Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 1 grudnia 2002

1. Dzisiejsza I Niedziela Adwentu rozpoczyna nowy rok liturgiczny. Bóg Przymierza objawił się w historii, i w historii Kościół świętuje Jego tajemnicę zbawienia: wcielenie, mękę, śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa Chrystusa. W ten sposób wciąż się odnawia droga wierzących, rozciągnięta pomiędzy «już», urzeczywistnionym przez Chrystusa, i «jeszcze nie» Jego pełnego objawienia.

Bóg jest przyszłością człowieka i świata. Jeżeli ludzkość traci poczucie Boga, zamyka się na przyszłość i nieuchronnie zatraca perspektywę swojego pielgrzymowania w czasie. Po co się rodzić, dlaczego umierać? Dlaczego się poświęcać, dlaczego cierpieć? Na te pytania chrześcijaństwo daje wyczerpującą odpowiedź. Dlatego Chrystus jest nadzieją ludzkości. To On jest prawdziwym sensem naszej teraźniejszości, ponieważ jest naszą pewną przyszłością.

2. Adwent przypomina nam, że On przyszedł, a także o tym, że przyjdzie. I życie wierzących jest nieustannym, czujnym oczekiwaniem na Jego przyjście. Do czuwania i oczekiwania zachęca usilnie św. Marek, który przez cały nowy rok liturgiczny będzie naszym przewodnikiem w zgłębianiu tajemnicy Chrystusa.

W dzisiejszym fragmencie, pochodzącym z drugiej z wielkich mów Jezusa, ewangelista zwraca uwagę na ostateczny sens dziejów i samego stworzenia i napomina nas, abyśmy przez całe nasze życie nieustannie poszukiwali Chrystusa. Ze spotkania z Nim i z kontemplacji Jego oblicza rodzi się ów zapał misyjny, który sprawia, że pośród codziennej szarości zdobywamy się na to, by z odwagą składać o Nim świadectwo.

3. Na tej drodze nawrócenia i apostolskiego zaangażowania towarzyszy nam Maryja, promienna Jutrzenka i niezawodna Przewodniczka kierująca naszymi krokami. W szczególności czyni to, zachęcając nas do kontemplowania tajemnic radosnych różańca. Zwracajmy się do Niej z ufnością, przygotowując się do świętowania w najbliższą niedzielę uroczystości Jej Niepokalanego Poczęcia.