Był czas, gdy denerwowało mnie milczenie biskupów. Parę razy - podobnie ja teraz Tomasz Terlikowski - dawałem temu wyraz. Przeszło mi. Skandale pedofilskie z udziałem duchownych o mniejszej lub większej skali ujawniane są coraz częściej. Coraz częściej okazuje się, że biskupi albo ukrywali sprawców, albo wykazywali się lekceważeniem.
Chciałbym Wam powiedzieć, że Was rozumiem. Rozumiem Wasze decyzje. I nie potrafię powiedzieć, że są one czymś złym i niedojrzałym (tak jak mówi część duchownych i biskupów) - pisze redaktor naczelny DEON.pl Piotr Żyłka.
Kolejne sprawy wychodzą na jaw, Stolica Apostolska wydaje decyzje, nakłada kary albo wszczyna dochodzenia wobec historycznych niekiedy postaci polskiego Kościoła, a nasi hierarchowie milczą. Wobec ich milczenia jedyną strategią jest wołanie świeckich. Jasne i mocne.
I to przerwanie milczenia – choć w gorszącym stylu – jest paradoksalnie czymś, za co możemy być wdzięczni kaliskiemu hierarsze. Milczenie polskich biskupów z ostatnich miesięcy było raniące dla zagubionych i zdezorientowanych wiernych.
Chciałbym zobaczyć biskupa, który potrafi uklęknąć przed skrzywdzonymi. I pokazać w ten sposób żal i skruchę za to, jak Kościół w Polsce przez lata ukrywał działania księży wykorzystujących seksualnie dzieci. I za wszystkie inne krzywdy wyrządzone komukolwiek przez ludzi Kościoła - pisze redaktor naczelny DEON.pl
Milczenie, zamilczenie krzyku ofiar, wieloletnich zaniedbań, systemowych błędów, z jakim mamy do czynienia, poraża. To, że po wstrząsającym filmie „Zabawa w chowanego” biskupi - z nielicznymi wyjątkami - milczą, musi wywoływać i w wielu osobach wywołuje, szok i niedowierzanie. Jeśli jednak nie spróbujemy zrozumieć, co za tym milczeniem stoi, nie pójdziemy dalej w kwestii rozwiązywania problemu przemocy seksualnej w Kościele.
{{ article.description }}