Rozważanie przed modlitwą "Anioł Pański", 8 grudnia 1999

1. Obchodzimy dziś uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, szczególnie drogą chrześcijańskiemu ludowi. W Matce Jezusa, która jest pierwszym człowiekiem pośród odkupionej ludzkości, Bóg dokonuje wielkich dzieł, napełniając Ją łaską i zachowując od wszelkiej zmazy grzechu.

W Nazarecie Maryja zostaje nazwana przez Anioła «łaski pełną»: w tych słowach zawiera się Jej szczególne przeznaczenie, ale także — w szerszym sensie — przeznaczenie każdego człowieka. «Pełnia łaski», która dla Maryi jest punktem wyjścia, dla wszystkich ludzi stanowi cel: jak bowiem stwierdza apostoł Paweł, Bóg stworzył nas, «abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem» (Ef 1, 4). Dlatego «napełnił nas błogosławieństwem», zanim przyszliśmy na świat, i zesłał swojego Syna, aby odkupił nas od grzechu. Maryja jest arcydziełem tego zbawczego wysiłku — jest «Cała piękna» i «Cała święta».

2. Każdemu człowiekowi, niezależnie od warunków jego życia, Niepokalana przypomina, że Bóg miłuje go jako osobę, że pragnie jedynie jego dobra i wspomaga go nieustannie, realizując swój zamysł łaski i miłosierdzia, którego zwieńczeniem była odkupieńcza ofiara Chrystusa.

Życie Maryi wskazuje na Jezusa Chrystusa jako jedynego Pośrednika zbawienia i pomaga nam dostrzec w naszej własnej egzystencji zamysł miłości, z którym należy odpowiedzialnie współpracować. Maryja jest wzorem nie tylko powołania, ale także odpowiedzi na nie. Powiedziała bowiem «tak» Bogu na początku swego życia i później na wszystkich jego kolejnych etapach, realizując w pełni Jego wolę, nawet wówczas gdy była dla Niej niezrozumiała i trudna do przyjęcia.

3. W tym roku uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi zyskuje szczególny sens, gdyż poprzedza bezpośrednio początek Wielkiego Jubileuszu. Maryja rozjaśnia szlak naszego pielgrzymowania ku Drzwiom Świętym i wskazuje każdemu człowiekowi «bramę», którą jest Chrystus i przez którą Ona przeszła jako pierwsza, teraz zaś wszystkich zaprasza do przekroczenia jej progu, abyśmy byli «święci i nieskalani w miłości».

Rzeczywistość, którą dzisiaj uroczyście kontemplujemy w Maryi, to znaczy Jej «pełnia łaski» i zachowanie od grzechu jest dojrzałym owocem Jubileuszu. Ikona Niepokalanej, którą Tradycja przedstawia jako niewiastę depczącą głowę węża, czyli szatana, zyskuje szczególny wyraz właśnie w okresie Adwentu, bo stanowi on niejako «przedsionek» Wielkiego Jubileuszu.

Moi drodzy, skierujmy spojrzenie na Maryję, znak niezawodnej nadziei! Niech Niepokalana Dziewica pomaga każdemu człowiekowi nawrócić się do Jezusa, aby mógł doświadczyć uzdrawiającej mocy Jego miłości. Takie życzenie kieruję dziś do wszystkich wierzących, wzywając ich, by z zapałem weszli w rozpoczynający się niebawem Rok Święty.