Niedziela Zmartwychwstania w Jerozolimie

Poranna msza w jerozolimskiej Bazylice Grobu Pańskiego w Wielkanoc kończy obchody Triduum Paschalnego, na które składają się męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Mszę rezurekcyjną poprowadził łaciński patriarcha Jerozolimy arcybiskup Fuad Twal.

Jak przez cały Wielki Tydzień, msza była poprzedzona procesją. Na jej czele szli tradycyjnie strażnicy patriarchy, w bogato wyszywanych złotą nitką granatowych strojach z czerwonymi okrągłymi czapkami - pozostałość z czasów, gdy Palestyna znajdowała się pod kontrolą imperium otomańskiego.

Również zgodnie z tradycją, strażnicy rytmicznie uderzali drewnianymi laskami w bruk, torując przejście dla patriarchy i franciszkanów w brązowych sutannach.

Kilkuset pielgrzymów wzięło udział w nabożeństwie odbywającym się w środku Bazyliki przed rotundą, w której wnętrzu znajduje się Grób Pański. Patriarcha odprawił mszę po łacinie. Bicie dzwonów obwieściło radosną nowinę zmartwychwstania.

Bazylika znajduje się pod opieką sześciu różnych Kościołów chrześcijańskich - prawosławnego, koptyjskiego, ormiańskiego, katolickiego, syryjskiego i etiopskiego. Podczas obchodów katolickiej Wielkanocy prawosławni chrześcijanie obchodzili tuż obok Niedzielę Palmową.

Procesje prawosławnych Koptów przechodziły wśród modlących się w nabożeństwie rezurekcyjnym; drogę - podobnie jak dla patriarchy - torowali strażnicy. Czasem śpiewy z dwóch uroczystości nakładały się na siebie.

Pod koniec mszy rezurekcyjnej do Bazyliki zaczęły ściągać tłumy prawosławnych Palestyńczyków i pielgrzymów. Obchody zmartwychwstania kończy sakrament komunii i procesja wokół kaplicy Grobu.

Bazylikę Grobu Pańskiego wzniesiono w miejscu powszechnie uważanym za miejsce ukrzyżowania, pochowania i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Świątynia została wzniesiona z inicjatywy cesarza Konstantyna i jego matki św. Heleny dla upamiętnienia zmartwychwstania Chrystusa.

Trwającą 22 lata budowę zakończono w 348 roku. W roku 1009 bazylika została zniszczona przez kalifa Ha Kima. Odbudowa, rozpoczęta w 1042 roku, doprowadziła do częściowego zrekonstruowania świątyni.

Na przestrzeni wieków kościół był kilkakrotnie palony, niszczony i odbudowywany.