Hiszpania: w sobotę w Grenadzie beatyfikacja Marii Emilii Riquelme y Zayas

W sobotę 9 listopada podczas Mszy św. w katedrze w Grenadzie kardynał-prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych Angelo Becciu ogłosi błogosławioną Marię Emilię Riquelme y Zayas – urodzoną w tym hiszpańskim mieście zakonnicę z przełomu XIX i XX wieku. Założyła ona Zgromadzenie Misjonarek od Najświętszego Sakramentu i Maryi Niepokalanej, zwanych niekiedy „riquelminas”.

Oto krótki życiorys nowej błogosławionej:

María Emilia Riquelme y Zayas urodziła się 5 sierpnia 1847 w Grenadzie na południu Hiszpanii w rodzinie wyższego wojskowego i matki o korzeniach arystokratycznych. Na chrzcie dziewczynka otrzymała imiona María Emilia Joaquina Rosario Josefa. Jej matka, która nauczyła córkę pierwszych modlitw, zmarła na cholerę na wiosnę 1855, gdy przyszła błogosławiona miała niewiele ponad 7 lat. W tym też czasie dziewczynka przeżyła widzenie: ukazała się jej Matka Boża z Dzieciątkiem na rękach i zdarzenie to tak bardzo wpłynęło na dalsze jej losy, że złożyła ślub czystości i dziewictwa ku czci Maryi z Karmelu.

5 sierpnia 1865 jej ojciec został mianowany podsekretarzem stanu w Ministerstwie Wojny i z całą rodziną przeniósł się do Madrytu, wkrótce jednak, ze względu na chroniczną chorobę płuc syna Joaquina wszyscy przeprowadzili się na Teneryfę – jedną z Wysp Kanaryjskich. Tam dorosła już Maria Emilia zaczęła uczyć miejscowe dzieci katechizmu, tłumaczyć znaczenie liturgii, sakramentów, miłości do Maryi itp. Ale zdrowie jej brata nie poprawiło się i rodzina niebawem znów zmieniła miejsce zamieszkania, przenosząc się – w poszukiwaniu lepszych lekarzy – do Sewilli i tam 2 maja 1866 Joaquín zmarł w wieku 17 lat. Wkrótce potem ojciec został awansowany do stopnia generała kapitana i przeniesiony do La Coruña na północy kraju, skąd w obliczu rewolucji liberalnej 1868 wysłał córkę do spokojniejszego Madrytu do swej siostry Pepy, sam zaś niedługo potem musiał udać się na wygnanie do Lizbony.

W tym czasie młoda kobieta była już w pełni zdecydowana na wstąpienie do klasztoru, ale gdy powiedziała o tym ojcu, ten stanowczo się temu sprzeciwił, nie chcąc tracić – jak mówił – jedynej córki. Ona również nie chciała się sprzeciwiać woli rodzicielskiej i za radą swego spowiednika zajęła się dziełami miłosierdzia, m.in. opłacała naukę ubogiej młodzieży, dawała ofiary najbiedniejszym, wstąpiła do Konferencji św. Wincentego a Paulo. Ale gdy w lutym 1885 jej ojciec zmarł, powróciła do myśli o życiu zakonnym, które jednak ze względu na jej słabe zdrowie przez długi czas okazywało się dla niej niedostępne. Ponieważ bardzo pragnęła prowadzić życie maksymalnie zbliżone do zakonnego, uzyskała specjalne zezwolenie papieskie na przechowywanie Najświętszego Sakramentu w domu, w którego sąsiedztwie zbudowała małą kapliczkę, poświęconą Niepokalanemu Poczęciu Maryi.

Wtedy też opracowała statuty nowej wspólnoty zakonnej o szczególnym powołaniu. Tak powstało Zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Sakramentu i Maryi Niepokalanej, którego hasłem były słowa: „Słodycz i miłość; dobrowolne i radosne spalanie się dla chwały Bożej i dla dobra naszych bliźnich”. Wkrótce pojawiły się pierwsze powołania a arcybiskup Grenady zatwierdził tymczasowo konstytucje, które regulowały życie nowej wspólnoty. 25 marca 1896 na jego ręce złożyło śluby i założyło habity pierwszych siedem nowicjuszek, wśród nich Maria Emilia jako matka założycielka.

Siostry szybko rozpoczęły szeroką działalność charytatywną, oświatowo-wychowawczą, nie zaniedbując przy tym stałej adoracji Jezusa eucharystycznego. W 1900 r. powstał nowy dom w Barcelonie. Ale, jak to często bywa w takich wypadkach, nie zabrakło w tym czasie także oszczerstw i pomówień przeciw zgromadzeniu i jego założycielce, które jednak na szczęście dość szybko minęły. Maria Emilia udała się do Rzymu i tam 2 lutego 1909 jej dzieło uzyskało dekret zatwierdzający, podpisany przez Piusa X, a w 1912 r., mając już 4 domy, otrzymała 5 sierpnia ostateczne zatwierdzenie przez tegoż papieża.

W 1936, gdy wybuchła wojna domowa w Hiszpanii, mając już prawie 90 lat i należąc do domu w Barcelonie, musiała stamtąd uciekać – najpierw do Francji, następnie do Pampeluny, a stamtąd wróciła do swej rodzinnej Grenady. Tam też, w domu macierzystym swego zgromadzenia, zmarła w opinii świętości 10 grudnia 1940, w wieku ponad 93 lat.

Założone przez nią dzieło jest dziś obecne w ponad 35 domach w Hiszpanii, Brazylii, Portugalii, Boliwii, Kolumbii, Stanach Zjednoczonych, Angoli, Peru, Meksyku i na Filipinach.