SN orzekł o ważności wyborów prezydenckich

Sąd Najwyższy podjął we wtorek uchwałę o ważności wyborów prezydenckich. Do sądu wpłynęło 58 protestów wyborczych.

Wcześniej Sąd Najwyższy rozpoznał 8 spośród wszystkich protestów; sześć protestów uznał za zasadne, jednak naruszenia te - jak mówił podczas wtorkowego posiedzenia SN sędzia Józef Iwulski - nie miały wpływu na wynik wyborów.

50 protestów SN pozostawił bez dalszego biegu.

Majowe wybory prezydenckie wygrał Andrzej Duda (51,55 proc.); w drugiej turze wyborów pokonał urzędującego prezydenta Bronisława Komorowskiego (48,45 proc.).

Zgodnie z Kodeksem wyborczym o ważności wyboru prezydenta Sąd Najwyższy rozstrzyga w składzie całej Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych na podstawie sprawozdania z wyborów przedstawionego przez Państwową Komisję Wyborczą oraz po rozpoznaniu protestów.

Sędzia SN Teresa Flemming-Kulesza w uzasadnieniu mówiła, że jeden z protestów uznanych za zasadne dotyczył niedopuszczenia wyborcy do głosowania w miejscu stałego zamieszkania w drugiej turze; w pierwszej turze głosował na podstawie zaświadczenia w innym miejscu.

Wykreślenie ze spisu wyborców, choć wyborca nie odebrał zaświadczenia o prawie do głosowania, było podstawą do stwierdzenia ważności drugiego z uznanych protestów. Trzeci również dotyczył spisu wyborców.

Trzeci protest - jak przedstawiała sędzia - dotyczył naruszenia tajności głosowania w głosowaniu korespondencyjnym - koperty były na tyle przejrzyste, że możliwe było stwierdzenie, na kogo wyborca oddał głos. Kolejny wnioskodawca podnosił, że jedna z obwodowych komisji wyborczych w Olsztynie naruszyła procedury dotyczące sporządzania protokołu głosowania, pomijając w protokole, że głosujący oddał głos na podstawie zaświadczenia o prawie głosowania - sąd uznał ten wniosek za zasadny. Ostatni protest uznany za zasadny dotyczył niedopuszczenia do głosowania w drugiej turze w miejscu zamieszkania wyborcy, który swój głos w pierwszej turze oddał w szpitalu, lecz placówkę przed ponownym głosowaniem opuścił.

Według Flemming-Kuleszy część protestów została pozostawiona bez dalszego biegu, ponieważ złożono je w nieodpowiednim terminie. W połowie nierozpoznanych protestów sformułowane zarzuty nie dotyczyły naruszeń przeciwko głosowaniu, lecz np. przebiegu kampanii wyborczej lub agitacji w czasie obowiązywania ciszy wyborczej.

Protesty wyborcze można było składać przez trzy dni od podania przez PKW do publicznej wiadomości oficjalnych wyników wyborów prezydenckich, czyli do 28 maja (w przypadku przesyłki pocztą decydowała data jej nadania).

Zgodnie z Kodeksem wyborczym o ważności wyboru prezydenta Sąd Najwyższy rozstrzygnął w składzie całej Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych na podstawie sprawozdania z wyborów przedstawionego przez Państwową Komisję Wyborczą oraz po rozpoznaniu protestów.

Uchwała w sprawie ważności wyborów została podjęta przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu z udziałem prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta i przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej Wojciecha Hermelińskiego. Obaj podczas rozprawy wnieśli przed SN o stwierdzenie ważności wyborów prezydenckich.

Ogłoszenie uchwały przez Sąd Najwyższy opóźnił incydent. Obecny na sali mężczyzna domagał się głosu, chciał - jak mówił - złożyć protest wyborczy, domagał się też dopuszczenia do uczestniczenia w rozprawie jako "uczestnika fakultatywnego". Nie reagował na upomnienia sądu, który zwrócił się do policjantów o wyprowadzenie mężczyzny. Ten krzyczał, że uchwała SN "będzie dotknięta wadą nieważności".