Beatyfikacja ks. Secondo Pollo, 23 maja 1998

«Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni» (Dz 1, 3).

1. Czterdzieści dni! Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego zamyka okres czterdziestu dni od niedzieli zmartwychwstania. Istnieje pewien znamienny paralelizm liturgiczny pomiędzy okresem Wielkiego Postu a okresem wielkanocnym, wymowna zbieżność duchowa, która otwiera nowe horyzonty życia chrześcijańskiego: Wielki Post to przygotowanie do zmartwychwstania; czterdzieści dni po Wielkanocy to przygotowanie do wniebowstąpienia.

Wielki Post, nawiązując do czterdziestu lat wędrówki Izraela do Ziemi Obiecanej, ukazuje wędrówkę wierzących Nowego Testamentu do tajemnicy paschalnej, która jest szczytem i przełomem w dziejach ludzkości i w ekonomii zbawienia. Czterdzieści dni poprzedzających wniebowstąpienie to symbol wędrówki Kościoła przez ziemię ku niebieskiej Jerozolimie, do której wkroczy on na końcu czasów razem ze swoim Panem. W wydarzeniach paschalnych Chrystus objawia pełnię nieśmiertelnego życia. Na krzyżu zadaje śmierć śmierci i przez swoją ofiarę rzuca nowe światło na całą ludzką egzystencję. Jest to bardzo uwydatnione w czytaniach liturgicznych na uroczystość Wniebowstąpienia, zwłaszcza we fragmencie z Listu do Hebrajczyków, którego przed chwilą wysłuchaliśmy: «Postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd» (Hbr 9, 27). Chrystus, zmartwychwstały i przemieniony w chwale, jako wieczny Kapłan Nowego Przymierza wchodzi do «świątyni nie zbudowanej rękami ludzkimi, (...) ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga» (Hbr 9, 24). Świadomość tego pogłębia się dzięki kontemplacji świętych tajemnic i nadaje nowy sens codziennemu życiu, kierując je nieustannie ku rzeczywistościom ostatecznym i wiecznym. Naszym ostatecznym mieszkaniem jest niebo, ale mamy je budować już tu na ziemi, jak zaleca apostoł Paweł: «Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi» (Kol 3, 1-2).

2. Tak czynił ks. Secondo Pollo, którego dziś właśnie wyniosłem z radością do chwały ołtarzy. Jego życie jest jednym z wielu świadectw obecności i działania zmartwychwstałego Jezusa w dziejach świata. Ks. Secondo to przykład odważnego kapłana, który w ciągu krótkiego życia zdołał osiągnąć szczyty świętości. Nowy błogosławiony już w przededniu święceń kapłańskich wyrażał świadomą i zdecydowaną wolę całkowitego podporządkowania swojego życia wymogom Ewangelii. Słowa «zostać świętym» - były jego ideałem i celem jego codziennej pracy. Wiedziony tą myślą, przeżywał głęboko swą posługę kapłańską, szukając woli Bożej i gorliwie ją wypełniając. Opatrzność powierzyła mu liczne i trudne zadania w łonie Kościoła w Vercelli. Był wychowawcą w seminariach diecezjalnych, gdzie pełnił obowiązki wykładowcy i ojca duchownego, okazując przenikliwą intuicję pedagogiczną. Sam starał się być gorliwym uczniem i sługą słowa Bożego, studiując wytrwale nauki teologiczne i prowadząc intensywną działalność kaznodziejską. Był hojnym szafarzem Bożego miłosierdzia, udzielanego w sakramencie pojednania. Z entuzjazmem pracował z młodzieżą jako asystent Akcji Katolickiej, towarzyszył jej nawet w latach wojennej zawieruchy jako kapelan strzelców alpejskich. Właśnie pełniąc w tak heroiczny sposób posługę miłości, młody kapłan z Vercelli oddał duszę Bogu, przez co dał przykład kapelanom wojskowym na całym świecie, jak należy kochać i jak służyć braciom pełniącym służbę wojskową, a dla strzelców alpejskich stał się wzorem i opiekunem w niebie.

Ks. Secondo zdołał się wspiąć na szczyty świętości dzięki trwałemu zakorzenieniu w Bogu przez modlitwę oraz serdecznemu przywiązaniu do niebieskiej Matki, Maryi. Z nieustannego dialogu z Bogiem i z synowskiego oddania Maryi czerpała moc ta szczególna miłość pasterska, która jawi się jako najdoskonalsza i najtrafniejsza synteza jego kapłańskiej posługi. Żył wyłącznie dla braci, a swą ziemską przygodę zakończył w dniu św. Szczepana, idąc jakby w ślady tego płomiennego świadka, «pełnego Ducha Świętego», o którym mówi księga Dziejów Apostolskich (por. 7, 55).

Składajmy dzięki Bogu za dar tego błogosławionego oraz za wszystkich świętych i błogosławionych, którzy w Chrystusie - jako jedynym Pośredniku zbawienia - przerzucają «most» między Bogiem a światem, stają się odblaskiem światłości nieba i promieniują nią na ludzkość pielgrzymującą po drogach świata.

3. Drodzy bracia i siostry! Cieszę się, że mogę być z wami w tym dniu radosnym dla diecezji św. Euzebiusza i sprawować z wami tę uroczystą Eucharystię. Pozdrawiam każdego z obecnych, a w szczególności pasterza waszej archidiecezji abpa Enrico Masseroniego. Witam też jego poprzednika abpa Tarcisio Bertone. Pozdrawiam kardynałów, arcybiskupów, biskupów i innych obecnych tu dostojników kościelnych. Pozdrawiam kapłanów, zakonników i zakonnice, przedstawicieli stowarzyszeń i ruchów kościelnych. Z należnym szacunkiem witam przestawicieli rządu oraz władz cywilnych i wojskowych, kierując szczególne podziękowanie do tych, którzy swoją ofiarną współpracą przyczynili się do przygotowania mojej pasterskiej wizyty.

W tym miejscu pragnę także wspomnieć abpa Albina Mensę, przez wiele lat gorliwego i cenionego pasterza waszego Kościoła, który odszedł po wieczną nagrodę na początku tego roku. Wiem, jak żywa jest wśród was pamięć o jego apostolskiej posłudze, przenikniętej miłością do Eucharystii. «Mogę naprawdę stwierdzić - napisał w swoim ’testamencie duchowym’ - że Eucharystia, jako ofiara i jako sakrament, oświecała i stopniowo przemieniła moje życie kapłańskie i biskupie». Niech Bóg przyjmie go w swoim Królestwie pokoju i da mu należną nagrodę, jaką przeznaczył dla swoich wiernych sług.

4. Drodzy bracia w kapłaństwie, pragnę zwrócić się w szczególny sposób do was w tym dniu, który w pewnym sensie możemy uznać za wasz dzień, bo w nim został beatyfikowany wasz współbrat, ks. Pollo. Ks. Secondo jest przyjacielem i wzorem dla każdego z was: jest konkretnym przykładem świętości, jaką można osiągnąć przez trud codziennej posługi, jest wzorem posłuszeństwa Duchowi Świętemu, który sprawia, że możecie spełniać w sposób niezwykły nawet najzwyklejsze posługi waszej pasterskiej misji. Ks. Secondo Pollo jest też wzorem, który można wskazać wszystkim chrześcijanom, a zwłaszcza wiernym waszej diecezji. Przypomina on wszystkim, że świętość to komunia z Bogiem, wierność Ewangelii, miłość do braci. Świętość jest powołaniem całego Ludu Bożego. Nowy błogosławiony daje świadectwo, że naśladowanie Jezusa to przedsięwzięcie trudne, ale także źródło ogromnej radości, ponieważ przejście przez krzyż daje udział w radości zmartwychwstania. Życie ks. Secondo, ofiary wojennej przemocy, staje się dziś naglącym apelem o pokój, który winien być celem wspólnych dążeń wszystkich ludów i wszystkich narodów.

5. Nie możemy też zapomnieć, że ten odważny kapłan, ukształtowany w szkole Ewangelii, był wiernym synem Maryi. Pokarm dla swej miłości do Najświętszej Panny czerpał ze źródła wielowiekowej pobożności maryjnej, która jest jakby złotą nicią przenikającą całą chrześcijańską tradycję waszego regionu. Jej świadectwem są wielkie sanktuaria w Oropie i Crei, które spoza granic archidiecezji patrzą z wysoka na waszą wspólnotę i są jakby widzialnym znakiem opiekuńczego spojrzenia, jakim Matka ogarnia swoich kochających synów. Świadectwem są też liczne sanktuaria maryjne i kościoły pod wezwaniem Matki Bożej, rozsiane po całej archidiecezji. Nowy błogosławiony wzywa waszą wspólnotę kościelną, by na nowo zawierzyła Maryi, Królowej Wszystkich Świętych i Matce Kościoła. Niech Ona nakłoni serca wszystkich do uważnego wsłuchania się w głos Ducha, zwłaszcza w obecnym roku, który jest Mu poświęcony. Więcej, niech przynagla wszystkich, aby przygotowali się do bliskiego już Wielkiego Jubileuszu z pragnieniem autentycznej odnowy osobistego i wspólnotowego życia chrześcijańskiego.

6. Powróćmy do rozważań o wniebowstąpieniu. «Kiedy [Jezus] ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba» (Łk 24, 51). Opis wniebowstąpienia, który Łukasz zawarł w ostatnich słowach swojej Ewangelii, zwraca uwagę na dwa elementy zamykające spotkanie Zmartwychwstałego z uczniami: na pożegnalne błogosławieństwo Pana i na reakcję apostołów. Błogosławieństwo udzielone przez Chrystusa w pełni chwały budzi w apostołach uwielbienie i radość. Wydarzenie wniebowstąpienia zyskuje dzięki temu charakter uroczystej, skupionej liturgii. Uczniowie uznają w Jezusie Pana, który zwyciężył śmierć, a zarazem poznają głęboki sens Jego misji.

Ich serca napełnia radość i uwielbienie: nie ma tu więc smutku rozstania, ale jest radosna pewność nowej obecności. Jezus kryje się przed oczyma ciała, aby Jego uczniowie mogli go zobaczyć oczyma serca; uwalnia się od ograniczeń przestrzeni i czasu, aby stać się obecnym dla ludzi zawsze i wszędzie i wszystkim ofiarować swoje zbawienie.

Tak jak apostołowie, jak św. Euzebiusz, jak rzesza świętych i błogosławionych, do których dołącza dziś ks. Secondo Pollo, także my mamy pewność Jego obecności.

Tak, Chrystus jest z nami, jest w nas; jest z nami każdego dnia aż do końca czasów. Amen!