Nowi święci Kościoła katolickiego

Dziś Benedykt XVI podczas Mszy św. w Watykanie ogłosił sześcioro nowych świętych. Jednym z nich był polski zakonnik – Stanisław Sołtys, zwany Kazimierczykiem (1433-89). Oprócz niego zostali kanonizowani jeden brat zakonny z Kanady i cztery siostry zakonne: dwie Włoszki oraz po jednej Hiszpance i Australijce.

Św. Andrzej (Alfred) Bessette (9 VIII 1845-6 I 1937 [lub 27 XII 1936]) - Kanadyjczyk, brat zakonny ze Zgromadzenia Krzyża Świętego.

Urodził się w Saint-Grégoire-d’Iberville na terenie diecezji montrealskiej jako ósme z 12 dzieci w ubogiej rodzinie stolarza. Na chrzcie otrzymał imię Alfred. Gdy miał 9 lat, stracił ojca, a w 3 lata później – matkę i wychowaniem siostrzeńca zajęła się siostra matki, której głęboka wiara wywarła na niego duży wpływ. A miejscowy proboszcz ks. André Provençal zaszczepił w nim miłość i cześć do Jezusa w Eucharystii i do św. Józefa. Młody chłopiec, który od dziecka był słabego zdrowia, spędzał wiele czasu na modlitwie i adoracji Najświętszego Sakramentu; próbował też różnych zawodów, ale właśnie stan zdrowia nie pozwalał mu na podjęcie stałej pracy. To również było powodem, że nie od razu mógł pójść za głosem powołania zakonnego, który dość szybko w nim się odezwał. Ostatecznie w 1870 wstąpił do Zgromadzenia Krzyża Świętego (CSC), przyjmując imię Andrzeja z wdzięczności do swego proboszcza. W zakonie wykonywał najprostsze i często niewdzięczne prace, nierzadko znosząc przy tym w duchu pokory i cierpliwości różne upokorzenia.

Mimo ciągłych kłopotów ze zdrowiem udało mu się wiele dokonać i dożyć sędziwego wieku. Większość życia spędził jako furtian klasztoru w Côte-des-Neiges w Montrealu, a jego głęboka wiara, pogodne usposobienie i stała gotowość do ofiar dla Boga zjednywały mu powszechny szacunek i miłość wszystkich, którzy się z nim stykali. Stał się powiernikiem, pocieszycielem i autorytetem moralnym dla wielkiej rzeszy ludzi biednych, chorych i potrzebujących, którzy przybywali z bliska i daleka, aby usłyszeć od niego słowa pociechy czy rady. Zdarzały się nawet cuda i uzdrowienia za jego wstawiennictwem. On sam odczuwał szczególną więź ze św. Józefem, ku którego czci w 1904 zaczął wznosić sanktuarium na Górze Królewskiej (Mont Royal), które później stało się bazyliką i ważnym ośrodkiem pielgrzymkowym. Zmarł w opinii świętości w wieku ponad 91 lat w szpitalu św. Wawrzyńca w Montrealu. Błogosławionym ogłosił go 23 maja 1982 w Rzymie Jan Paweł II.

Św. Kandyda Maria od Jezusa (Juana Josefa Cipitria y Barriola; 31 V 1845-9 VIII 1912) – Hiszpanka z Kraju Basków, założycielka Zgromadzenia Córek Jezusa.

Przyszła na świat w niewielkiej miejscowości Andoain w baskijskiej prowincji Gipuzkoa (jej stolicą jest San Sebastián) jako pierwsza z siedmiu córek w biednej rodzinie. Właśnie ubóstwo zmusiło całą rodzinę do przeprowadzki do pobliskiej Tolosy. Tam mała Juana Josefa pomagała matce i opiekowała się siostrami, ale rodziny nie stać było na posłanie jej do szkoły. W wieku 20 lat rozpoczęła samodzielne życie, pracując jako pomoc domowa w Burgos. Będąc osobą bardzo pobożną, wiele czasu spędzała w kościele na modlitwie i rozważaniach o życiu. Wtedy też zrodziło się w niej powołanie zakonne, ale żadne z istniejących zgromadzeń jej nie odpowiadało. Dopiero pod wpływem widzenia Bożego, jakiego doznała 2 kwietnia 1869, zrozumiała, że ma założyć nową wspólnotę zakonną, która zajęłaby się zaniedbaną i opuszczoną młodzieżą.

Mimo że sama była prawie niepiśmienna, a przy tym biedna i samotna, potrafiła dość szybko wcielić w życie swe pragnienie i wkrótce powołała do życia w Salamance Zgromadzenie Córek Jezusa, oparte na ćwiczeniach duchowych św. Ignacego Loyoli. Ze względu na bliskie kontakty z jezuitami i duchowością ich założyciela, siostry są nazywane w Hiszpanii „jezuitkami”. 8 grudnia 1871 zatwierdził je biskup tego miasta (późniejszy arcybiskup Sewilli i kardynał) Joaquin Lluch y Garriga (1816-82), a 18 września 1902 decyzję tę potwierdził Leon XIII. Pierwszą przełożoną nowej wspólnoty zakonnej została sama założycielka, która przyjęła w niej imiona Kandydy Marii od Jezusa.

Chociaż początkowo zamierzała zajmować się tylko młodzieżą ubogą i zaniedbaną, z czasem zrozumiała, że jej zgromadzenie ma być otwarte również na młodych ludzi z bogatszych domów, gdyż dzięki ich środkom będzie można pokrywać koszty kształcenia i wychowania tych biedniejszych. Mimo trudności, na jakie nieraz napotykała w swej działalności, jej dzieło rozwijało się, obejmując coraz to nowe regiony Hiszpanii, a nawet docierając do Brazylii i innych krajów. Zmarła w Salamance. Beatyfikował ją 12 maja 1996 Jan Paweł II.

Św. Maria od Krzyża (Mary Helen MacKillop; 15 I 1842-8 VIII 1909) – Australijka, założycielka Zgromadzenia Sióstr św. Józefa od Najświętszego Serca Pana Jezusa, pionierka oświaty katolickiej w swym kraju.

Urodziła się w Melbourne jako najstarsze z ośmiorga dzieci szkockich górali-emigrantów Flory Helen McDonald i Alexandra McKillopa. Ochrzcił ją 28 lutego 1842 jeden z pierwszych katolickich księży przybyłych do Australii, późniejszy biskup Adelajdy (i krótko Goulburn) franciszkanin Patrick B. Geoghegan (1805-64). Z powodu ubóstwa rodziny Mary prawie nie mogła się kształcić, ale będąc bardzo inteligentnym dzieckiem potrafiła sama uzupełniać wiedzę. Wcześnie też musiała zacząć pracować i jako 16-latka była już główną żywicielką rodziny. Wtedy też odkryła w sobie powołanie zakonne i na prośbę proboszcza z parafii Penola, ks. Woods zaczęła prowadzić miejscową szkołę katolicką. 19 marca 1866, w dzień świętego Józefa, Mary przywdziała czarną suknię na znak poświęcenia się Bogu, a proboszcz napisał dla niej regułę, zatwierdzoną później przez biskupa Adelajdy – Lawrence’a B. Sheila.

W 1868 r. ta 26-letnia wówczas kobieta założyła w Południowej Australii Zgromadzenie Sióstr św. Józefa od Najświętszego Serca Pana Jezusa, aby umożliwić naukę i wychowanie dzieciom z ubogich rodzin, zwłaszcza zamieszkałym w odległych miejscowościach. W odróżnieniu od tradycyjnych zgromadzeń józefitki nie mieszkały w klasztorach, ale w namiotach i chatach w pobliżu szkół, które zakładały i w których uczyły. Poza nauczaniem pomagały najbardziej potrzebującym: sierotom, chorym i bezdomnym. Zakładały szkoły nie tylko w Australii, ale także w Nowej Zelandii.

Założycielka napotkała niemało trudności ze strony biskupa Sheila – jak się dzisiaj okazuje – m.in. z powodu ujawnienia przed nim przypadków nadużyć seksualnych ze strony niektórych księży tej diecezji. W 1873 bł. Pius IX przyjął ją w Rzymie i oficjalnie potwierdził, że to ona założyła to zgromadzenie, którego reguły przystosowano do warunków życia w Australii. Nie zmieniło to jednak niechętnego stosunku do niej wielu jej przeciwników, a nawet odsunęli się od niej niektórzy przyjaciele. Ale to jej nie załamało i w imię miłości do Boga nadal zakładała szkoły, domy dla bezdomnych i sierot.

W 1900 przyszła święta przeniosła się z Adelajdy do Sydney. W dwa lata później podczas pobytu w Nowej Zelandii doznała wylewu i została częściowo sparaliżowana. Powróciła do macierzystego domu w Sydney, gdzie mieszkała aż do śmierci. Zmarła 8 sierpnia 1909 r. Jej ciało złożono w kaplicy Zgromadzenia Sióstr św. Józefa. Beatyfikował ją jako pierwszą rodowitą Australijkę 19 stycznia 1995 w Sydney Jan Paweł II. W czasie Światowych Dni Młodzieży w Australii w lipcu 2008 r. u jej grobu modlił się Benedykt XVI.

Julia Salzano (13 X 1846-17 V 1929) - Włoszka, dziewica, założycielka Zgromadzenia Sióstr Katechetek od Najświętszego Serca, niestrudzona katechetka.

Pochodziła z Santa Maria Capua Vetere (koło Caserty, na północ od Neapolu). Jej ojciec – wojskowy na dworze króla Neapolu Ferdynanda II – zmarł, gdy miała 4 lata. Oddano ją wówczas pod opiekę szarytek, u których przebywała do 15. roku życia. Po ukończeniu tam szkoły podstawowej zaczęła się uczyć w szkole w Casorii koło Neapolu, gdzie jej rodzina mieszkała od 1865 r. W szkole zrodziło się w niej zainteresowanie do katechezy i pobożność maryjna. Nawiązała wówczas kontakt z przyszłą świętą Katarzyną Volpicelli (1839-94), założycielką Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca, z którą wspólnie propagowały miłość i cześć Najświętszego Serca Jezusa, żyjąc dewizą: "Ad maiorem Cordis Iesu gloriam" (Dla większej chwały Serca Jezusowego).

Nieustanna troska o świadczenie o życiu Pana Jezusa przez nauczanie doprowadziła ją do założenia w 1905 Zgromadzenia Sióstr Katechetek od Najświętszego Serca. Przez całe życie najważniejsza była dla niej katecheza i nawet mawiała: „Będę zawsze katechizować, dopóki będę żyła. A później zapewniam was, że będę niezwykle zadowolona, gdy będę umierała, katechizując". W tym samym duchu pouczała swoje siostry, mówiąc im, że katechetka powinna być zawsze gotowa nieustannie uczyć dzieci i tych, którzy nie wiedzą nic o Bogu oraz że nie należy mierzyć poświęceń, jakich wymaga taka służba.

Widząc gorliwość "Panny Giulietty" (Julci), jak nazywali ją miejscowi mieszkańcy, inny późniejszy błogosławiony, pochodzący z tych stron Ludwik z Casorii (1814-85) ostrzegł ją proroczo, aby "nie ulegała pokusie opuszczania dzieci naszej kochanej Casorii, gdyż wolą Bożą jest, abyś żyła i zmarła wśród nich". I tak się stało – zmarła właśnie w Casorii w wieku prawie 73 lat. Błogosławioną ogłosił ją 27 kwietnia 2003 Jan Paweł II.

Baptysta (Kamila) Varano (9 IV 1458-31 V 1524) – Włoszka, klaryska, mistyczka, czcicielka Męki Pańskiej.

Urodziła się w Camerino na dworze miejscowego księcia Juliusza Cezara Varano jako pierwsze z jego pięciorga nieślubnych dzieci. Na chrzcie otrzymała imię Camilla. Mimo że pochodziła ze związku pozamałżeńskiego, była kształcona i wychowywana razem z pozostałymi dziećmi. Po ojcu odziedziczyła naturę wojowniczą, co nieraz przysparzało jej kłopotów, ale i pomagało w życiu. Była dziewczyną wesołą, lubiła zabawę, śpiew i taniec. Jeszcze jako dziecko złożyła niezwykły ślub – uronienia jednej łzy w każdy piątek na pamiątkę Męki Jezusowej. Nie zmieniło to jej pogodnego nastroju, choć nieraz narażało na drwiny ze strony otoczenia. W wieku 18 lat poczuła w sobie powołanie zakonne, ale początkowo wahała się między klauzurą a życiem światowym. W końcu wstąpiła do klasztoru, lecz tym razem napotkała opór ojca, który widział dla niej inną przyszłość jako kontynuatorki rodu. Dwa lata podporządkowywała się woli ojca, doświadczając w tym czasie różnych widzeń, gdyż dojrzała duchowo do poświęcenia się Chrystusowi.

Ostatecznie 14 listopada 1481 przywdziała habit klarysek w Urbino, przyjmując imię Baptysty (Battista). W 3 lata później jej ojciec ufundował klasztor w pobliżu Camerino i tam 4 stycznia 1484 przeniosła się jego córka (wraz z kilkoma innymi siostrami, z których część też pochodziła z Cemreino). Przyszła święta była tam m.in. przeoryszą, doznając wielu objawień Pańskich i przeżyć mistycznych. Pod ich wpływem napisała kilka dzieł, z których największą popularność zyskały „Boleści umysłowe Jezusa w Jego męce”; stały się one później przewodnikiem duchowym dla wielu świętych.

W 1502 przeżyła wielką tragedię osobistą, gdy książę Cesare Borgia, zwany „księciem Walentym” – syn Aleksandra VI, dążąc do podporządkowania Państwu Kościelnemu ziem należących do niezależnych panów włoskich, zagarnął dobra ks. Varano. Ona sama musiała się przenieść do klasztoru w Ferno, ale jej ojciec i trzej bracia zginęli z rąk okrutnego księcia. Do Camerino wróciła po roku i pozostała tam już do śmierci – zmarła w czasie epidemii dżumy.

Jej kult „od niepamiętnych czasów” zatwierdził 7 kwietnia 1843 Grzegorz XVI, a obecnie Benedykt XVI ogłosił ją oficjalnie świętą.