Jakie czasy, taka miłość rodzicielska?

Przykłady z ostatnich 3-4 miesięcy-ODDZIAŁ POŁOŻNICZY. Matka po cięciu cesarskim przeniesiona na salę położnic, obok dziecko w łóżeczku. Pacjentka usadawia się wygodnie w łóżku, zaczyna poszukiwania w torbie. Wyjmuje grubą książkę i mówi "już nie mogłam się doczekać", odwraca się na bok, plecami do dziecka. Na sali pooperacyjnej kobieta zgodnie ze standardami ma na "brzuchu"położone swoje dziecko. Rozlega się dzwonek przywołujący położną. Przychodzę i słyszę taki tekst- "mam wątpliwość czy moje dziecko oddycha, może pani sprawdzić?" Parametry na monitorze ani zachowanie matki nie wskazują zdenerwowania. Słyszę  że dziecko robi kupę, zwracam się do matki- będzie miała pani robotę, pierwsz kupa! I słyszę odpowiedź- "zaraz przyjdzie partner to przebierze, dziecko nie jest sprawą tylko matki". Dziecko przebrałam , partner przyszedł za 2 godziny. Mobilizujemy połoznicę do karmienia piersią, dziecko nie ssie, nerwowe , odpycha sie od piersi a ja walczę dalej. Przychodzi ojciec dziecka i oświadcza. Niech pani da sobie spokój, w domu są już mieszanki i butelki-najlepsze polecane przez pediatrów. Dziecko będzie karmione sztucznie bo my za 3 tygodnie lecimy na wycieczkę do Chin a dziecko zostanie z dziadkami. Coś jeszcze?

Kurcze, zdarza mi się czasem uspokajać dziecko puszczając mu bajkę z komórki, albo rozmawiać z nim przez Skype jak jestem daleko, ale bez przesady, nie kocham go przez to słabiej, czy gorzej... Mój Szkrab lubi się przytulać i często jest przytulany... A że czasem puszczę mu bajkę z youtube? Nie jestem pewna, czy taki obrazek może mieć miejsce w "normalnej" rodzinie...