National Catholic Register / pk
Mało kto o tym pamięta, ale Jan Paweł II w czasie swojego pontyfikatu zdecydował się na dość odważny krok, jakim było przywrócenie do ogólnego kalendarza rzymskiego wspomnień świętych patronów, którzy zostali z niego usunięci. Wśród nich była wyjątkowa święta, która jest patronką samotnych kobiet.
Wielu zacnych mogła mieć za męża, podobno nawet cesarza. Ona wybrała Jezusa. Była młoda, piękna, doskonale wykształcona. Potrafiła spierać się z pogańskimi filozofami i otwierać ich serca na Boga. Mogła wieść długie, dostatnie życie, ale jej drogą było uwięzienie, męczeństwo i śmierć w obronie wiary. Katarzyna miała tylko osiemnaście lat, kiedy po wymyślnych torturach, ścięcie mieczem otworzyło jej bramę Nieba. Przez stulecia wierzący zarówno Kościoła Wschodniego i Zachodniego widzieli w niej wielką świętą. Dla katolików, to orędowniczka szczególna – jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli, czyli świętych „do zadań specjalnych”.
Spotkała ją jedna z najcięższych męczeńskich śmierci. Cierpiała do tego stopnia, że z nieba stąpił sam anioł, aby przeszkodzić w jej torturach. Jej wstawiennictwo Kościół oficjalnie uznał za wyjątkowo skuteczne.
Katarzyna urodziła się w Aleksandrii, w Egipcie pod koniec III wieku w rodzinie królewskiej. Od najmłodszych lat zadbano o jej wykształcenie we wszystkich dziedzinach znanych wtedy nauk. Bardzo wielu zamożnych młodzieńców ubiegało się o jej rękę. Ona jednak odmawiała każdemu, bo złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości. Bardzo pragnęła, by jedynym jej Oblubieńcem był Jezus Chrystus.
{{ article.description }}