Malta: Benedykt XVI do młodych: nie lękajcie się

Do słusznej dumy z kraju, który broni godności życia i wspiera życie rodzinne, wezwał młodych Maltańczyków Benedykt XVI podczas spotkania z nimi w La Valletta 18 kwietnia. Zachęcił ich również, aby nie lękali się, ale dawali świadectwo wierze i ufali miłości Bożej. Spotkanie to było ostatnim punktem dwudniowej podróży papieża na Maltę.

Oto polski tekst przemówienia Ojca Świętego:

Żgħażagħ Maltin u Għawdxin, jien kuntent ħafna li ninsab maghkom! (Drodzy młodzi z Malty i Gozo, jestem bardzo szczęśliwy, że jestem z wami)

Jakże wielką radość sprawia mi bycie dzisiaj z wami na waszej ziemi ojczystej! W tę znaczącą rocznicę dziękujemy Bogu za to, że posłał Apostoła Pawła na te wyspy, które jako jedne z pierwszych przyjęły Dobrą Nowinę Naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Gorąco pozdrawiam Arcybiskupa Cremonę, jak również Biskupa Grecha, któremu dziękuję za jego miłe słowa, oraz wszystkich biskupów, kapłanów i osoby zakonne, tu obecne. W sposób szczególny pozdrawiam was, młodzież Malty i Gozo i dziękuję wam za to, że opowiedzieliście mi o sprawach, które głęboko was nurtują. Cenię wasze pragnienie poszukiwania i znajdowania prawdy oraz poznawania tego, co trzeba zrobić, aby osiągnąć pełnię życia.

Święty Paweł jako młodzieniec przeżył doświadczenie, które odmieniło go na zawsze. Jak wiecie, był niegdyś wrogiem Kościoła i robił wszystko, co mógł, aby go zniszczyć. Gdy udawał się do Damaszku z zamiarem schwytania wszystkich chrześcijan, jakich mógł tam spotkać, Pan objawił mu się w widzeniu. Wstrząsnęło nim oślepiające światło i usłyszał głos, który mówił do niego: „Dlaczego Mnie prześladujesz? (...) Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz” (Dz 9,4-5). Paweł został całkowicie pokonany w wyniku tego spotkania z Panem i zmieniło się całe jego życie. Stał się uczniem, a z czasem wielkim apostołem i misjonarzem. Tutaj, na Malcie, macie szczególny powód do dziękowania za misyjne wysiłki Pawła, który głosił Ewangelię w rejonie Morza Śródziemnego.

Każde osobiste spotkanie z Jezusem jest przemożnym doświadczeniem miłości. Początkowo, jak przyznaje to sam Paweł, „z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć” (Gal 1,13). Ale nienawiść i złość, zawarte w tych słowach, usunęła potęga Chrystusowej miłości. Przez resztę swego życia Paweł płonął gorącym pragnieniem niesienia wieści o tej miłości aż na krańce ziemi.

Być może ktoś z was powie mi, że św. Paweł jest często surowy w swych pismach. Jak mogę twierdzić, że szerzył on orędzie miłości? Moja odpowiedź jest następująca. Bóg kocha każdego z nas tak głęboko i mocno, że nie możemy sobie nawet tego wyobrazić. I zna nas do głębi, zna wszystkie nasze zdolności i wszystkie nasze braki. A ponieważ kocha nas tak bardzo, chce oczyścić nas z naszych błędów i umocnić nasze cnoty tak, abyśmy mogli mieć życie w obfitości. Gdy stawia przed nami wyzwania, ponieważ coś w naszym życiu Mu się nie podoba, nie odrzuca nas, ale prosi nas, abyśmy się zmienili i stawali się doskonalsi. Właśnie dlatego zapytał św. Pawła na drodze do Damaszku. Bóg nikogo nie odrzuca. I Kościół nikogo nie odrzuca. A jednak w swej wielkiej miłości Bóg stawia przed nami wszystkimi wyzwanie do zmiany i do stawania się doskonalszymi.

Święty Jan mówi nam, że miłość doskonała usuwa nasz lęk (por. 1 J 4,18). I dlatego ja także mówię wam wszystkim: „Nie lękajcie się!”. Ileż to razy słyszeliśmy te słowa na kartach Pisma! Anioł skierował je do Maryi w chwili Zwiastowania, Jezus powiedział je Piotrowi, gdy wezwał go, aby był Jego uczniem oraz anioł Pawłowi w przededniu rozbicia się jego statku. Wam wszystkim, którzy pragniecie naśladować Chrystusa jako małżonkowie, rodzice, księża, osoby zakonne, jako świeccy, niosący przesłanie Ewangelii światu, mówię: nie lękajcie się! Z pewnością napotkacie sprzeciw wobec orędzia Ewangelii. Kultura dzisiejsza, jak każda kultura, propaguje idee i wartości, które niekiedy pozostają w sprzeczności z tymi, którymi żył i które głosił nasz Pan Jezus Chrystus. Często są one przedstawiane z wielką siłą przekonywania, wzmacnianą przez środki przekazu i przez nacisk społeczny ze strony grup wrogich wierze chrześcijańskiej. Łatwo jest, gdy jesteśmy młodzi i podatni na wpływy, ulec wpływom naszych rówieśników, aby zaakceptować idee i wartości, o których wiemy, że nie są tymi, których Pan prawdziwie pragnie dla nas. Właśnie dlatego mówię wam: nie lękajcie się, ale cieszcie się z Jego miłości do was; ufajcie Mu, odpowiedzcie na Jego wezwanie, aby stawać się Jego uczniami oraz czerpcie pokarm i pomoc duchową z sakramentów Kościoła.

Tu, na Malcie, żyjecie w społeczeństwie, naznaczonym wiarą i wartościami chrześcijańskimi. Powinniście być dumni, że wasz kraj zarówno broni nienarodzonych, jak i wspiera stabilne życie rodzinne, sprzeciwiając się aborcji i rozwodom. Zachęcam was do podtrzymywania tego odważnego świadectwa o świętości życia oraz o centralnym znaczeniu małżeństwa i życia rodzinnego dla zdrowia społecznego. Na Malcie i Gozo rodziny wiedzą, jak cenić i troszczyć się o swych starszych i chorych członków i przyjmują dzieci jako dary Boże. Inne narody mogą się uczyć na waszym przykładzie chrześcijańskim. W kontekście spoeczeństwa europejskiego wartości Ewangelii jeszcze raz stają się antykulturą, dokładnie tak, jak to było w czasach św. Pawła.

W tym Roku Kapłańskim proszę was, abyście się otwierali na możliwość powołania niektórych z was przez Pana do całkowitego dania siebie w służbę Jego ludu w kapłaństwie lub w życiu konsekrowanym. Wasz kraj dał wielu wspaniałych kapłanów i osób zakonnych Kościołowi. Niech ich przykład będzie dla was natchnieniem i rozpoznawajcie głęboką radość, płynącą z oddania własnego życia głoszeniu orędzia Bożej miłości wszystkim ludziom, bez wyjątku.

Mówiłem już o potrzebie troski o najmłodszych, najstarszych i chorych. Chrześcijanin jest jednak wezwany do niesienia uzdrawiającego orędzia Ewangelii wszystkim. Bóg kocha każdą pojedynczą osobę na tym świecie, co więcej – kocha każdego, kto kiedykolwiek żył w dziejach świata. W śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, który staje się obecny zawsze, ilekroć sprawujemy Mszę św., ofiarowuje życie w obfitości wszystkim tym ludziom. Jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do ukazywania wszechobejmującej miłości Bożej. Dlatego musimy szukać ubogich, słabych, zmarginalizowanych; szczególną troską musimy otoczyć tych, którzy przeżywają udręki, są przygnębieni lub doświadczają lęków; musimy troszczyć się o niepełnosprawnych i czynić wszystko, co w naszej mocy, aby chronić ich godność i jakość życia; musimy zwracać uwagę na potrzeby imigrantów i azylantów w naszym otoczeniu; musimy wyciągnąć przyjazną dłoń do wszystkich członków innych wyznań i do niewierzących. Jest to szlachetne powołanie do miłości i służenia, które my wszyscy otrzymaliśmy. Niech natchnie to was do poświęcenia swego życia, aby kroczyć za Chrystusem. La tibżgħux tkumu ħbieb intimi ta’Kristu. (Nie bójcie się być bliskimi przyjaciółmi Chrystusa)