Z kart historii: Najwszechstronniejszy...

Po raz ostatni w piłkarskiej reprezentacji Polski wystąpił 27 października 1928 roku. Ale nie tylko o futbolu będzie dziś mowa. Bohaterem tej opowieści jest bowiem najwszechstronniejszy sportowiec w historii Polski - Wacław Kuchar.

Przygodę ze sportem rozpoczął od łyżwiarstwa figurowego, w którym odnosił sukcesy jako dziecko. Zamiłowanie do jazdy na łyżwach zostało mu na całe życie, mniej ważne było, w jakiej dyscyplinie je realizował. Kuchar był 22-krotnym mistrzem Polski w łyżwiarstwie szybkim, w 1925 roku uczestniczył w mistrzostwach Europy, gdzie zajął 7. miejsce w wieloboju. Reprezentował Polskę jako hokeista, w 1929 roku zdobywając wicemistrzostwo Europy. Cztery lata później - z drużyną Pogonii Lwów - sięgnął po mistrzostwo kraju.

Jego wszechstronność najpełniej ukazują sukcesy odnoszone w dyscyplinach lekkoatletycznych. Zdobywał złote medale mistrzostw Polski w biegach: na 800 metrów, 110 metrów przez płotki, 400 metrów przez płotki, w skoku wzwyż i trójskoku, oraz - to już dziwić nie powinno - dziesięcioboju. W większości tych konkurencji ustanowił rekordy kraju.

Pamiętany jest jednak głównie z występów na boisku piłkarskim. Sportowiec, urodzony w Łańcucie w 1897 roku, na lata związał się z Lwowem, gdzie jego rodzina przeniosła się, gdy miał 11 lat. Reprezentował barwy miejscowej Pogonii czterokrotnie zdobywając z nią mistrzostwo Polski. Wybitny napastnik - w drużynie "Pogończyków" rozegrał aż 1052 mecze strzelając 1065 goli, dwukrotnie został królem strzelców.

W piłkarskiej reprezentacji Polski zagrał w jej pierwszym oficjalnym meczu (18 grudnia 1921 roku 0:1 z Węgrami). Do wspomnianego na wstępie spotkania przeciwko Czechosłowacji w 1928 roku (przegrana 2:3) jeszcze 21 razy wdziewał trykot z orłem na piersi. Jako reprezentacyjny napastnik w 1924 roku wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu.

Był nie tylko wybitnym sportowcem, ale też wielkim patriotą. Służąc w Wojsku Polskim odznaczył się poświęceniem w czasie obrony Lwowa w trakcie wojny polsko-bolszewickiej. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Obrony Lwowa i Medalem Orląt. Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem. Oczywiście - szkolił młodych adeptów lekkiej atletyki, hokeja, piłki nożnej... Wybuch II wojny światowej zastał go we Lwowie. Uniknął losu polskich oficerów i został trenerem sekcji piłkarskiej utworzonego przez Rosjan "Dynama". Po zakończeniu wojny wyjechał do Bytomia, gdzie współtworzył miejscową Polonię. W 1947 roku objął stanowisko trenera piłkarskiej kadry narodowej.

Do końca życia cieszył się wspaniałą kondycją. Najwszechstronniejszy sportowiec w historii Polski odszedł w 1981 roku.