Włochy: beatyfikacja założycielki redemptorystek

Prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato przewodniczył 18 czerwca, w imieniu papieża, beatyfikacji Marii Celeste Crostarosy - założycielki w XVIII wieku Zakonu Najświętszego Odkupiciela, czyli redemptorystek.

Jest on dziś obecny w 47 klasztorach na całym świecie, w tym od końca zeszłego stulecia również w Polsce (Bielsko-Biała). Ta włoska mistyczka pochodziła z Neapolu a większą część swego życia spędziła w pierwszej połowie XVIII wieku.

W rozmowie z Radiem Watykańskim kardynał prefekt przypomniał, że Giulia Marcella Santa urodziła się w 1696 w Neapolu jako dziesiąte z dwanaściorga dzieci w zamożnej, religijnej rodzinie. - W dzieciństwie, ciekawa świata dorosłych, ubierała się modnie i śpiewała nie licujące z pobożnością piosenki, ale mając jedenaście lat nabrała do tego odrazy i odbyła spowiedź generalną - zaznaczył rozmówca rozgłośni papieskiej. Podkreślił, że "było to prawdziwe nawrócenie".

Zwrócił uwagę, że wprawdzie dość wcześnie zapragnęła życia konsekrowanego, to jednak minęło wiele lat, zanim zrealizowała te plany. Ostatnich 17 lat życia, aż do śmierci w 1755, spędziła w mieście Foggia, "dokąd poprowadził ją głos wewnętrzny, by tam założyła klasztor redemptorystek" - powiedział kardynał.

W tym kontekście zauważył, że "urzekający portret naszej błogosławionej zarysował wielki święty naszych czasów, Jan Paweł II", który w liście do zakonnic założonego przez nią klasztoru z okazji 300. rocznicy jej urodzin "streścił duchowość bł. Marii Celeste w pięciu punktach: cześć dla Słowa wcielonego, miłość do Eucharystii, duch skupienia i kontemplacji, miłość braterska oraz wierność i wytrwanie w dobru - powiedział kard. Amato.

Maria Celeste Crostarosa urodziła się w Neapolu 31 października 1696 jako Giulia Marcella Santa w głęboko religijnej rodzinie, co wywarło silny wpływ na całe jej późniejsze życie. Chociaż wcześnie poczuła w sobie powołanie zakonne, na pójście tą drogą zdecydowała się trochę przypadkowo, gdy w wieku 20 lat wraz z matką odprowadzała swą siostrę Orsolę do klasztoru karmelitańskiego w Marigliano i wówczas sama postanowiła pozostać zakonnicą. Niestety w październiku 1723 klasztor został zamknięty i obie siostry wróciły na krótko do domu rodzinnego. Ale już w styczniu 1725 trafiły do klasztoru pw. Najświętszego Poczęcia, opartego na regule wizytek, założonego 2 lata wcześniej w Scala k. Neapolu i tam przyjęła imiona Maria Celeste.

25 kwietnia 1725, po przyjęciu Komunii, przeżyła pierwsze z serii objawień, inspirujących ją do założenia nowego instytutu zakonnego. Za radą spowiednika i mistrzyni nowicjatu napisała reguły skupione na wspólnocie rozumianej jako "żywa pamiątka" miłości Odkupiciela. Poznała tam także św. Alfonsa Marię Liguoriego, przyszłego założyciela redemptorystów, który odegrał znaczącą rolę w narodzinach nowego instytutu.

Nie bez przeciwności i oporów ze strony niektórych duchownych i sióstr, wspierana przez ks. Tommaso Falcoię - założyciela klasztoru w Scala - i ks. Liguoriego, 13 maja 1731 Maria Celeste powołała do życia Zakon Najświętszego Zbawiciela, który wraz po zatwierdzeniu go przez papieża w 1750 roku zmienił nazwę na Najświętszego Odkupiciela. Wkrótce potem doszło do nieporozumień między założycielką a jej kierownikiem duchowym, wówczas już biskupem Falcoią i wspólnotą sióstr. Założycielka i jej dwie siostry musiały opuścić 14 maja 1733 roku klasztor.

Po kilku latach tułaczki 7 listopada 1735 Maria Celeste, wspierana przez księcia Ravaschieriego, jeszcze raz podjęła próbę utworzenia zakonu według pierwotnej reguły, tym razem w Foggii. Ostatecznie nowa wspólnota osiadła 4 października 1739 w nowo wzniesionym konserwatorium pw. Najświętszego Zbawiciela a założycielka mogła znów działać zgodnie z charyzmatem, który legł u podstaw jej działań.

Dla niej życie mnisze winno być doskonałym naśladowaniem Chrystusa, toteż wspólnota zakonna była pojmowana jako "żywa pamiątka" Jego miłości odkupieńczej. Podstawowym kryterium, którym się kierowała, była zażyłość ze Słowem, przejawiająca się konkretnie w bezgranicznym służeniu bliźnim. Gdy zmarła 14 września 1755 w tym mieście, jego mieszkańcy mówili, że odeszła "Święta Przełożona" i w kościołku klasztornym licznie prosili o jej wstawiennictwo.

Pozostawiła po sobie, oprócz Autobiografii i Reguł Zakonu, 14 dzieł - wszystkie o mistycznej treści - oraz ciekawy zbiór listów, ukazujących jej wewnętrzną postawę w najbardziej krytycznych chwilach życia. Od młodości doświadczała wezwania do świętości i mistycznego zjednoczenia (małżeństwa) z Chrystusem oraz poszukiwała zawsze radykalizmu na drodze konsekracji zakonnej. Miała także dary nadprzyrodzone i doświadczenia mistyczne, które sprawiły - według jej autobiograficznego świadectwa - że doświadczała "błogosławionej szczęśliwości" i wielkiej "słodyczy". Dawała jasne i spójne świadectwo życia konsekrowanego, naśladowania Jezusa ukrzyżowanego w doświadczeniu rad ewangelicznych. Była "silną kobietą" na miarę biblijnych niewiast, mistyczką o wielkim znaczeniu.

Siostry redemptorystki żyją obecnie w 47 klasztorach na całym świecie, w tym w Polsce - w Bielsku-Białej.