Znajdować i doceniać chwile, które budują…

Wracanie do wspomnień, do przeszłości nie jest jednoznaczne. Niekiedy tchnie nostalgią za ‘lepszymi’ czasami, która świadczy o rozczarowaniu i niespełnieniu, jakie ciągnie się za nami przez życie. Może być jednak i oznaką uważności na chwile, które nas budowały, stawały się punktem zwrotnym w dziejach osobistych, ale i w losie całych grup i społeczeństw.

Dzisiaj mija dokładnie 45 lat, od kiedy nowo wybrany wtedy papież Jan Paweł II, w czasie inauguracji swojego pontyfikatu wypowiedział na placu św. Piotra w Rzymie znamienne słowa, niejako programowe dla swojej posługi: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, a nawet otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi”. „Otwórzcie granice państw, systemów ekonomicznych i politycznych. Różnorakie obszary kultury, cywilizacji i rozwoju. Nie lękajcie się!…” Wielokrotnie w tych kilkudziesięciu latach te słowa były przywoływane jako prorocze. Czy dzisiaj możemy być zadowoleni z efektów, jakie przyniosły?

Gdy będziemy patrzeć na to tylko z perspektywy dnia dzisiejszego: wojen, kryzysów gospodarczych, społecznych, migracyjnych, środowiskowych, różnych zagrożeń, jakie na nas czyhają, ta ocena może być negatywna. Ale, jeśli popatrzymy na to w szerszym spektrum, możemy zobaczyć zgoła inny obraz.

„Każdy jest kowalem własnego losu”. Może wybierać i decydować o sobie. Ostatecznie też ponosi indywidualną odpowiedzialność za wszystkie swoje wybory i ich konsekwencje. Nikt nie przeżyje życia za kogoś innego. Dlatego tak ważne jest, aby mieć takie chwile, które nadają kształt naszemu życiu i są dla nas niejako ‘programowe’.

To jest ważne dla każdego jako jednostki, ale też dla wspólnot, w których żyjemy: rodzinnych, małżeńskich, religijnych, ale też tych społecznych, narodowych, a nawet ogólnoludzkich. Musimy wypracowywać zrozumiały dla wszystkich język, żeby się nim porozumiewać, zespół znaków i symboli, które nas uczłowieczają i tworzą z nas wspólnotę, a nie walczące o dominację plemiona.

Spojrzenie w przeszłość nie jest łatwe. Dla jednych może być budzeniem różnego rodzaju upiorów: zawiedzionych ambicji, popełnionych błędów, nostalgii za czymś, co nie istnieje, a może nawet nigdy nie istniało. Dziś patrzymy na te wyidealizowane pragnienia z uczuciem zawodu. Dla innych porażki i zmarnowane szanse są powodem wyrzutów sumienia. Jakże niewielu jest takich, którzy ze spokojem, a nawet z dumą, patrzą i widzą takie ‘kamienie milowe’ swojego życia osobistego i zawodowego.

Nie jest łatwo widzieć takie ‘znaczące’ chwile z przeszłości, bo wielu żyje w rozproszeniu. Nie jesteśmy uważni, nie umiemy odczytywać tych znaczących momentów, bo zbyt dużo rzeczy nas rozbija wewnętrznie. Współczesny świat pełen ‘błyskotek’, wrażeniowości, ciągle pędzący i budowany na ‘kreowanych osobowościach’ jest w takim dążeniu do rozważnego życia niemałą przeszkodą.

Ale, korzystając też z tej 45-tej rocznicy inauguracji pontyfikatu Jana Pawła II, jest konieczne i warto o tym sobie przypominać: wracajmy do tego, co nas dobrze ukształtowało. Co otworzyło nas na świat. Pielęgnujmy te chwile zarówno osobiście, jak i wspólnotowo. Wracajmy do sytuacji, do słów, listów, zdjęć, dźwięków, które nadawały kształt naszemu człowieczeństwu, naszej wrażliwości, co sprawiało, że stawaliśmy się bardziej ludźmi dla innych.

Nie wszystko się zawsze udaje. Wiele rzeczy nie idzie tak, jak sobie planujemy. To też jest ważna część naszej historii. Możemy wzrastać tylko wtedy, jeśli z pokorą uznamy swoje błędy i nie pozwolimy im, by zrujnowały wszystko wokoło.

Człowiek jest istotą pamiętającą. Pamięć tworzy nas każdego dnia. Bez niej giniemy i znikamy. Dlatego warto docenić to, co nam było dane i pozwolić, aby te życiodajne chwile z przeszłości budowały nas w naszej codzienności, dzisiaj.