Nie przenoście nam stolicy do Krakowa....
U nas chodzi się z księżycem w butonierce
u nas wiosną wiersze rodzą się najlepsze
i odmiennym jakby rytmem
u nas ludziom bije serce (...)
Ilekroć mamy do czynienia z alegorią, a jest to nieodłączna cecha utworów poetyckich, tylekroć pojawia się nieuchwytność i wielość interpretacji.
Wczoraj jednak, stojąc w tłumie ludzi na ul. Franciszkańskiej w Krakowie, pod Oknem Papieskim, miałem wrażenie namacalności i rozpoznawalności tych poetyckich fraz określających klimat Krakowa.
Rocznica śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II to znacząca data dla świata, dla Polski, dla Krakowa. Kilkutysięczny tłum zebrany przed Pałacem Arcybiskupim. I okazuje się, że można uczcić ważną rocznicę w sposób godny, poważny i skupiony - bez transparentów i okrzyków, bez demonstracji politycznych i przepychanek, bez dzielenia Polaków na lepszych i gorszych, bez ubijania swoich interesów (jakiegokolwiek rodzaju), a nawet bez burzliwych aplauzów i wyczekiwania spektakularnych akcentów.
DEON.PL POLECA
Koncert muzyczny, utwory poetyckie, modlitwa różańcowa, spokojne, w proste słowa ujęte, wspomnienia Księdza Kardynała Dziwisza, wspólne odśpiewanie „Barki”, końcowe błogosławieństwo i rozesłanie, a przy tym kwiaty i znicze. I wymowna cisza z zaczarowanym odgłosem Dzwonu Zygmunta w tle. I rzesza ludzi, którzy z godnością, w skupieniu trwają w tym miejscu mającym swoją historię i swoją symboliczną wymowę – to ludzie, którzy wiedzą o co chodzi, którzy nie potrzebują żadnych efektów specjalnych i nie potrzebują konferansjera mówiącego jak trzeba reagować.
Dobrych kilkanaście lat temu zdarzyło mi się przechodzić przez tę samą ulicę Franciszkańską. Szedłem wówczas od strony Placu Dominikańskiego i po przeciwległej stronie ulicy zauważyłem Księdza Kardynała Macharskiego, który stał w towarzystwie pewnej niewiasty i cierpliwie czekał, aż przejadą samochody by przejść na skróty do Pałacu Arcybiskupiego.
Wśród jadących samochodów pojawił się policyjny radiowóz. W pewnym momencie radiowóz energicznie zahamował przed Księdzem Kardynałem, zatrzymały się też pozostałe pojazdy, zaś panowie policjanci dali znak ówczesnemu Metropolicie Królewskiego Miasta Krakowa, że może przejść, choć nie było w tym miejscu pasów dla pieszych. Ksiądz Kardynał skłonił się elegancko i przemaszerował do swojej siedziby.
Było to wydarzenie drobne, ale w tym kontekście niepozbawione pewnej symbolicznej wymowy. Nie chodzi tu ani o rozdział Kościoła i państwa, ani o żadną eklezjologię, czy też o analizę zjawisk społecznych.
Chodzi o zwykłe ludzkie gesty, które w danym miejscu i czasie nabierają dodatkowego znaczenia. Takich gestów nie da się zadekretować ani nawet wyliczyć w wyczerpującej formie. One wynikają z czegoś, co jest „w powietrzu” i co się czuje; to „coś” kształtuje przez wieki kultura i tradycja. W takich właśnie sytuacjach łatwiej zrozumieć poetę, gdy mówi:
Złote nuty spadają na Rynek
i dokoła muzyki jest w bród
po królewsku gotuje Wierzynek
a kwiaciarki czekają na cud...
Współczesne media oswoiły nas z wszechogarniającą pogonią za sensacją i skandalami. Może warto jednak zatrzymać się nad tym co dobre, piękne i urzekające swoją zwyczajnością, nawet jeśli mało „medialne”. Kraków jest dobrym miejscem, aby rozpocząć taką wędrówkę.
Skomentuj artykuł