Ksiądz Popiełuszko - po co kanonizować?

W weekend, 14 września, minęło 67 lat od urodzin ks. Jerzego Popiełuszki. Wspominam o tej rocznicy, gdyż zbiegła się ona z wiadomością, że we Francji miał miejsce cud za wstawiennictwem polskiego męczennika. Jeśli zostanie potwierdzony, otwarty zostanie proces kanonizacyjny i kult ks. Jerzego już oficjalnie stanie się kultem powszechnym w Kościele. Tu warto zaznaczyć, że wspomniany cud dokonał się w diecezji Créteil, którą rok wcześniej jej ordynariusz, bp Santier, oddał pod opiekę błogosławionemu Polakowi.

I tu rodzi się we mnie pytanie: skoro Bóg tak wyraźnie ukazuje świętość ks. Jerzego, co przez jego świadectwo chce powiedzieć światu? W Polsce możemy pacyfikować jego przykład etykietką "święty polityczny", jednak za granicami kraju nie chodzi już o polityczne resentymenty. Chodzi o cechy jego życia i śmierci, które są przykładem dla świata. Widziałabym co najmniej trzy.

Pierwszą z nich są zdolności duszpasterskie. Polski Kościół może nie wydał zbyt wielu mistrzów teologii, ale pod względem opieki nad wiernymi z pewnością może się poszczycić przykładami wielu postaci. W życiu ks. Jerzego także wyraźnie widać ten żywy nurt mądrego duszpasterzowania: bycie z ludźmi, oddanie im nawet części swojego mieszkania na parafii, bo go potrzebowali, praktyczna pomoc i troska o tych, którzy do niego przychodzili, dostępność i otwartość na każdego przychodzącego, nawet deklarującego się jako niewierzący. Ksiądz Popiełuszko nieustannie się dokształcał, konsultował swoje kazania z ludźmi, co do których intelektualnego przygotowania miał zaufanie. I nie stanowiło problemu, że byli np. niewierzący, jak prof. Klemens Szaniawski. Nie bał się bycia odtwórczym, za to bał się minięcia z prawdą.

Druga to odwaga stanięcia po stronie człowieka, nawet jeśli oznaczało to stanięcie przeciw systemowi i przyjęcie ryzyka, że zostanie się przez niego zmiażdżonym. Taka postawa była możliwa tylko dzięki wierności modlitwie i nadziei, którą ks. Jerzy w sobie nieustannie nosił. Znający go ludzie świadczą, że nieustannie powtarzał, że komunizm musi upaść, bo zbudowany jest na fałszywych podstawach. Zachęcał do wytrwania, do zachowania wewnętrznego pokoju i odpłacania dobrem za zło. Patrząc na ubeków, zomowców i wszystkich współtworzących lub współpracujących z systemem, widział w nich przede wszystkim ludzi. To już samo w sobie jest heroizmem - nie dać się zarazić nienawiścią i pragnieniem odwetu. Stanąć po stronie człowieka, nawet jeśli on nie stoi po swojej własnej stronie, bo jest uwikłany w zło.

Wreszcie trzecia cecha to wskazywanie na istnienie i znaczenie dobra wspólnego. To pojęcie, które prawie nie istnieje we współczesnych narracjach. Każdy ma swój mały ogródeczek i jedyną troską jest dbanie o to, by nikt nie przelazł przez siatkę i nie podeptał. Słuchacze kazań w kościele pw. św. Stanisława Kostki słyszeli zachętę do dostrzeżenia, że ten ogródek jest umieszczony w szerszym kontekście. Dla ks. Jerzego tym dobrem wspólnym była ojczyzna rozumiana jako wspólnota kulturowa, społeczna i ekonomiczna. Specjalnie nie piszę o politycznej, bo w kazaniach ks. Popiełuszki Polska jest czymś więcej i szerzej. To sieć więzi pomiędzy ludźmi, wspólna przeszłość i szansa na solidarne budowanie wspólnej przyszłości. To za to zginął: za wskazywanie, że podziały niczego nie budują i jeśli dobro ma zwyciężyć, potrzebna jest jedność. A jedyna droga do niej prowadzi przez dostrzeżenie dobra, które jest wspólne dla wszystkich i w imię którego każdy jest w stanie ograniczyć swój indywidualizm i poszukać wspólnej drogi.

Mam nadzieję, że cud zostanie pozytywnie zweryfikowany i będzie miała miejsce kanonizacja bł. Popiełuszki. Ten drobny, schorowany ksiądz ma jeszcze wiele do powiedzenia, może dzięki upowszechnieniu jego kultu za granicami, stanie się także lepiej słyszalny we własnym kraju.