanie Kościoła Kijowskiego ze Stolicą Apostolską. Po powrocie władyków z Rzymu na synodzie w Brześciu 6 października 1596 ratyfikowano odnowienie jedności ze Stolicą Piotrową.

Wraz z rozbiorami Rzeczypospolitej zaczął się dla Kościoła greckokatolickiego czas wielkich prześladowań. Archieparchia kijowska oraz eparchie: pińska, łucka, włodzimierska, połocka oraz część lwowskiej i chełmskiej znalazły się w cesarstwie rosyjskim. Tu nastąpiła zaplanowana likwidacja Kościoła. Caryca Katarzyna II zlikwidowała eparchie unickie z wyjątkiem arcybiskupstwa połockiego i skonfiskowała ich majątek.

Po upadku Powstania Listopadowego w cesarstwie rosyjskim przystąpiono do ostatecznej likwidacji unii. Najpierw unicestwiono ją w 1839, ale Kościół greckokatolicki istniał jeszcze w Królestwie Polskim na Chełmszczyźnie i Podlasiu, ale i tu w 1875 brutalnie go zlikwidowano w ramach represji po upadku Powstania Styczniowego. Wierni, którzy nie godzili się przejść do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, uczęszczali na nabożeństwa i msze w kościołach łacińskich.

Unici przetrwali pod zaborem austriackim, tam też nazwano ich oficjalnie grekokatolikami. Na przełomie XIX i XX wieku Kościół ten, mający charakter niemal całkowicie ukraiński, cieszył się wielkim autorytetem w Galicji. W skład greckokatolickiej metropolii lwowskiej wchodziły archieparchia lwowska oraz eparchie: przemyska i utworzona w 1885 stanisławowska. Metropolicie nadano szerokie uprawnienia. W 1891 odbył się synod prowincjalny we Lwowie, na którym określono uprawnienia metropolity i ordynariuszy, nakazano głoszenie kazań na niedzielnej liturgii. Wprowadzono nowy system kształcenia księży w celu podniesienia ich wykształcenia. Otwarto nowe seminarium duchowne we Lwowie. Klerycy studiowali również w Seminarium św. Barbary i na Uniwersytecie Wiedeńskim. Odrodziło się życie zakonne. Zreformowano zakon bazylianów, odnowiono zakon studytów, powołano do życia gałąź wschodnich redemptorystów oraz zakony żeńskie.

Organizacja Kościoła greckokatolickiego w II RP obejmowała jedną prowincję-metropolię halicko-lwowską. Składała się ona z archieparchii lwowskiej oraz eparchii przemyskiej i stanisławowskiej. Pierwsze miejsce w hierarchii greckokatolickiej zajmował z racji sprawowanego urzędu metropolita halicki arcybiskup lwowski, władyka kamieniecki. Metropolita był primus inter pares wśród eparchów, zarządców niezależnych eparchii. W sprawach administracyjnych był inicjatorem pewnych spraw, ale sama ich realizacja zależała już od stanowiska danego władyki. Metropolicie przysługiwało prawo zwoływania synodów prowincjalnych i przewodniczenie im. Zasięg metropolii halickiej wykraczał poza granice państwa polskiego. Podlegały jej dwie ukraińskie eparchie na Rusi Zakarpackiej - mukaczowska i preszowska, eparchia w Krzyżowcach w Chorwacji, jedna eparchia w Kanadzie oraz dwie w USA. Metropolia nie obejmowała swym zasięgiem parafii z tej części Bukowiny, która przyłączono do Rumunii.

Po 17 września 1939 i zajęciu wschodnich Kresów Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną rozpoczął się tragiczny okres w dziejach grekokatolików. Stalin natychmiast podjął ogromne działania, aby zniszczyć ten Kościół. Szczególne nasilenie tych działań przypada na okres powojenny. 11 kwietnia 1945 do więzienia trafili metropolita Josyf Slipyj i cały episkopat greckokatolicki. Prawie wszyscy zginęli na zesłaniu. Po nieudanej próbie zmuszenia biskupów do wyrzeczenia się jedności z Kościołem Rzymskim władze radzieckie pod groźbą śmierci zebrały 216 księży i 9-10 marca 1946 w soborze św. Jura we Lwowie i przeprowadziły tzw. "pseudosynod", na którym pod przymusowo wcielono grekokatolików do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Tych, którzy odmówili poddania się terrorowi - księży, zakonnice, zakonników i świeckich, często z całymi rodzinami - wtrącano do więzień i zsyłano do lagrów. W latach 1946-89 Ukraiński Kościół Greckokatolicki był najliczniejszym zabronionym Kościołem na świecie. Jednocześnie był on największą społeczną opozycyjną siłą w systemie sowieckim. Mimo okrutnych prześladowań Kościół żył w podziemiu dzięki rzetelnie wypracowanemu systemowi tajnych seminariów, klasztorów, parafii i grup młodzieżowych do czasu, gdy znów został zalegalizowany 1 grudnia 1989 roku.

Podczas spotkania z grekokatolikami w Przemyślu 2 czerwca 1991 bł. Jan Paweł II powiedział m.in.: "Zaiste, wielkiego uniżenia zaznał Kościół bizantyjsko-ukraiński na swoich ziemiach rodzinnych w ciągu 45 lat prześladowania. Wszyscy jego biskupi, bez żadnego wyjątku, znaleźli się w więzieniach. Setki księży i tysiące najgorliwszych wiernych aresztowano i skazano na obozy pracy i dożywotnią poniewierkę. Odebrano temu Kościołowi wszystkie cerkwie, seminaria duchowne i wydawnictwa, zniszczono wszystkie struktury kościelne. Odebrano mu nawet prawo do własnego imienia. Imię tego Kościoła pojawiało się publicznie tylko wtedy, gdy rzucano nań oszczerstwa. I trzeba nam Boga wielbić za to, że Kościół ten - w swej całości - zachował się w swoim uniżeniu jak prawdziwa Służebnica Pańska. Ani jeden biskup tego Kościoła nie zaparł się swojej wiary ani nie odstąpił od jedności z Opoką Piotra - mimo że prześladowcy bardzo się o to starali. W prześladowaniach Kościół ten wydał setki i tysiące męczenników. Wielu z nich znamy z imienia, ale imiona wielu innych jednemu tylko Bogu są znane".

Obecnie - w 20 lat po wyjściu z podziemia - skazany wcześniej na zagładę Ukraiński Kościół Greckokatolicki jest jedną z najdynamiczniej rozwijających się wspólnot kościelnych w Europie. Jest drugim co do liczebności Kościołem na Ukrainie i najliczniejszym na świecie katolickim Kościołem wschodnim: liczbę jego wiernych ocenia się na 5,5 mln. Obecnie ma 47 biskupów, 2594 kapłanów diecezjalnych, 117 klasztorów z 1093
zakonnikami i zakonnicami, 3765 wspólnot (parafii i innych ośrodków), 16 szkół średnich i wyższych z 1185 słuchaczami, 1276 szkół niedzielnych, wydaje 27 tytułów czasopism i dysponuje 3685 miejscami kultu.

Kościół greckokatolicki w Polsce jest zorganizowany w metropolię przemysko-warszawską, która składa się z archieparchii przemysko-warszawskiej oraz eparchii wrocławsko-gdańskiej. Ta pierwsza z siedzibą arcybiskupa w Przemyślu obejmuje tereny Rzeczypospolitej położone na wschód od Wisły, podczas gdy eparchia wrocławsko-gdańska ze stolicą we Wrocławiu, utworzona w 1996 r., obejmuje obszary na zachód od Wisły.

Zwierzchnik Kościoła Greckokatolickiego Światosław Szewczuk (biogram)

Arcybiskup Swiatosław Szewczuk urodził się 5 maja 1970 r. w Stryju w rodzinie bardzo zaangażowanej religijnie w czasach, gdy Kościół greckokatolicki w ówczesnym Związku Radzieckim był zdelegalizowany. Po zakończeniu szkoły średniej uczęszczał do szkoły pielęgniarskiej w Borysławiu, kształcąc się jednocześnie w latach 1983-89 w podziemnym seminarium duchownym. Gdy na początku lat dziewięćdziesiątych grekokatolicy odzyskali wolność, w 1991 wyjechał na studia filozoficzne w Uniwersytecie Salezjańskim w Buenos Aires. Po powrocie w 1994 studiował teologię w greckokatolickim seminarium duchownym we Lwowie. Wtedy też 21 maja 1994 przyjął święcenia diakonatu a 26 czerwca tegoż roku święcenia kapłańskie z rąk kard. Myrosława Iwana Lubacziwskiego.

Wkrótce potem wyjechał na dalsze studia w zakresie antropologii teologicznej oraz podstaw teologii moralnej w tradycji bizantyjskiej na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu w Rzymie, które ukończył z wyróżnieniem w 1999, uzyskując doktorat z teologii. Po powrocie na Ukrainę do 2009 był kolejno wicedziekanem Lwowskiej Akademii Teologicznej, prefektem, wicerektorem i rektorem (od czerwca 2007 r.) Lwowskiego Seminarium Duchownego a w latach 2002-05 osobistym sekretarzem kard. Lubomyra Huzara. 14 stycznia 2009 ks. prof. Szewczuk został biskupem eparchii w Buenos Aires.

23 marca 2011 Synod Biskupów UKGK wybrał go na arcybiskupa większego kijowsko-halickiego. Zastąpił na tym stanowisku kard. Lubomira Huzara. Intronizacja w greckokatolickim soborze w Kijowie odbyła się 27 marca tegoż roku w obecności 60 biskupów greckokatolickich i innych katolickich Kościołów wschodnich, przedstawicieli Stolicy Apostolskiej, Konferencji Biskupich Europy, hierarchów Kościoła rzymskokatolickiego na Ukrainie oraz Kościołów prawosławnych tradycji kijowskiej, członków Wszechukraińskiej Rady Kościołów i Organizacji Religijnych.

W czerwcu 2011 r. został mianowany członkiem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, a rok później członkiem Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Oprócz ojczystego ukraińskiego zna biegle języki: angielski, hiszpański, włoski, polski i rosyjski oraz swobodnie czyta teksty greckie i łacińskie.

Ukraiński Kościół Greckokatolicki - najważniejsze daty

W związku z wizytą w Polsce w dniach 26-29 czerwca arcybiskupa większego kijowsko-halickiego Światosława Szewczuka, zwierzchnika Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego (UKGK) podajemy poniżej najważniejsze daty z dziejów tego Kościoła.

988 r. Chrzest Rusi Kijowskiej w tradycji bizantyjskiej za panowania księcia Włodzimierza Wielkiego.

1054 r. Podział Kościoła Wschodniego i Zachodniego, zwany wielką schizmą.

1240 r. Upadek Kijowa w wyniku najazdów tatarskich. Powstanie Księstwa Halicko-Wołyńskiego.

1254 r. W Drohiczynie koronowano księcia halicko-włodzimierskiego Daniela Romanowicza na króla Rusi.

lata 1595-96. Unia Brzeska. Ogłoszono pojednanie Kościoła ruskiego - metropolii kijowskiej - ze Stolicą Apostolską w Rzymie. Na synodzie w Brześciu biskupi uznali prymat papieża, zachowując własną strukturę administracyjną oraz cechy specyficzne wschodniego chrześcijaństwa: liturgię, duchowość i dyscyplinę kościelną. Rozkwit Kościoła trwał do rozbiorów Rzeczypospolitej.

1720 r. Synod zamojski, a wraz z nim reorganizacja życia cerkiewnego unitów.

1774 r. Zmiana określenia "unici" na "grekokatolicy" przez cesarzową Marię Teresę.

1807 r. Odnowienie metropolii halickiej z ośrodkiem we Lwowie. Metropolita halicki otrzymał prerogatywy przysługujące uprzednio metropolitom kijowskim - w szczególności prawo samodzielnego zatwierdzania i wyświęcania kandydatów na biskupów.

1839 r. Likwidacja Kościoła "unickiego" (greckokatolickiego) w Cesarstwie Rosyjskim za panowania cara Mikołaja I i przymusowe włączenie unitów do rosyjskiego Kościoła prawosławnego

1874 r. Likwidacja diecezji chełmskiej Kościoła "unickiego" w Królestwie Polskim i włączenie jej do Kościoła prawosławnego. Śmierć męczenników podlaskich w Pratulinie. Początek rusyfikacji.

XIX-XX w. Rozwój Kościoła greckokatolickiego pod zaborem austriackim i w wolnej Polsce. Na stolicy biskupiej metropolii halickiej zasiada Sługa Boży metropolita Andrzej (Roman) Szeptycki (1876-1944).

Lata 1939-45, II wojna światowa. Akcje przesiedleńcze, oficjalnie zwane "wymianą ludności", objęły 490 tys. Ukraińców, w tym ok. 300 księży greckokatolickich.

8-10 III 1946 - tzw. Pseudosobór Lwowski, zwołany z inicjatywy władz komunistycznych ZSRR; podjęto na nim uchwałę o wcieleniu grekokatolików do kontrolowanego przez władze prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego. W "soborze", sterowanym przez agentów NKWD, nie wziął udziału żaden biskup greckokatolicki.

1946 r. Aresztowanie całego episkopatu greckokatolickiego, skazanie biskupów na długoletnie więzienie i przymusowe roboty w obozach pracy.

1946 - Kościół greckokatolicki przeszedł do działalności podziemnej, zwanej "katakumbową", która trwała ponad czterdzieści lat.

10 XII 1946 - specjalne pełnomocnictwa odnośnie do wiernych obrządków wschodnich w Polsce otrzymał w Polsce od Piusa XII prymas kard. August Hlond. Został on delegatem Stolicy Apostolskiej dla Kościołów wschodnich w Polsce.

28 IV 1947 - początek akcji "Wisła". Rozpoczęto deportację ludności ukraińskiej pozostałej na obszarze PRL na tzw. Ziemie Odzyskane. Przesiedlono 140 tys. Ukraińców, wśród których ok. 70 proc. stanowili grekokatolicy. Wysiedlenie odbyło się pod przymusem, przy udziale żołnierzy WP oraz funkcjonariuszy MO i WOP.

Lata 1947-49 - w Centralnym Obozie Pracy w Jaworznie (b. filia KL Auschwitz) osadzono i poddano represjom 22 księży greckokatolickich.

1963 - w ZSRR zwolniono z łagru metropolitę lwowskiego Josyfa Slipyja (+1984), następcę metropolity Szeptyckiego. Ponieważ nie mógł wrócić do swej diecezji, musiał opuścić ZSRR i wyjechał do Włoch. Prowadził tam aktywną działalność, uczestniczył w Soborze Watykańskim II, odwiedzał wspólnoty greckokatolickie na świecie. Następował rozwój Kościoła greckokatolickiego w USA, Kanadzie, Brazylii.

23 XII 1963 - Paweł VI wynosi metropolitę lwowskiego do godności arcybiskupa większego Lwowa z prerogatywami patriarszymi.

Do 1989 - brak zgody władz ZSSR i PRL na regulację prawną statusu Kościoła greckokatolickiego.

1988 r. Jubileusz 1000-lecia chrztu Rusi-Ukrainy, obchodzony w Rzymie z udziałem bł. Jana Pawła II. W Polsce główne obchody odbyły się w Częstochowie z udziałem kilkudziesięciu tysięcy wiernych.

16 IX 1989 - w Częstochowie odbyła się konsekracja ks. Jana Martyniaka na biskupa pomocniczego prymasa Polski dla grekokatolików.

16 I 1991 - biskup Jan Martyniak został mianowany ordynariuszem reaktywowanej greckokatolickiej eparchii przemyskiej. Jej terytorium obejmowało cały obszar RP.

31 V 1996 - utworzenie metropolii przemysko-warszawskiej UKGK. W jej skład weszły dwie nowo utworzone jednostki administracyjne: archieparchia przemysko-warszawska i eparchia wrocławsko-gdańska. Na czele metropolii stanął abp Jan Martyniak, a pierwszym ordynariuszem eparchii wrocławsko-gdańskiej został bp Teodor Majkowicz (+ 1998).

4 IV 1999 - o. Włodzimierz Roman Juszczak OSBM mianowany nowym biskupem eparchii wrocławsko-gdańskiej.

23-27 VI 2001 - pielgrzymka Jana Pawła II na Ukrainę. Beatyfikacja 28 męczenników greckokatolickich, w tym biskupów przemyskich Jozafata Kocyłowskiego i Grzegorza Łakoty oraz kapłana-męczennika obozu na Majdanku - Emiliana Kowcza.

21 VIII 2005 - przeniesienie siedziby arcybiskupa większego UKGK ze Lwowa do Kijowa i zmiana nazwy arcybiskupstwa na kijowsko-halickie (6 XII 2004)

27 III 2011 - intronizacja w kijowskim soborze Zmartwychwstania Pańskiego nowego arcybiskupa większego UKGK Światosława Szewczuka.

Ukraiński Kościół Greckokatolicki na świecie - fakty i liczby

W dniach 26-29 czerwca odwiedzi Polskę abp Światosław Szewczuk, arcybiskup większy kijowsko-halicki, zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego (UKGK). Jednym z głównych punktów tej wizyty będzie ogłoszenie wspólnej deklaracji Kościoła katolickiego w Polsce, Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego oraz rzymskokatolickiego na Ukrainie z okazji 70. rocznicy zbrodni wołyńskiej. Celem jego pobytu będą też obchody 1025. rocznicy Chrztu Rusi Kijowskiej.

Oto najważniejsze dane o UKGK:

Przewodniczący Świętego Synodu Kościoła Greckokatolickiego Jego Eminencja abp Swiatosław Szewczuk, Arcybiskup Większy, Metropolita Kijowsko-Halicki

Biskupi UKGK:

UKRAINA

Metropolia i archieparchia kijowska - abp większy Swiatosław Szewczuk, arcybiskup emeryt kard. Lubomyr Huzar, sekretarz Synodu Biskupów UKGK, kierownik Administracji Kurii Arcybiskupiej bp Bohdan Dziurach, bp pomocniczy Josyf Milan

Metropolia lwowska obejmuje archieparchię lwowską oraz eparchie: samborsko-drohobycką, sokalsko-żółkiewską i stryjską.

Archieparchia lwowska - metropolita abp lhor Woźniak, biskup pomocniczy Wenedykt Aleksijczuk

Eparchia samborsko-drohobycka - ordynariusz bp Jarosław Pryriz

Eparchia sokalsko-żółkiewska - ordynariusz bp Mychajło Kołtun

Eparchia Stryjska - administrator apostolski bp Taras Senkiw

Metropolia iwanofrankowska obejmuje archieparchię iwanofrankowską i eparchię kołomyjsko-czerniowiecką.

Archieparchia iwano-frankowska - metropolita abp Wołodymyr Wijtyszyn, biskup emeryt Sofron Mudryj

Eparchia kołomyjsko-czerniowiecka - administrator bp Wasyl Wasiuk

Metropolia tarnopolsko-zborowska obejmuje archieparchię tarnopolsko-zborowską i eparchię buczacką.

Archieparchia tarnopolsko-zborowska - metropolita abp Wasyl Semeniuk

Eparchia buczacka - ordynariusz bp Dmytro Hryhorak, biskup emeryt Irynej Biłyk

Egzarchat doniecko-charkowski - egzarcha bp Stefan Meniok, biskup pomocniczy Wasylij Medwit

Egzarchat odesko-krymski - egzarcha bp Wasyl Iwasiuk

Egzarchat łucki - egzarcha bp Josyf Ołeh Howera

Ponadto na terenie Ukrainy znajduje się eparchia mukaczewska (ordynariusz: bp Milan Szaszik), która jednak nie wchodzi w skład UKGK, ale podlega bezpośrednio Stolicy Apostolskiej.

POLSKA

Metropolia przemysko-warszawska - ordynariusz abp Jan Martyniak

Eparchia wrocławsko-gdańska - ordynariusz bp Włodzimierz Juszczak

STANY ZJEDNOCZONE AMERYKI

Metropolia filadelfijska - metropolita abp Stefan Saroka, biskup emeryt Stefan Sułyk

Eparchia Parmy - ordynariusz bp John (Iwan) Bura, biskup emeryt Robert Moskal

Eparchia Chicago - ordynariusz bp Richard Seminak, biskup emeryt Inokentij Łotoćkyj

Eparchia stamfordzka - ordynariusz bp Pawło Chomnyćkyj, biskup emeryt Wasylij Łosten

KANADA

Metropolia i archieparchia Winnipeg - metropolita abp Lawrence (Ławrentij) Huculak OSBM

Eparchia edmontońska - ordynariusz bp David Motiuk

Eparchia nowowestminsterska - ordynariusz bp Ken Nowakiwśkyj, biskup emeryt Sewerian Jakymyszyn

Eparchia Saskatoon - ordynariusz bp Brien Bajda, biskup emeryt Mychajło Wiwczar

Eparchia Toronto - ordynariusz bp Stepan Chmilar, biskup emeryt Kornelij Pasicznyj

AUSTRALIA

Eparchia dla Ukraińców-katolików św. Piotra i Pawła w Australii, Nowej Zelandii i Oceanii (z siedzibą w Melbourne) - ordynariusz bp Petro Stasiuk

ARGENTYNA, URUGWAJ, PARAGWAJ, CHILE, WENEZUELA

Eparchia argentyńska pw. Opieki Najświętszej Maryi Panny (z siedzibą w Buenos Aires) - ordynariusz bp Danyjił Kozłynśkyj Netto, biskupi emeryci: Mychajił Mykycj i Andrij Sapelak.

BRAZYLIA

Eparchia kurytybska - ordynariusz bp Wołodymyr Kowbycz, biskup pomocniczy Myron Mazur

NIEMCY

Egzarchat apostolski dla Niemiec i Skandynawii - egzarcha bp Piotr Kryk

WIELKA BRYTANIA

Eparchia Świętej Rodziny z siedzibą w Londynie - ordynariusz bp Hlib Łonczyna

FRANCJA, KRAJE BENELUKSU, SZWAJCARIA

Eparchia św. Włodzimierza Wielkiego we Francji (z siedzibą w Paryżu) - ordynariusz bp Borys Gudziak

WŁOCHY

Wizytator apostolski bp Dionisij Ljachowycz

Oprócz tego istnieje jeszcze wikariat w Rumunii, a wspólnoty grekokatolików żyją też na Litwie (Wilno), na Łotwie (Ryga, Dyneburg i Rzeżyca), w Estonii (Tallin), w Mołdawii (Kiszyniów), w Austrii, Grecji, Hiszpanii, Kazachstanie i Rosji (Kaliningrad).

Na 1 stycznia br. UKGK liczył ponad 5,5 mln wiernych i tym samym jest to najliczniejszy wschodni Kościół katolicki na świecie.

Kilka liczb:

biskupów 47
kapłanów diecezjalnych: 2594
klasztorów 117
zakonników i zakonnic 1093
wspólnot (parafii i innych ośrodków) 3765
placówek nauczania 16 (1185 słuchaczy)
szkół niedzielnych 1276
tytułów czasopism 27
obiektów kultu 3685