Jak można podsumować trzy lata pontyfikatu Franciszka?

Początek czwartego roku pontyfikatu Franciszka zbiega się z publikacją jego trzeciego ważnego dokumentu - po programowym o radości głoszenia Ewangelii i po encyklice społecznej poświęconej trosce o świat stworzony, można sobie wyobrazić, że również bliska adhortacja apostolska na temat rodziny będzie adresowana nie tylko do środowiska Kościoła katolickiego. Zgodnie z misją, będącą kluczem i zwornikiem tego pontyfikatu, a przede wszystkim całego życia Bergogli

Od wieczoru, w który został wybrany, w istocie Papież nie przestaje dawać świadectwa i głosić Ewangelii w sposób przejrzysty i bezpośredni, aby przemówić do wszystkich. W wyraźnej ciągłości z poprzednikami oraz z jego poprzednikiem, który jako pierwszy od wielu wieków zrezygnował z pontyfikatu - do tego stopnia, że podjął i podpisał jego ostatnią encyklikę, niemal zakończoną, i w ten sposób przyjął ją niczym własną. A zarazem z nowością akcentów i spojrzenia, na co od razu wskazały wybór imienia oraz pochodzenie, które sam Papież zaraz po wyborze określił: "niemal na końcu świata", bezprecedensowe jedno i drugie.

Zatem misja skierowana na głoszenie Ewangelii, przede wszystkim zaświadczanej osobiście, ale także rozpoznawanej w zaangażowaniu wielu osób. Jak właśnie w wigilię trzeciej rocznicy wyboru na konklawe Papież powtórzył, zauważając, że "bardzo wiele kobiet i mężczyzn znosi sytuacje uciążliwe, poważne, byle nie zniszczyć rodziny, aby dochować wierności w zdrowiu i w chorobie, w trudnościach i w spokojnym życiu - to jest wierność. A są dzielni!"

Trosce o rodzinę i otwartości na rodziny zranione Franciszek poświęcał w tych latach stałą uwagę, co wyrażało się w słowach, gestach i decyzjach. Zachęcając Kościół, a zwłaszcza poszczególne wspólnoty chrześcijańskie do wspólnego zaangażowania, również poprzez zwołanie dwóch zgromadzeń synodalnych na tak istotny temat. Poprzez decyzję, która pół wieku od ustanowienia Synodu Biskupów przez Pawła VI jest doskonale spójna ze wskazaniami soborowymi.

Pierwszy Biskup Rzymu, który z racji wieku nie brał udziału w Vaticanum II, Bergoglio jest zarazem pierwszym Papieżem, który jest w pełnym sensie jego dzieckiem. I tak z wyborem synodalności połączył się wybór dialogu ekumenicznego i międzyreligijnego, a także położenie akcentu na kolegialność. Wymowna pod tym względem była zwłaszcza decyzja, podjęta dokładnie miesiąc po wyborze, o utworzeniu Rady Kardynałów, która pomaga mu w dziele reformy centralnych struktur Kościoła.

Potrzeba odnowy jest w istocie nieustanna, właśnie tak jak potrzeba nawrócenia.Toteż Franciszek, wspierany przez bardzo szeroki konsensus w Kościele i w pokaźnej mierze poza jego widzialnymi granicami, jest stanowczy. A w obliczu nieuniknionych sprzeciwów i oporów, odwołuje się niezmiennie do miłosierdzia, do serca Ewangelii i Nadzwyczajnego Roku Świętego, który chciał osobiście zapoczątkować w Bangi, w sercu Afryki. Aby powiedzieć światu, że na przekór wszystkiemu jest to czas sprzyjający, aby dokonywać zmian.