Do kapłanów na Wielki Czwartek 1993 roku

1. «Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam takie na wieki» (Hbr 13, 8).

Drodzy Bracia w Chrystusowym kapłaństwie! Gdy dzisiaj spotykamy się w tylu na świecie katedrach biskupich — presbyteria wszystkich Kościołów z Pasterzami diecezji — wracają z nową siłą te słowa o Jezusie Chrystusie, które stały się myślą przewodnią 500-lecia ewangelizacji w Nowym Świecie:

«Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki» — stówa o jedynym i wiecznym Kapłanie, który «przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie» (Hbr 9, 12). Oto nadeszły dni — Triduum Sacrum świętej liturgii Kościoła — kiedy z najgłębszą czcią i uwielbieniem odnawiamy Chrystusową Paschę, tę «Jego godzinę..- (por. J 2, 4; 13, 1), która jest błogosławioną «pełnią czasu» (por. Ga 4, 4).

Ta Chrystusowa «godzina» odkupienia trwa w Kościele mocą zbawczej Eucharystii, a właśnie Kościół wspomina jej ustanowienie podczas Ostatniej Wieczerzy. «Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was» (J 14, 18). «Godzina» Odkupiciela — godzina przejścia z tego świata do Ojca — godzina, o której On sam mówi: «odchodzę i przyjdę znów do was» (J 14, 28). Właśnie bowiem przez swe paschalne odejście stale przychodzi i stale jest pośród nas w mocy Ducha-Parakleta. Jest sakramentalnie. Jest eucharystycznie. Jest rzeczywiście.

My, drodzy Bracia, otrzymaliśmy po Apostołach ten niewypowiedziany dar, że możemy być szafarzami Chrystusowego odejścia przez krzyż, a równocześnie Jego przychodzenia przez Eucharystię. Czymże jest dla nas to Święte Triduum! Czym jest dla nas ten dzisiejszy dzień — dzień Ostatniej Wieczerzy! Jesteśmy szafarzami tajemnicy Odkupienia świata, szafarzami Ciała, które zostało wydane i Krwi, która została przelana dla odpuszczenia naszych grzechów. Szafarzami tej Ofiary, przez którą On Jeden wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego: «złożywszy siebie samego Bogu jako nieskalaną ofiarę, oczyszcza nasze sumienia z uczynków martwych, abyśmy mogli służyć Bogu Żywemu» (por. Hbr 9, 14).

Jeżeli wszystkie dni naszego życia są naznaczone tą wielką tajemnicą wiary, to dzień dzisiejszy w sposób szczególny. Jest to nasz dzień z Nim.

2. W tym dniu jesteśmy razem, w naszych kapłańskich wspólnotach, aby każdy mógł głębiej wejrzeć w tajemnicę tego Sakramentu, przez który staliśmy się szafarzami kapłańskiej ofiary Chrystusa w Kościele. Staliśmy się zarazem sługami królewskiego kapłaństwa całego Ludu Bożego, wszystkich ochrzczonych, aby przepowiadać magnalia Dei — «wielkie dzieła Boże» (Dz 2, 11).

Wypada, abyśmy w nasze dzisiejsze dziękczynienie włączyli szczególną w tym roku wdzięczność Kościoła za dar "Katechizmu Kościoła Katolickiego". Jest on bowiem odpowiedzią na misję, jaką Chrystus powierzył swemu Kościołowi: strzec depozytu wiary, z powagą autorytetu i z serdeczną troską przekazywać ją nienaruszoną kolejnym pokoleniom.

Jako owoc ścisłej współpracy całego Episkopatu Kościoła katolickiego «Katechizm» zostaje przekazany przede wszystkim nam, pasterzom Ludu Bożego, by umocnić między nami głębokie więzi komunii w tej samej wierze apostolskiej. Jako compendium jedynej, niezmiennej wiary katolickiej stanowi on autorytatywne i wysokiej jakości narzędzie dające świadectwo i gwarantujące ową jedność w wierze, o którą sam Chrystus, gdy zbliżyła się Jego «godzina», gorąco modlił się do Ojca (por. J 17, 21-23).

Ujmując w nowy sposób zasadnicze i najistotniejsze treści wiary i moralności katolickiej, stanowiące podstawę wiary, liturgii, życia i modlitwy dzisiejszego Kościoła, «Katechizm» jawi się jako szczególnie skuteczny środek służący głębszemu poznaniu niewyczerpanego chrześcijańskiego misterium, pozwalający rozpalić na nowo żar modlitwy ściśle zespolonej z modlitwą Chrystusa i wspomagający konsekwentne świadectwo życia.

Katechizm zostaje nam ofiarowany również jako pewny punkt odniesienia, do którego możemy się odwoływać wypełniając powierzoną nam w Sakramencie święceń misję głoszenia w imieniu Chrystusa i Kościoła Dobrej Nowiny wszystkim ludziom. Dzięki niemu możemy na wciąż nowe sposoby urzeczywistniać odwieczny nakaz Chrystusa: «Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody (...). Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem» (Mt 28, 19-20).

W tym syntetycznym ujęciu depozytu wiary możemy bowiem znaleźć autentyczną i pewną normą dla nauczania doktryny katolickiej, dla posługi katechetycznej wobec chrześcijańskiego ludu, a także dla owej ewangelizacji, której dzisiejszy świat tak bardzo potrzebuje.

Drodzy Bracia Kapłani, samo nasze życie i posługa staną się przekonującą katechezą dla całej powierzonej nam wspólnoty, jeśli będą zakorzenione w Prawdzie, którą jest Chrystus. Nasze świadectwo nie będzie wówczas odosobnione, ale jednomyślne, gdyż składać je będą osoby zjednoczone w tej samej wierze i współuczestniczące w tym samym kielichu Ofiary. Do takiej właśnie głębokiej jednomyślności musimy wspólnie dążyć, zjednoczeni w komunii czynów i serc, aby podjąć «nową ewangelizację», która jest coraz bardziej potrzebna.

3. Zgromadzeni w Wielki Czwartek we wszystkich presbyteriach Kościoła na całej ziemi, dziękujemy za łaskę Chrystusowego Kapłaństwa, w którym uczestniczymy poprzez Sakrament Święceń. W to dziękczynienie włączamy temat «Katechizmu», ponieważ to, czym on jest, i czemu służy, jest w sposób szczególny związane z naszym kapłańskim życiem i duszpasterskim posługiwaniem w Kościele.

Oto — na drodze do Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 — Kościół dopracował się, po Soborze Watykańskim II compendium nauki wiary i moralności, życia sakramentalnego i modlitwy. Synteza ta na różne sposoby może wspierać naszą kapłańską posługę. Może też kształtować apostolską świadomość naszych braci i sióstr, którzy zgodnie ze swym chrześcijańskim powołaniem pragną wraz z nami dawać świadectwo o tej nadziei (por. l P 3, 15), która nas wspólnie ożywia w Jezusie Chrystusie.

«Katechizm», który ujmuje «nowość» Soboru, osadzając ją równocześnie w całej Tradycji, «Katechizm» tak pełen tych wszystkich skarbów, które znajdujemy w Piśmie Świętym, a z kolei u Ojców i Doktorów Kościoła, na przestrzeni tysiącleci, pozwala każdemu z nas stać się podobnym do tego człowieka z ewangelicznej przypowieści, który «ze skarbca wydobywa (...) nowe i stare» (Mt 13, 52) bogactwa Bożego Depozytu.

Ożywiając w nas łaskę Sakramentu Kapłaństwa z myślą o tym, czym stał się dla naszej kapłańskiej posługi «Katechizm Kościoła Katolickiego», wyznajemy z czcią i miłością Tego, który sam jest «drogą i prawdą, i życiem» (J 14, 6).

«Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki».

W Rzymie, w Wielki Czwartek, dnia 8 kwietnia 1993 r., w piętnastym roku Pontyfikatu.