Czy można zawrzeć ślub z osobą innego wyznania? [WYJAŚNIAMY]

Współcześnie coraz częściej natrafiamy na związki, w których zakochani są osobami różnego wyznania. Czy w takiej sytuacji można zawrzeć ślub? Zapytaliśmy o to eksperta.

Małżeństwo jest sakramentem, jeżeli zawierają je dwie osoby ochrzczone. Jeżeli choćby jedna z osób zawierających małżeństwo jest nieochrzczona, wówczas mamy do czynienia z małżeństwem naturalnym. Innymi słowy, małżeństwo katolika z - na przykład - hinduistką będzie naturalne, nie zaś sakramentalne. Aby takim się stało, hinduistka po zawarciu małżeństwa z katolikiem musiałaby porzucić swoją religię i przyjąć chrzest (obojętnie w jakim wyznaniu chrześcijańskim). Żaden inny obrzęd ani akt prawny nie jest potrzebny, aby podnieść małżeństwo naturalne do sakramentalnego.

Papież pobłogosławił ślub w samolocie. Czy na pewno został ważnie zawarty? [WYJAŚNIAMY] >>

Jeżeli zaś chodzi o prawno-kanoniczną kwestię zawierania małżeństwa katolika z hinduistką, trzeba najpierw podkreślić, że małżeństwo między dwiema takimi osobami jest nieważne, chyba że przed jego zawarciem strona katolicka uzyskała dyspensę (por. kanon 1086 Kodeksu Prawa Kanonicznego).

Jestem prawosławna i mam męża muzułmanina >>

Aby taką dyspensę uzyskać, "strona katolicka powinna oświadczyć, że jest gotowa odsunąć od siebie niebezpieczeństwo odejścia od wiary, jak również złożyć szczere przyrzeczenie, że uczyni wszystko, co w jej mocy, aby wszystkie dzieci zostały ochrzczone i wychowane w Kościele katolickim. Druga strona [w tym przypadku hinduistka] powinna być powiadomiona w odpowiednim czasie o składanych przyrzeczeniach strony katolickiej, tak aby rzeczywiście była świadoma treści przyrzeczenia i obowiązku strony katolickiej. Obydwie strony powinny być pouczone o celach oraz istotnych przymiotach małżeństwa, których nie może wykluczać żadna ze stron" (kanon 1125, pkt. 1-3 Kodeksu Prawa Kanonicznego).

Co ma Pan Bóg do naszego narzeczeństwa? >>

Należy pamiętać, że małżeństwo katolika z wyznawcą innej religii (w tym wypadku z hinduistką) z zasady jest traktowane jako zagrożenie dla wiary strony katolickiej i dzieci z tego małżeństwa. Chodzi bowiem o dobro wyższe: o wiarę. Stąd przyjmuje się, że przeszkoda do zawarcia małżeństwa przez katolika z przedstawicielem innej religii jest przeszkodą wynikającą już nie tylko z prawa kościelnego, ale z prawa Bożego. Dlatego nawet w takim małżeństwie nadal obowiązuje "przywilej wiary" (favor iuris). A to oznacza, że gdyby doszło do poważnego konfliktu między małżonkami ze względu na zagrożenie wiary strony katolickiej i/lub dzieci ochrzczonych i wychowanych w Kościele katolickim, wówczas strona katolicka ma prawo opuścić nieochrzczonego małżonka. Co więcej, miałby prawo nawet prosić papieża o rozwiązanie węzła tego małżeństwa. Papież bowiem ma władzę rozwiązania węzła małżeństwa naturalnego, zawartego przez katolika z osobą nieochrzczoną, dla słusznej przyczyny. Władza papieża w tej kwestii należy wyłącznie do niego, tak że podczas wakatu Stolicy Rzymskiej nikt nie ma władzy rozwiązywać węzła takiego małżeństwa.

_{Marek Blaza SJ - wykładowca teologii ekumenicznej i dogmatycznej na Papieskim Wydziale Teologicznym, sekcja św. Andrzeja Boboli Collegium Bobolanum w Warszawie.}