Kim są nowo mianowani kardynałowie?

Papież Franciszek zapowiedział, że na konsystorzu 14 lutego mianuje 20 nowych kardynałów. Reprezentują oni wszystkie kontynenty. Kim są i skąd pochodzą kardynałowie-nominaci?

Ks. Lombardi zauważył, że Ojciec Święty nieznacznie przekroczył limit 120 purpuratów uprawnionych do udziału w ewentualnym konklawe, mianując 15 kardynałów poniżej 80 roku życia (14 lutego w tym gronie będzie w sumie 123 purpuratów). Wskazał, iż oczywistym kryterium ich wyboru był wymóg powszechności Kościoła.

W gronie nowych elektorów reprezentowanych jest 14 krajów, w tym 6, które nie mają obecnie żadnego kardynała, a niektóre z nich mają swego przedstawiciela w Kolegium Kardynalskim po raz pierwszy w dziejach. Natomiast łącznie z purpuratami, którzy przekroczyli 80 rok życia reprezentowanych jest 18 krajów.

W gronie elektorów pięciu pochodzi z Europy, trzech z Azji, trzech z Ameryki Łacińskiej, dwóch z Afryki i dwóch z Oceanii. Nie ma natomiast nowych kardynałów dla Ameryki Północnej (USA, Kanada) ponieważ ich liczba jest już znacząca i pozostaje stabilna od ubiegłego roku. Jest za to nowy purpurat z Meksyku. Należy zauważyć, że obecnie do Kolegium Kardynalskiego włączeni zostali purpuraci z krajów, które nigdy nie miały kardynała (Wyspy Zielonego Przylądka, Tonga, Mianma, d. Birma...), z niewielkich wspólnot kościelnych.

Watykański rzecznik wskazał, że biskup Tonga jest Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Pacyfiku, diecezja Santiago w Zielonym Przylądku jest jedną z najstarszych diecezji afrykańskich, zas diecezja Morelia w Meksyku leży w regionie udręczonym przemocą.

Ks. Lombardi zwrócił uwagę, że tylko jeden nowy kardynał pochodzi z Kurii Rzymskiej - prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. Można też zauważyć, że papież nie czuje się związany tradycją "stolic kardynalskich", motywowanej w różnych krajach powodami historycznymi, gdzie niemal automatycznie wiązano biskupstwo z purpurą kardynalską. Natomiast we Włoszech, Hiszpanii, czy Meksyku kardynałami zostali biskupi diecezji, w których nigdy nie było kardynałów.

Ks. Lombardi podkreślił też słowa Ojca Świętego w odniesieniu do kardynałów liczących ponad 80 lat. Reprezentują oni wielu biskupów, którzy z wielką troską pracowali jako pasterze diecezji, ale również w Kurii i służbach dyplomatycznych Stolicy Apostolskiej.

Najmłodszym w gronie nowych kardynałów jest arcybiskup Tonga, abp Soane Patita Paini Mafi (1961 rok), który staje się tym samym najmłodszym członkiem kolegium kardynalskiego. Natomiast najstarszym jest emerytowany arcybiskup Manizales, abp Pimiento Rodríguez (1919).

Kim są i skąd pochodzą poszczególni kardynałowie-nominaci?

Abp Dominique Mamberti, prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, Francja

Urodził się 7 marca 1952 r. w rodzinie francuskich urzędników kolonialnych w marokańskim Marakeszu. Po powrocie rodziny do Francji wstąpił do seminarium duchownego i 20 września 1981 r. przyjął święcenia kapłańskie, po czym pracował na terenie diecezji Ajaccio na Korsyce, do której został inkardynowany. Ma za sobą studia z prawa kanonicznego i cywilnego.

1 marca 1986 r. wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, pracując następnie w przedstawicielstwach papieskich w Algierii, Chile, w Stałej Misji przy ONZ w Nowym Jorku i w Libanie. Później wrócił do Watykanu i pracował w Sekcji ds. Relacji Stolicy Apostolskiej z Państwami w Sekretariacie Stanu.

18 maja 2002 r. Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim w Sudanie i delegatem apostolskim w Somalii, wynosząc go jednocześnie do godności arcybiskupa tytularnego. Sakrę biskupią przyjął 3 lipca tegoż roku z rąk ówczesnego sekretarza stanu kard. Angelo Sodano. 19 lutego 2004 r. Ojciec Święty mianował go także nuncjuszem apostolskim w Erytrei.

15 września 2006 r. Benedykt XVI mianował go sekretarzem ds. Relacji Stolicy Apostolskiej z Państwami (czyli szefem dyplomacji watykańskiej). 8 listopada 2014 r. z nominacji papieża Franciszka został prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej.

Abp Manuel José Macário do Nascimento Clemente, patriarcha Lizbony, Portugalia

Urodził się 16 lipca 1948 r. w Torres Vedras koło Lizbony. Po ukończeniu studiów historycznych na Uniwersytecie Lizbońskim w 1973 r. wstąpił do wyższego seminarium duchownego "Cristo Rei dos Olivais" w Lizbonie. 29 czerwca 1979 r. otrzymał święcenia kapłańskie i został włączony do prezbiterium patriarchatu Lizbony. Uzyskał doktorat z teologii, ze specjalizacją "historia teologii" na Portugalskim Uniwersytecie Katolickim. Był wicerektorem i rektorem wyższego seminarium duchownego, wykładowcą na wydziale teologicznym Portugalskiego Uniwersytetu Katolickiego, członkiem kapituły katedralnej, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej patriarchatu.

6 listopada 1999 r. bł. Jan Paweł II mianował go biskupem tytularnym Pinhel i biskupem pomocniczym Lizbony. Otrzymał sakrę biskupią 22 stycznia 2000 r. z rąk kard. José da Cruz Policarpo. 22 lutego 2007 r. Benedykt XVI mianował go biskupem diecezji Porto. 18 maja 2013 r. papież Franciszek mianował go patriarchą Lizbony. Od 2012 r. jest członkiem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, a od 2013 r. - przewodniczącym episkopatu Portugalii.

Abp Berhaneyesus Demerew Souraphiel CM, arcybiskup metropolita Addis Abeby obrządku etiopskiego, Etiopia

Urodził się 14 lipca 1948 r. w Tcheleleka, w pobliżu Hararu we wschodniej części kraju. Studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Makanissie i wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1976 r. Uzyskał doktorat z socjologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1990 r. został przełożonym prowincjalnym swojego zgromadzenia. Od 1994 r. był pierwszym prefektem apostolskim Jimma-Bongi. 7 listopada 1997 r. został biskupem pomocniczym Addis Abeby, zaś sakrę przyjął 25 stycznia 1998 r. z rąk kard. Paulosa Tzaduy. Od 7 lipca 1999 roku jest arcybiskupem Addis Abeby obrządku etiopskiego.

Od 1999 r. jest przewodniczącym Konferencji Biskupiej Etiopii i Erytrei, a od 2014 r. Stowarzyszenia Konferencji Biskupich Afryki Wschodniej (AMECEA).

Abp Daniel Fernando Sturla Berhouet SDB, arcybiskup metropolita Montevideo, Urugwaj

Urodził się 4 lipca 1959 r. w Montevideo, w rodzinie należącej do klasy średniej. Jego rodzice zmarli, kiedy był jeszcze nastolatkiem. Natomiast jego starszy brat odgrywał istotna rolę w polityce i był m.in. przewodniczącym Izby Deputowanych. Wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego, gdzie pierwsze śluby zakonne złożył 31 stycznia 1980 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 21 listopada 1987 r. z rąk ówczesnego arcybiskupa stolicy Urugwaju i swego zakonnego współbrata, abp. Nicolása Cotugno Fanizziego SDB. Studiował prawo cywilne, filozofię i pedagogikę, a także teologię,z której w 2006 r. uzyskał kościelny licencjat na Urugwajskim Wydziale Teologicznym.

Pracował głównie w formacji młodych salezjanów. W roku akademickim 2007-2008 wykładał historię Kościoła na Urugwajskim Wydziale Teologicznym. W 2008 r. został przełożonym urugwajskich salezjanów, a rok później przewodniczącym tamtejszej konsulty zakonów męskich. 10 grudnia 2011 r. Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym Montevideo, przyznając stolicę tytularną Phelbes. 11 lutego 2014 r. papież Franciszek minował go arcybiskupem metropolitą stolicy Urugwaju. W konferencji episkopatu odpowiada za sprawy misji i świeckich.

Abp John Atcherley Dew, arcybiskup metropolita Wellingtonu, Nowa Zelandia

Urodził się 5 maja 1948 r. w Waipawie na terenie obecnej diecezji Palmerston North. Po ukończeniu seminariów duchownych w Christchurch i Mosgiel, przyjął 9 maja 1976 r. święcenia kapłańskie i został inkardynowany (włączony do duchowieństwa) archidiecezji Wellington. Przez trzy lata był wikariuszem parafialnym, po czym w 1982 r. wyjechał na Wyspy Cooka, gdzie był misjonarzem i proboszczem parafii w diecezji Rarotonga. Po powrocie do Nowej Zelandii w 1987 r. był kapelanem imigrantów z Wysp Cooka, duszpasterzem młodzieży i formatorem w narodowym seminarium w Mosgiel. Po dwuletnich studiach z teologii duchowości w Wielkiej Brytanii (1991-93), został proboszczem w Newtown.

Tam zastała go 1 kwietnia 1995 r. nominacja na biskupa pomocniczego w Wellingtonie. W 2004 r. został arcybiskupem koadiutorem, a w 2005 r. metropolitą Wellingtonu. Od 2005 r. jest też biskupem polowym Nowej Zelandii. W 2012 r. wybrano go przewodniczącym tamtejszej konferencji episkopatu. W latach 2011-14 był także przewodniczącym Federacji Katolickich Konferencji Biskupich Oceanii (FCBCO). Podczas ubiegłorocznego III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów był relatorem jednej z angielskojęzycznych grup językowych.

Abp Edoardo Menichelli, arcybiskup metropolita Ankony-Osimo, Włochy

Urodził się 14 października 1939 r. w Serripola di San Severino Marche. Studiował w seminarium duchownym w Fano i na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim, gdzie uzyskał licencjat z teologii pastoralnej. Święcenia kapłańskie przyjął 3 lipca 1965 r. Przez trzy lata był wikariuszem i katechetą w szkołach państwowych.

Od 1968 do 1991 r. pracował w Najwyższym Trybunale Sygnatury Apostolskiej w Rzymie, a w latach 1992-94 w Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, będąc sekretarzem jej ówczesnego prefekta, kard. Achille Silvestriniego. Jednocześnie pomagał w pracy duszpasterskiej w jednej z rzymskich parafii i był kapelanem w jednej z klinik. Aktywnie uczestniczył też w Synodzie Diecezji Rzymskiej.

10 czerwca 1994 r. został mianowany arcybiskupem Chieti-Vasto, a 8 stycznia 2004 - metropolitą Ankony-Osimo. W ramach Włoskiej Konferencji Biskupiej jest wiceprzewodniczącym konferencji episkopatu regionu Marche. Pełni też funkcję asystenta kościelnego Stowarzyszenia Włoskich Lekarzy Katolickich. Uczestnicząc z nominacji papieskiej w ubiegłorocznym III Nadzwyczajnym Zgromadzeniu Ogólnym Synodu Biskupów, był relatorem jednej z włoskich grup językowych.

Abp Pierre Nguyên Van Nhon, arcybiskup metropolita Hanoi, Wietnam

Urodził się 1 kwietnia 1938 r. w Da Lat. Święcenia kapłańskie przyjął 21 grudnia 1967 r. 11 października 1991 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem koadiutorem diecezji Da Lat. Sakrę biskupią przyjął 3 grudnia tegoż roku, zaś rządy w diecezji jako jej ordynariusz przejął w 1994 r. Od 2007 do 2013 r. był przewodniczącym Konferencji Biskupiej Wietnamu. 22 kwietnia 2010 r. Benedykt XVI mianował go arcybiskupem koadiutorem Hanoi, rządy w której objął już 13 maja po rezygnacji dotychczasowego arcybiskupa metropolity.

Abp Alberto Suárez Inda, arcybiskup metropolita Morelii, Meksyk

Urodził się 30 stycznia 1939 r. w miejscowości Celaya. Po studiach seminaryjnych w Morelii, wyjechał do Rzymu, gdzie uzyskał licencjat z filozofii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 8 sierpnia 1964 r. jako kapłan archidiecezji Morelia. Dziewięć lat później został inkardynowany do nowo powstałej diecezji Celaya. 5 listopada 1985 r. został mianowany biskupem diecezji Tacámbaro, a 20 stycznia 1995 r. - arcybiskupem metropolitą Morelii.

Abp Charles Maung Bo SDB, arcybiskup Yangonu, Mjanma (dawna Birma)

Urodził się w Mohli koło Mandalay 29 października 1948 r. Wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego, a 9 kwietnia 1976 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 1985 r. kierował prefekturą apostolską Lashio, zaś po podniesieniu jej do rangi diecezji 7 lipca 1990 r. został jej pierwszym biskupem. 13 marca 1996 r. św. Jan Paweł II mianował go ordynariuszem diecezji Pathein, a 15 maja 2003 r. - arcybiskupem metropolitą Yangonu. W latach 2000-2006 abp Bo był przewodniczącym konferencji episkopatu Mjanmy.

Abp Francis Xavier Kriengsak Kovithavanij, arcybiskup metropolita Bangkoku, Tajlandia

Urodził się w Ban Rak koło Bangkoku 27 czerwca 1949 r. Z narodowego seminarium w Sampran został wysłany do Rzymu, gdzie odbył studia filozoficzne i teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim. 11 lipca 1976 r. został wyświęcony na kapłana archidiecezji Bangkok. Był wikariuszem dwóch parafii i wicerektorem niższego seminarium duchownego. Po rocznych studiach specjalistycznych z teologii duchowości na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (1982-83) był kolejno: rektorem seminarium w Nakhon Ratchasima, podsekretarzem konferencji episkopatu i rektorem seminarium w Sampran (1992-2000). Potem, nadal tam wykładając, był jednocześnie proboszczem katedry w Bangkoku i sekretarzem rady kapłańskiej stołecznej archidiecezji.

7 marca 2007 r. Benedykt XVI mianował go ordynariuszem diecezji Nakhon Sawan, a 14 maja 2009 r. arcybiskupem metropolitą Bangkoku. Od 2009 r. abp Kovithavanij jest wiceprzewodniczącym tajlandzkiej konferencji episkopatu.

Abp José de Jesús Pimiento Rodríguez, emerytowany arcybiskup metropolita Manizales, Kolumbia

José de Jesús Rodríguez urodził się w miejscowości Zapatoca, w diecezji Socorro y San Gil, 18 lutego 1919 r. Ukończył Niższe Seminarium Duchowe w San Gil oraz Wyższe Seminarium Duchowne w stolicy kraju, Bogocie. Święcenia kapłańskie przyjął 14 grudnia 1941 r. dla diecezji Socorro y San Gil. Pracował w duszpasterstwie, będąc wikariuszem parafii, wykładowcą w seminarium, kapelanem szpitalnym, a w kurii biskupiej koordynatorem działań społecznych i Akcji Katolickiej.

14 czerwca 1955 r. papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym diecezji Pasto, zaś 30 grudnia 1959 roku św. Jan XXIII - ordynariuszem diecezji Monteria. Bp Pimiento Rodríguez uczestniczył we wszystkich sesjach Soboru Watykańskiego II. 29 lutego 1964 r . bł. Paweł VI mianował go biskupem Garzón, a 22 maja 1975 r. - arcybiskupem metropolitą Manizales. Funkcję tę pełnił do 15 października 1996 r. Następnie posługiwał jako misjonarz w parafii Turbo, w diecezji Apartadó.

Przez dwie kolejne kadencje, od 1972 do 1978 r. był przewodniczącym konferencji episkopatu Kolumbii. Brał udział w Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej (CELAM) w Medellín (1968), Puebli (1979) i Santo Domingo (1992).

Od listopada 2001 r. do czerwca 2003 r. był administratorem apostolskim rodzimej diecezji Socorro y San Gil.

Abp Luigi De Magistris, emerytowany pro-penitencjarz większy, Włochy

Urodził się w Cagliari 23 lutego 1926 r. Został wyświęcony na kapłana 12 kwietnia 1952 r. Studiował filozofię i teologię na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. W latach 1952-1958 pracował duszpastersko na terenie rodzimej archidiecezji Cagliari, a od 1 października 1958 r. był sekretarzem Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego. W lutym 1959 r. rozpoczął pracę w Kongregacji Nauki Wiary, a w 1969 r. przeszedł do Rady do Spraw Publicznych Kościoła (obecnie Sekcja ds. Relacji z Państwami w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej). Od 1979 r. był regensem Penitencjarii Apostolskiej.

6 marca 1996 r. został mianowany biskupem tytularnym Nova, a 22 listopada 2001 r. - propenitencjarzem większym. Stanął na czele Penitencjarii Apostolskiej - najwyższego trybunału zajmującego się tzw. forum wewnętrznym, czyli kwestiami dotyczącymi sakramentu pokuty. Stanowisko to piastował do 7 października 2003 r. Był konsultorem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Spraw Kanonizacyjnych, ds. Ewangelizacji Narodów; ds. Duchowieństwa i Papieskiej Komisji "Ecclesia Dei".

Abp Karl-Joseph Rauber, nuncjusz apostolski (Niemcy)

Urodził się w Norymberdze 11 kwietnia 1934 r. Studiował teologię i filozofię na uniwersytecie w Moguncji. Został wyświęcony na kapłana w katedrze w Moguncji 28 lutego 1959 r. W 1962 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim i wstąpił na Papieską Akademię Kościelną, przygotowującą dyplomatów watykańskich.

1 października 1966 r. rozpoczął pracę w Sekretariacie Stanu, w którym z czasem został szefem sekcji niemieckiej. Następnie, od 1977 r. pracował w papieskich placówkach w Belgii, Grecji i Ugandzie. 18 grudnia 1982 r. został mianowany pronuncjuszem apostolskim w Ugandzie i arcybiskupem tytularnym Giubalziana. W latach 1990-2003 był rektorem Papieskiej Akademii Kościelnej.

16 marca 1993 r. został mianowany nuncjuszem apostolskim w Szwajcarii i Liechtensteinie, następnie od 25 kwietnia 1997 r. był nuncjuszem na Węgrzech i w Mołdawii, zaś od 22 lutego 2003 r. nuncjuszem apostolskim w Belgii i Luksemburgu, kończąc swoją pracę w 2009 r.

Abp Luis Héctor Villalba, emerytowany arcybiskup metropolita Tucumán, Argentyna

Urodził się w Buenos Aires 11 października 1934 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 24 września 1960 r., następnie, w 1961 r. uzyskał kościelny licencjat z teologii i historii Kościoła na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1967 r. został mianowany prefektem w Wyższym Seminarium Duchownym i profesorem na Wydziale Teologii Uniwersytetu Katolickiego Buenos Aires. W 1968 r. został pierwszym dyrektorem Instytutu Powołaniowego św. Józefa, gdzie kandydaci do kapłaństwa stołecznej archidiecezji przygotowywali się do zajęć w filozofii i teologii. W latach 1969-1971 był dziekanem Wydziału Teologicznego tej uczelni, zaś w 1972 r. został proboszczem parafii św. Róży z Limy w Buenos Aires.

20 października 1984 r. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji Buenos Aires, a 16 lipca 1991 r. ordynariuszem diecezji San Martín. Od 8 lipca 1999 do 10 czerwca 2011 r. był arcybiskupem metropolitą Tucumán. W Konferencji Episkopatu Argentyny, był przez dwie kadencje z rzędu (2005-2008 i 2008-2011) wiceprzewodniczącym, za czasów, kiedy kierował nią ówczesny arcybiskup Buenos Aires, kard. Jorge Mario Bergoglio. Był też przewodniczącym komisji episkopatu ds. katechizacji.

Bp Julio Duarte Langa, emerytowany ordynariusz diecezji Xai-Xai, Mozambik

Urodził się 27 października 1927 w Mangunze, na terenie dzisiejszej diecezji Xai-Xai. Został wyświęcony na kapłana w katedrze ówczesnej archidiecezji Lourenço Marques (obecnie Maputo), 9 czerwca 1957 r. Pracował w duszpasterstwie, będąc też m.in. konsultorem diecezjalnym, członkiem rady kapłańskiej, a wreszcie wikariuszem generalnym diecezji. Jako znawca języków lokalnych, nadzorował tłumaczenie tekstów Soboru Watykańskiego II.

31 maja 1976 r. bł. Paweł VI mianował go biskupem diecezji João Belo, która wkrótce zmieniła nazwę na Xai-Xai. Rządził diecezją przez 28 lat, przechodząc na emeryturę 24 czerwca 2004 r.

Abp Francesco Montenegro, arcybiskup metropolita Agrigento, Włochy

Urodził się w Messynie 22 maja 1946 r. Tam też przyjął święcenia kapłańskie 8 sierpnia 1969 r. i studiował teologię pastoralną, będąc jednocześnie przez dwa lata duszpasterzem na peryferiach miasta. W latach 1971-88 był sekretarzem dwóch kolejnych arcybiskupów Messyny, a przez kolejnych 10 lat proboszczem parafii św. Klemensa. Kierował też diecezjalną Caritas, uczył religii, był asystentem Apostolstwa Modlitwy, rektorem sanktuarium św. Rity, ojcem duchownym w niższym seminarium, a w1997 r. został wikariuszem generalnym archidiecezji Messyna-Lipari-Santa Lucia del Mela. 18 marca 2000 r. św. Jan Paweł II mianował go jej biskupem pomocniczym. W latach 2003-2008 bp Menichelli był przewodniczącym Caritas Włochy. 23 lutego 2008 r. otrzymał nominację na arcybiskupa metropolitę Agrigento. Od 2013 r. stoi na czele komisji episkopatu Włoch ds. migrantów i Fundacji Migrantes.

Abp Ricardo Blázquez Pérez, arcybiskup metropolita Valladolid, Hiszpania

Urodził się 3 kwietnia 1942 r. w Villanueva del Campillo koło Avili. Po ukończeniu seminarium w Avili przyjął święcenia kapłańskie 18 lutego 1967 r. Studia na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie uwieńczył w 1972 r. doktoratem z teologii. Był profesorem i dziekanem na Papieskim Uniwersytecie w Salamance, w latach 2000-2004 jego wielkim kanclerzem. Współpracował przy redagowaniu licznych dokumentów konferencji episkopatu Hiszpanii, a także opublikował wiele książek i artykułów z dziedziny teologii.

8 kwietnia 1988 r. został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji Santiago de Compostela, a 29 maja 1992 r. ordynariuszem Palencii, skąd 8 września 1995 r. przeniesiono go do diecezji Bilbao. 13 marca 2010 r. został arcybiskupem metropolitą Valladolid.

W latach 2005-2008 był przewodniczącym episkopatu. Został nim ponownie w 2014 r., w latach 2008-14 będąc wiceprzewodniczącym. Kierował też komisją episkopatu ds. nauki wiary (1993-2003).

Bp José Luis Lacunza Maestrojuán OAR, biskup ordynariusz diecezji David, Panama

Jest Hiszpanem. Urodził się Pampelunie 24 lutego 1944 r. Wstąpił za zakonu augustianów rekolektów, u których odbył studia filozoficzne i teologiczne. Śluby uroczyste złożył 16 września 1967 r., a 13 lipca 1969 r. przyjął święcenia kapłańskie. Dwa lata później wyjechał do Panamy, gdzie był rektorem Kolegium św. Augustyna, rektorem Uniwersytetu Santa Maria la Antigua i przewodniczącym Federacji Szkół Katolickich. 30 grudnia 1985 r. został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji Panama, 29 października 1994 r. ordynariuszem diecezji Chitré, a 2 lipca 1999 r. - diecezji David.

W latach 2000-2004 i 2007-2013 był przewodniczącym konferencji episkopatu Panamy.

Bp Arlindo Gomes Furtado, biskup ordynariusz diecezji Santiago de Cabo Verde, Wyspy Zielonego Przylądka

Urodził się 15 listopada 1949 r. w Santa Catarina. Święcenia kapłańskie przyjął 18 lipca 1976 r. Był kolejno: wikariuszem parafialnym, kanclerzem kurii i ekonomem diecezjalnym, a przez rok duszpasterzem emigrantów z jego ojczyzny w Holandii. Po czteroletnich studiach na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie uzyskał licencjat z Pisma Świętego. Następnie był wykładowca w seminarium, wikariuszem generalnym swej rodzinnej diecezji i proboszczem.

9 grudnia 2003 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem ordynariuszem diecezji Mindelo, a Benedykt XVI 22 lipca 2009 przeniósł go do diecezji Santiago de Cabo Verde.

Bp Soane Patita Paini Mafi, biskup ordynariusz diecezji Tonga, Wyspy Tonga

Urodził się 19 grudnia 1961 r. w Nuku’alofa na wyspie Tongatapu. Studiował filozofię i teologię w regionalnym seminarium dla wysp Pacyfiku na Fidżi. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1991 r. Był proboszczem w Ha’apai, wikariuszem generalnym i proboszczem w Nuku’alofa. W 1998-1999 r. odbył studia z psychologii w Baltimore w USA. Następnie był proboszczem w Houma, wykładowcą i formatorem w seminarium na Fidżi, a w końcu jego wicerektorem.

28 czerwca 2007 r. Benedykt XVI mianował go biskupem koadiutorem diecezji Tonga, w której rządy przejął 21 kwietnia 2008 r. Od 2010 r. jest przewodniczącym Konferencji Episkopatu Oceanu Spokojnego.