Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 13 lipca 2003

1. W tej historycznej chwili, kiedy dokonuje się ważny proces ponownego jednoczenia Europy przez poszerzanie Unii Europejskiej o inne kraje, Kościół patrzy na ten kontynent spojrzeniem pełnym miłości. Obok wielu świateł są i cienie. Pewnego rodzaju zagubieniu pamięci chrześcijańskiej towarzyszy swoisty lęk w obliczu przyszłości; życie człowieka staje się coraz mniej spójne, a zarazem szerzy się indywidualizm i słabnie międzyludzka solidarność. Obserwujemy jakby zanik nadziei, którego źródłem jest próba przyznania pierwszeństwa antropologii bez Boga i bez Chrystusa. Paradoksalnie zatem kolebce praw człowieka zagraża utrata fundamentu, podkopanego przez relatywizm i utylitaryzm.

2. W posynodalnej Adhortacji apostolskiej Ecclesia in Europa, którą ogłosiłem 28 czerwca br., podjąłem te niezwykle aktualne zagadnienia, którym wiele miejsca poświęcono w debatach podczas zgromadzenia synodalnego w październiku 1999 r.

«Jezus Chrystus żyjący w swoim Kościele źródłem nadziei dla Europy» — to orędzie, którego wierzący nie przestają głosić, świadomi ogromnych możliwości, jakie niesie z sobą chwila obecna, a zarazem zdający sobie sprawę z cechującej ją «poważnej niepewności na płaszczyźnie kulturalnej, antropologicznej, etycznej i duchowej» (por. n. 3).

Kultura europejska sprawia wrażenie «'milczącej apostazji' człowieka sytego, który żyje tak, jakby Bóg nie istniał» (n. 9). Najpilniejszą zatem potrzebą w Europie, «zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie (...) jest wzrastająca potrzeba nadziei, która może nadać sens życiu i historii i pozwala iść razem» (n. 4).

3. Jak jednak zaspokoić tak głębokie pragnienie nadziei? Trzeba powrócić do Chrystusa i od Niego na nowo rozpocząć. «Kościół — napisałem we wspomnianej adhortacji — ma do zaofiarowania Europie najcenniejsze dobro, jakiego nikt inny nie może jej dać: jest to wiara w Jezusa Chrystusa, źródło nadziei, która nie zawodzi» (n. 18).

Niech Maryja, Jutrzenka nowego świata, czuwa nad Kościołem w Europie i przygotowuje go do głoszenia Ewangelii nadziei, życia nią i służenia jej.