Hiszpania: beatyfikacja w Barcelonie

Dewizą życiową kapucyna o. José Tousa y Solera były słowa: „Wiara i zaufanie do Boga”. Z powodu prześladowań Kościoła i zakonów w XIX w. przez hiszpańskie władze był on zmuszony chronić się za granicą. Gdy sytuacja polityczna w jego rodzinnej Katalonii poprawiła się wrócił do Hiszpanii, nie mógł jednak nosić habitu ani żyć we wspólnocie. Posługę duszpasterską prowadził poza klasztorem. Założył zgromadzenie Sióstr Kapucynek Matki Boskiego Pasterza, zajmujące się wychowaniem dziewcząt. Jego beatyfikacji przewodniczył w imieniu Papieża kardynał sekretarz stanu Tarcisio Bertone.

Msza beatyfikacyjna miała miejsce w bazylice gotyckiej Santa María del Mar w Barcelonie. W uroczystości wzięli udział pielgrzymi z Hiszpanii, Włoch oraz z pięciu krajów Ameryki Łacińskiej, w których pracują Siostry Kapucynki Matki Boskiego Pasterza. „Jest to pierwsza beatyfikacja od XII w., którą celebruje się w tym mieście” – wskazał w homilii kard. Bertone. Przypomniał trudne czasy, w których przyszło żyć o. José. „W obecnym Roku Kapłańskim błogosławiony José Tous ofiaruje nam wielki przykład wierności. Zachęca nas wszystkich, abyśmy żyli tą wiernością wobec Chrystusa, naszego Dobrego Pasterza, w obecnej chwili, w której także nie brakuje trudności”. „Jakże aktualne są słowa, które były jakby hasłem jego życia: «Choćby wszystko było ciemne, trzeba zawsze być wiernym. Wiernym Bogu i ludziom»” – podkreśli kard. Bertone.

José Tous y Soler urodził się w 1811 r. w miejscowości Igualada na przedmieściach Barcelony w głęboko religijnej rodzinie chrześcijańskiej. Miał 11 rodzeństwa. Atmosfera domowa, codzienna wspólna modlitwa rodziców i rodzeństwa ukształtowały jego bogate życie wewnętrzne, wrażliwość i łagodność. Od dziecka pociągała go duchowość franciszkańska, toteż mając 13 lat zapragnął zostać kapucynem. W 1828 r. złożył śluby wieczyste, a sześć lat później (24 maja 1834) przyjął w Barcelonie święcenia kapłańskie. Były to czasy prześladowań Kościoła. Wypędzono wówczas z Hiszpanii ok. 36 tys. zakonników.

O. José udał się do Włoch, rozpoczynając okres tzw. eksklaustracji, czyli pozostawania poza klasztorem, który trwał już do końca jego życia. W 1843 r. sytuacja polityczna w jego ojczystej Katalonii poprawiła się na tyle, że mógł tam powrócić, ale pod warunkiem, że nie będzie nosił habitu zakonnego ani żył we wspólnocie. Zamieszkał wówczas z kilkoma innymi zakonnikami działając duszpastersko w różnych parafiach. Po pewnym czasie, wraz z grupką trzech młodych dziewcząt, postanowił założyć zgromadzenie, które w duchu franciszkańskim szerzyłoby kult Maryi Pasterki oraz rozwijałoby i umacniało wiarę u młodych. W marcu 1850 r. w Ripoll (w północnej Katalonii, w pobliżu granicy z Francją) rozpoczęło działalność Zgromadzenie Sióstr Kapucynek Matki Boskiego Pasterza, zajmujące się wychowaniem dziewcząt.

Przez resztę życia o. José działał na polu charytatywnym i opiekował się założonym przez siebie dziełem, którego hasłem były słowa, stanowiące też jego dewizę życiową: „Wiara i zaufanie do Boga”. Zmarł podczas sprawowania Eucharystii w kaplicy domu Zgromadzania w Barcelonie w 1871 r., mając 60 lat.