"Życie zakonne może być przygodą, ale pod tym warunkiem"

Przez ponad cztery lata byłem odpowiedzialny za powołania w mojej prowincji. Pamiętam, że na samym początku mojej pracy w powołaniówce powiesiłem na fejsie takiego mema, na którym był tekst: "To (życie zakonne) jest dla wyjątkowych". Bardzo szybko napisał do mnie znajomy i w bardzo krótkim zdaniu wybił mi to z głowy, napisał: "Pieprzysz". Na tym etapie chciałem się wpisać w bardzo modne ‚reklamowanie’ życia zakonnego jako przygody. Okazało się, że wielu powołaniowców swoje akcje robi w kluczu: przyjdź do nas, bo u nas jest fajnie, jesteśmy normalnymi ludźmi, u nas będziesz mógł realizować swoje pasje, siebie, poznawać świat. Ten jeden wyraz mojego kumpla był dla mnie przypomnieniem, że nie na tym ma polegać życie w zakonie. Nie jest to miejsce dla szczególnie wybranych, stworzone po to, by mogli tam realizować swoje pasje. Drugi nurt ‚reklam’ był całkiem przeciwny: zakon jako miejsce poświęcenia się Bogu i ludziom. Jest zły świat, a my zakonnice musimy pokazać temu światu, że można inaczej. Żyjemy w opozycji.

Po dwudziestu latach życia w Towarzystwie Jezusowym wiem, że życie zakonne to nie jest przestrzeń do realizacji siebie i nie jest to miejsce, w którym ma być "fajnie". Wiem też, że zakonnik to nie jest ktoś, kto ma żyć w opozycji.

Tak, jak napisałem na samym początku: Bóg poświęcił się dla człowieka. Taki punkt wyjścia jest siłą do tego by swoje życie przeżywać twórczo. Niektórzy w małżeństwie, a niektórzy w życiu zakonnym. Chodzi o pozytywną motywację, o pozytywny wybór sposobu na życie. Nie o miejsce, w którym stworzymy ciepełko, albo życie w nieustannej walce ze złym światem, czyniąc z siebie ofiarę, a z biegiem czasu - ofiarę losu.

Życie zakonne może być przygodą, ale tylko pod warunkiem, że zakonnik będzie je chciał przeżyć twórczo, podobnie rzecz ma się z macierzyństwem, czy tacierzyństwem. Życie zakonne może być życiem ofiarowanym, ale pod warunkiem, że konkretny człowiek będzie chciał rezygnować z siebie na rzecz innych, nie dzieje się to automatycznie.

Wcale nie tak łatwo być świętym w zakonie. Bo dla wielu z nas to bardzo wygodne życie. Nie chodzi o luksusy, ale o poczucie tego, że jest wspólnota, która się o mnie troszczy. Ja wkładam do niej to, co wypracuję, co robię i razem siebie wspieramy. To jest duże udogodnienie. Jasne, że nie mamy dużych pieniędzy, ale mało kto je ma. Mamy za to niezłe zaplecze bytowe. Pewnie, że nie zakładamy rodzin, nie wchodzimy w związki, ale powiedzmy sobie szczerze, że wielu podkreślających tę sprawę jako poświęcenie - idealizuje związki i życie w rodzinie. Często - takie jest moje doświadczenie - zakonnicy mówiący o wielkiej rezygnacji w tej dziedzinie, mówią raczej o rezygnacji z rodziny swoich marzeń. A posłuszeństwo? To przecież nie jest tak, że tylko w zakonie trzeba słuchać i czasem robić to, na co nie ma się ochoty. Wielu ludzi pracuje w takim systemie, gdzie trzeba żyć w bardzo radykalnym posłuszeństwie, a czy rodziny nie wymagają posłuszeństwa? Zostać świętym (czyli człowiekiem budującym na Bogu) nie jest łatwo w każdym sposobie życie. I nie chodzi o licytację, kto ma łatwiej czy gorzej.

Jeśli ktoś myśli o życiu zakonnym to warto popatrzeć na nie ‚normalnie’, bez tych wszystkich wzniosłych określeń, a szczególnie na etapie podejmowania decyzji. Kiedy myślisz o tzw. powołaniu, to przypomnij sobie, że powołany jest każdy człowiek - do przeżycia życia z Bogiem. Zakon jest tylko jedną z możliwości. Jest nie tylko decyzją Boga, a przede wszystkim Twoją - pomysłem na Twoje życie.

Można śmiało powiedzieć, że każde życie jest poświęcone Bogu, bo od Niego pochodzi. Owszem, w sposób szczególny (w sensie naszej decyzji, że tak chcemy) życie każdego chrześcijanina, który stara się iść drogą Ewangelii świadomie i dobrowolnie. Życie konsekrowane, w tym szerszym znaczeniu, to życie, które jest przedstawiane Bogu, jak Jezus dziś przez swoich Rodziców. Jest chwaleniem się przed Bogiem tym, wszystkim, co dobre w moim życiu.

Każdy sposób życia można opisać w sposób zakłamany. Pokazując tylko fajności, uśmiechając się do zdjęć. Można pokazać tylko uśmiechnięte małżeństwa, tylko uśmiechniętych zakonników, czy lekarzy. Przepraszam, bo może to kogoś urazić, ale można też pokazać tylko uśmiechnięte pary homoseksualne czy ludzi, którzy mówią o zaletach zabiegów in-vitro. Pokazać kawałek prawdy. Jednak trzeba byśmy się nauczyli mówić też o tym, że również w zakonie, jak w każdym sposobie na życie, bywa trudno i ciężko. I, co ważne, że mamy prawo do tego, żeby bywało trudno i ciężko.

Życie w zakonie jest takie, jaki jest człowiek, który nazywa siebie zakonnikiem. Ani lepsze, ani gorsze.