#miłość ojcowska

Być ojcem, to oddać się do dyspozycji rodziny i dzieci, służyć im i być za nie odpowiedzialnym. Ojcostwo od chwili przyjścia na świat dziecka wymaga czasu. Niczym nie da się go ani zastąpić, ani zrekompensować. Pragnienie ojcowskiej miłości jest głęboko wpisane w każdego człowieka.

Ojcostwa nigdy nie traktowałem jako swojej przyszłej misji, idei czy czekającego na mnie życiowego zadania. Było ono oczywistą, choć odległą częścią moich dążeń, to jest Boskiego planu wcielonego w moją osobowość i wrażliwość: chęci związania się z dziewczyną, w której ze wzajemnością odkryję najbliższą mi osobę.

Nie kochamy innych najczęściej nie dlatego, że nie chcemy, ale dlatego, że nie umiemy. Nie czując się kochani, nie jesteśmy w stanie kochać.

Zanim dziecko pojawi się na świecie, wyobrażamy sobie jego wychowanie, bezgraniczną miłość i wspólne życie. Rzeczywistość w sposób brutalny weryfikuje te wyobrażenia.

Dzieci pragną nauczyć się wszystkiego, co potrafią dorośli. Dzieci potrafią też uważnie słuchać.

Wychowanie chłopca, w naturalny sposób kształtujące go na mężczyznę równocześnie stanowi formę przygotowania do ojcostwa. Jednak nie może się to odbyć jedynie teoretycznie.

Matka to ta, która nosi dziecko pod sercem, wydaje na świat, karmi, pielęgnuje, zaspokaja jego pierwsze potrzeby. "Mama" to często pierwsze słowo brzdąca. Matka radzi i pociesza. Matko to, matka tamto. A ojciec?

{{ article.description }}